Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 2

Ξαφνικά από το πουθενά ακούγονται φωνές και βαριά βήματα.Βλέπω τους φύλακες να πλησιάζουν στο μπουντρούμι μου και τινάζομαι προς τα πίσω.Ανοίγουν την πόρτα του διπλανού κελιού με τόσο μεγάλη φόρα που σκαλώνει μένοντας τέρμα ανοιχτή.Κρατάνε από τα μπράτσα ένα νέο αγόρι.Ο νέος αντιστέκετε.Βρίζει,φωνάζει,τους κλοτσάει και τους φτύνει αλλά όσο και αν προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα χέρια τους είναι αδύνατο.Μπαίνουν μέσα στο μπουντρούμι με το νούμερο 23 ακριβώς δίπλα στο δικό μου και το παρατάνε εκεί.Πριν προλάβουν να τον δέσουν με χειροπέδες αυτός σηκώνετε από την θέση του και προσπαθεί να βγεί από την πόρτα αλλά μάταια καθώς ο ψηλός φύλακας με την περίεργη μύτη τον ακινητοποιεί και τον αναγκάζει να κάτσει και πάλι κάτω.Το αγόρι αν και φαίνεται εξαντλημένο συνεχίζει τις απελπισμένες προσπάθειες να κρύψει τα χέρια του έτσι ώστε να μην τον δέσουν.Τελικά μετά από μερικά λεπτά ο δεύτερος φύλακας τον χτυπάει με την γροθιά του κάτω από το σαγόνι και τον ρίχνει στο βρόμικο πάτωμα του κελιού.Χωρίς καθυστέρηση ο ψηλός τον πιάνει και του περνάει την μια χειροπέδα στο χέρι και την άλλη στο κάγκελο του κελιού ακριβώς πίσω από το σημείο που έχουν περάσει τις δικές μου χειροπέδες,έτσι ώστε να βρισκόμαστε πλάτη με πλάτη με το αγόρι και να μας χωρίζουν τα σκουριασμένα κάγκελα.Οι φύλακες ικανοποιμένοι ξεσπάν σε γέλια και πριν αποχωρήσουν κλοτσάνε το αγόρι με δύναμη στην κοιλιά.Αυτός προς έκπληξη μου δεν αντιδρά αλλά μένει ακίνητος με σκυμμένο το κεφάλι.

  Όταν τελικά οι φύλακες αποχωρούν απομένουμε οι δυο μας να ακούμε ο ένας την ανάσα του άλλου.Κοιτάζω προς το μέρος του αδελφού μου και ακόμη κοιμάται παρά την φασαρία που προηγήθηκε.Καταλαβαίνω πως δυσκολευέται να αναπνεύσει και γι αυτό διακρίνω εύκολο το σώμα του να ανεβοκατεβαινει από την προσπάθεια.Αφού πέρασαν αρκετά λεπτά ησυχίας τινάζομαι όταν ακούω το αγόρι να ψιθυρίζει.

"Που βρισκόμαστε?"ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησε και σε αντίθεση με πριν που φώναζε και έβριζε τους φύλακες η φωνή του ήταν γλυκιά και κουρασμένη.Πρέπει να είχε να κοιμηθεί πολλές μέρες.

"Στον Νόττο.Στο κάστρο του Έντγκαρ."

"Δεν είναι κάστρο του."διαφωνεί και νιώθω τον έντονο εκνευρισμό στην φωνή του.

"Δυστυχώς τα γεγονότα διαφωνούν."

"Το κάστρο ήταν,είναι και θα είναι του βασιλιά Φόουλ.Ο Έντγκαρ νομίζει πως είναι ο νόμιμος βασιλιάς αλλά δεν είναι.Τίποτα δεν του ανήκει και δεν μπορεί να διατάζει εδώ μέσα."η φωνή του υψώνετε και αρχίζω να πιστεύω ότι είναι τρελός,παρόλο αυτα στο άκουσμα του ονόματος του μπαμπά μου δεν μπορώ παρά να συγκινηθώ.Το κάστρο αυτό ήταν της οικογένειας μου.Ο βασιλιάς Φόουλ ήταν ο πατέρας μου.Όλα άλλαξαν την ημέρα των 45 γενεθλίων του όταν μετά την τελετή ο αγαπημένος του αδελφός αποφάσισε να τον δολοφονήσει και να πάρει τον θρόνο.Φυσικά δεν υπολόγισε ότι τα 3 παιδιά του Φόουλ θα αντιστέκονταν με τόσο πείσμα στον θείο τους.Ο Τσάρλι και εγώ μείναμε πίσω ενώ ο Ρόμπερτ κατάφερε να φύγει.Ο Ρόμπερτ είναι ο μεγαλύτερος αδελφός μου και ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου αλλά ακόμη αναζητείται.Θα είχαμε καταφέρει και εμείς να αποδράσουμε αν εγώ δεν ήμουν τόσο ανώριμη και πεισματάρα…