Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 1

Μετράω τις σταγόνες που πέφτουν στην άκρη του χεριού μου μία μία προσπαθώντας να συνεχίσω να αναπνέω.Οι καρποί μου είναι μελανιασμένοι από τις χειροπέδες που τυλίγουν τους τελευταίους 8 μήνες τα χέρια μου.Τα πράγματα ήταν καλύτερα τους πρώτους πέντε μήνες.Τουλάχιστον τότε οι αστράγαλοι μου ήταν ελεύθεροι ενώ τώρα απαίσιες χειροπέδες στριφογυρίζουν τόσο στα χέρια όσο και στα πόδια μου,άλλη μια υπενθύμιση του ότι είμαι φυλακισμένη τους.Μία,δύο,τρείς.Οι σταγόνες πέφτουν όλο και με μικρότερη συχνότητα.Ξαφνικά το αίμα παγώνει στις φλέβες μου όταν ακούω τα ουρλιαχτά του.Τώρα οι σταγόνες πέφτουν πιο γρήγορα.Μα τι του κάνουν;Προσπαθώ να αντιδράσω αλλά με κάθε κίνηση μου νιώθω νέες σουβλιές πόνου σε όλο μου το σώμα.Μία,δύο τρείς.Και πάλι οι σταγόνες πέφτουν πιο αργά και ακούω τα ουρλιαχτά του να ελλατώνονται.Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό είναι καλό σημάδι.

Για μερικά λεπτά επικρατεί νεκρική σιγή.Προσπαθώ να μην αναπνέω για να ακούσω τυχόν κρυφές συζητήσεις αλλά η προσπάθεια κάνει την καρδιά μου να χτυπά ακανόνιστα και έτσι απομένω να σιγοτραγουδάω  στον ίδιο ρυθμό που ακολουθούν οι χτύποι.Αναγκάζω τον εαυτό μου να μην σκέφτεται τον Τσάρλι και τα τρομερά του ουρλιαχτά αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο,γιατί κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου σχηματίζω εικόνες να τον βασανίζουν για να πάρουν πληροφορίες που δεν έχει.Σφίγγομαι για να συγκρατήσω τα δάκρυα που ετοιμάζονται να ξεφύγουν από τα μάτια μου.Αν είμαι δυνατή θα είναι και αυτός.Μες την απόλυτη ησυχία οι κραυγές του Τσάρλι με χτυπάνε σαν κεραυνός."Είναι 8 χρονών!,"φωνάζω απελπισμένα χωρίς να πάρω απάντηση."Είναι 8 χρονών για όνομα του Θεού!Δεν ξέρει τίποτα."Η συμπεριφορά μου όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει τα ουρλιαχτά του Τσάρλι πιο δυνατά.Εμένα βασανίζουν.Αυτός είναι ο σκοπός τους.

Φέρνω με δυσκολία τα δεμένα με χειροπέδες χέρια μου στα αυτιά μου προσπαθώντας να αποφύγω τις κραυγές του Τσάρλι."Εσύ φταις!"Οι κατηγορίες που μου έσυρε πριν λίγους μήνες τώρα βγάζουν νόημα.Εγώ φταίω που τον βρήκαν.Εγώ φταίω που έβαλα τον θυμό πάνω από την ζωή του ίδιου μου του αδελφού.Ακούω βαριά βήματα να κατεβαίνουν τις σκάλες που οδηγούν στο μπουντρούμι που φιλοξενεί εμένα και τον αδελφό μου.Τέσσερις ξεφτυσμένες μπότες ξεπροβάλλουν στην καγκελωτή πόρτα και την ανοίγουν προσεχτικά.Ο Τομ και ο Ριντλ.Έχω περάσει τόσο καιρό μέσα σε αυτήν την φυλακή που πλέον υποδέχομαι τους φύλακες σαν παλιούς γνωστούς.Έχουν περασμένο γύρω από τους ώμμους τους τον αδελφό μου."Τσάρλι.Τσάρλι μίλησε μου,"ψιθυρίζω μόλις τον πετάνε μπροστά στα πόδια μου και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να του βάλουν χειροπέδες αφού δεν θα σηκωθεί σύντομα.