Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 17

Ακούω τις απελπισμένες τσιριδες του Ρομπερτ και προσπαθώ να τον φτάσω.Η φωτιά όμως το καθιστά αδύνατο καθώς χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.

Όπως και ο Τσάρλι.

Η καρδιά μου χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς και η αδρεναλίνη κάνει το σώμα μου να τρέμει.

Τι συμβαίνει;Ποιος το έκανε αυτό;Ήταν άραγε οι τρεις,άντρες με τις μαύρες κουκούλες;Και αν ήταν αυτοί τότε ποιανού στρατός μας επιτίθεται εδώ.

Του Εντγκαρ;

Στην σκέψη και μόνο τα πόδια μου κόβονται.

Πρέπει να βρω τα αδέλφια μου.

"Τσάρλι!",φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ αλλά δεν παίρνω καμία απάντηση.

Μέσα από τους καπνούς όμως βλέπω τον Ρόμπερτ να τρέχει προς το σπιτάκι που μας παραχώρησαν.

Έχει τον Τσάρλι στους ώμους τους και ψάχνει την Αιμίλια.

Για μερικές στιγμές ανακουφίζομαι βλέποντας πως τα αδέλφια μου είναι ασφαλή αλλά τρέμω στην ιδέα και μόνο η Αιμίλια να βρίσκεται σε κίνδυνο.

Αποφασίζω να την βρω.

Χαμένη στις σκέψεις μου δεν βλέπω καν τον στρατιώτη που έρχεται με φορά στα δεξιά μου.

Αυτός εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι δεν τον προσέχω εγκαίρως και με το σπαθί του με τραυματίζει στο αριστερό χέρι.

Νιώθω μία σουβλιά πόνου αλλά δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό.

Τραβάω το μαχαίρι μου και ετοιμάζομαι να αμυνθώ.

Κοιτάζω προσεχτικά τα ρούχα του προσπαθώντας να καταλάβω αν είναι στρατιώτης του Εντγκαρ και προς έκπληξη μου δεν είναι.

Ο στρατιώτης ρίχνεται με φορά προς τα πάνω μου αλλά εύκολα τον αποφεύγω.Χάνει την ισορροπία του για μερικά δευτερόλεπτα και εγώ αρπάζω την ευκαιρία.

Τον κλοτσάω με δύναμη στην κοιλιά και σωριάζεται στο πάτωμα.

Παίρνω από τα χέρια του το σπαθί του και ετοιμάζομαι να το κατεβάσω στην καρδιά του αλλά δεν μπορώ.

Τα χέρια μου τρέμουν.

Δεν έχω σκοτώσει ποτέ κανέναν και δεν νιώθω έτοιμη να κάνω κάτι τέτοιο.

Έτσι απλώς τραβάω το μαχαίρι μου και το καρφώνω στο πόδι του σίγουρη πως δεν θα μπορέσει να σηκωθεί σύντομα ούτε όμως κινδυνεύει να πεθάνει.