Mist En Regen | Spin Off Huiswaarts

25

Hoofdstuk 25 (door Wendy):

'Neem je sportkleding mee,' commandeerde Ezra richting Milou, die in haar kast aan het zoeken was naar kleding die ze zou meenemen.

Milou draaide haar hoofd om, sperde haar ogen wijd open en trok haar wenkbrauwen op. 'Je maakt een grapje toch?'

'Mocht je willen,' gniffelde hij terwijl hij op zijn telefoon scrolde.

Milou zakte de moed in haar schoenen. Ze sportte bijna nooit en nu moest ze met een fanatiek persoon op pad, om nog wel in elkaar te worden geslagen. Ezra zou vast rustig aan doen, dat wist ze eigenlijk wel zeker. Ze kon alleen gewoon niet vechten.

Ze probeerde te redden wat er redden viel en gooide de laatste kleding in haar koffer. Ze sloot hem en zette hem rechtop. Ezra zat rustig op zijn telefoon, dus zag Milou haar kans schoon om zich op hem te ploffen. Ze legde haar hoofd op zijn borst neer en sloeg haar armen om zijn schouder heen. Ezra opende daarop zijn armen en legde ze steunend op haar rug.

'Moet ik echt, maar dan ook echt, sporten?'

'Je komt er niet onderuit dame.'

'Nou, dan ga ik je ook niet knuffelen,' zei ze. Ze trok haar armen terug om zich om hoog te duwen en van hem af te stappen, maar hij trok haar terug.

'Jij blijft lekker liggen,' zei hij met zijn armen strak om haar heen getrokken. Met een klein glimlachje gaf hij haar een kus op haar hoofd.

-

Ezra begeleide Milou naar zijn moeder toe, die haar natuurlijk niet zag aankomen. Hij pakte haar hand vast zodat Milou die kon vastpakken. 'Milou.'

'Annabel,' glimlachte ze vriendelijk. 'Ik neem aan dat je van Ezra hebt gehoord dat ik niet kan zien.'

Milou knikte, maar realiseerde zich snel dat ze dat niet kon zien. Ezra wreef haar even over haar rug om het zelfvertrouwen terug te geven. Het was logisch, wilde hij hiermee zeggen. 'Klopt.'

Milou nam plaats aan de eettafel en luisterde aandachtig. 'Veel dingen kan ik zelf, maar voor sommige heb ik Ezra of mijn man nodig.'

Ezra keek haar ernstig aan. 'Het is niet erg dat je niet weet wat je moet zeggen.'

Milou keek hem daarop dankbaar aan. Ze vond het vreselijk voor zijn moeder, alleen kende ze haar niet. Hoe reageerde je daar dan goed op?

'Wij gaan even buiten zitten,' deelde Ezra mee. Hij trok Milou mee naar de keuken, waar hij wat lekkers uit de kast trok. In de hangschommel namen ze plaats.

'Ik snap wel dat je niet weet wat je moet zeggen. Dat wist ik ook niet toen jij het me vertelde.'

'Het spijt me,' zei ze zachtjes waarna ze wegkeek. 'Ik ben sowieso een beetje ongemakkelijk met vreemde mensen.'

'Het hoeft je niet te spijten. We hebben een hele week om daar aan te werken.'

Ze knikte even, maar bleef verbitterd kijken. 'Hoe is je relatie met je moeder?'

'Redelijk,' blies hij uit. 'Tuurlijk kan het beter, maar net zoals jij en je vader heb ik ook meningsverschillen met haar.'

'Dat lijkt me normaal.'

'Soms kan ik het gewoon niet meer aan om het te zijn. Dan wil ik weg. Gewoon echt weg.'

-

Sierlijk bewogen haar handen over de toetsen heen. Uit de piano klonken mooie klanken. Er viel een rust over Milou heen terwijl ze er naar luisterde. Ezra was bezig in de keuken, maar kon ook zien dat Milou stond te kijken.

Het was bijzonder om te zien dat zijn moeder dit kon, zonder te zien en het dus puur op gevoel deed. Ze moest de piano kennen alsof ze het zelf was.

'Ze wordt er echt gelukkig van als ze dat doet,' glimlachte hij liefelijk. 'Ik vind het fijn om haar zo te zien. Ze is hier haarzelf.'

Milou knikte alsof ze het begreep. 'Ben jij gelukkig?'

'Op dit moment?'

'Ja.'

'Best wel.'