Mist En Regen | Spin Off Huiswaarts

Epiloog Huiswaarts

Voor de duidelijkheid, vanaf deze epiloog zal het boek worden geschreven ;)

Epiloog (door Wendy):

Tien jaar later, Amsterdam.

'Waarom zijn we hier, papa?,' vroeg Milou zachtjes aan Viktor. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen.

De graven kwamen allemaal langs. Amalia, Peter, Juultje, Gerda, Quincy, Rachel....

'We gaan samen met mama jou verjaardag vieren,' glimlachte Viktor.

'Waarom komt mama niet gewoon op visite? Het is koud buiten,' ze bibberde. Viktor trok haar dichter tegen zijn winterjas aan.

'Mama is daarboven,' zei Viktor, terwijl hij naar de blauwe lucht wees. 'Mama kan niet meer op visite komen. Maar ooit, als jij heel oud bent, kun je haar weer zien.'

'Echt waar papa?'

'Echt waar meisje. Dat beloof ik jou.'

Viktor zette Milou neer, waarna hij zelf op de grond ging zitten. Hij trok haar weer in zijn armen.

Vandaag was het de achtste verjaardag van Milou. Het enigste dochtertje dat Viktor kreeg, maar hij hield zielsveel van haar. Als hij opstond wist hij weer waarvoor hij het deed. Het kleine meisje dat sprekend leek op zijn liefde.

De liefde die vijf en een half jaar geleden overleed, toen Milou nog geen drie jaar was.

De leukemie kwam terug. Heftiger. Geen behandeling mogelijk, behalve rekking van het leven. Minimaal een half jaar.

Viktor kon zich niet voorstellen hoe de laatste paar maanden voor Rachel waren. Waar gaan je gedachten heen als je weet dat je over een paar maanden je man en kind nooit meer zal zien?

Het was hartverscheurend om haar te zien aftakelen. Met de dag namen haar krachten af, terwijl ze met man en macht nog probeerde de vrouw te zijn die ze altijd was.

De tijd om met haar te trouwen was er niet. Viktor had er spijt van; hij had haar altijd al zijn vrouw willen noemen.

Nu was ze weg. En bleef hij achter met een enorme leegte die niet op gevuld kon worden.

Een paar weken voor haar dood maakten ze samen een kistje. Vol met spulletjes voor Milou, zodat ze later zou weten wie haar moeder was.

Viktor kwam terug op de wereld door zijn kleine meisje die begon te praten. Hij veegde zijn tranen weg en vroeg haar wat ze vroeg.

'We hadden toch een cakeje meegenomen voor mama?'

'Ja,' glimlachte Viktor. Ze hadden zich gisteren een uur staan uitsloven voor de bakwerkjes. 'Moet ik ze pakken?'

Milou knikte en wachtte geduldig tot Viktor het plastic bakje uit de winx tas had gepakt. 

'Eerst eentje voor jou!'

Viktor pakte een met roze bekleedde glazuur cakeje en prikte daar een kaarsje met "8" erin. Met de aansteker stak hij hem aan.

"Lang zal ze leven. Lang zal ze leven. Lang zal ze leven in de gloria. In de gloria, in de gloria Hieperderpiep, hoera! Hieperderpiep, hoera! Hieperderpiep, hoera!," zong Viktor. 'Blaas het kaarsje maar uit lieverd.'

Zo hard als ze kon blies ze het kaarsje uit. Viktor haalde hem eruit, zodat ze hem op kon eten.

Bij het graf van Rachel zette hij een cupcake mee en zelf nam hij er ook een in zijn hand.

Op deze verjaardag, samen met mama.

'Gefeliciteerd meisje. Papa houdt van je.'