Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 19

Ο πόνος είναι τόσο έντονος που τα μάτια μου δακρύζουν.Φέρνω το χέρι μου στο πλευρό μου και αγγίζω κάτι υγρό.Δεν δυσκολεύομαι να καταλάβω πως είναι αίμα και πανικοβάλομαι.Βλέπω την Κλαρίσσα να μου μιλάει ψιθυριστά αλλά δεν καταλαβαίνω τι λέει.Τα μάτια μου αρχίζουν να βαραίνουν και νιώθω έντονη την ανάγκη να κοιμηθώ.Από μακρυά ακούγεται η φωνή του Τζερεμάια.

"Στρατιώτη άλλο ένα βήμα και ο επόμενος θα είσαι εσύ.",λέει προφανώς στον Ράιλι.Δεν μπορώ να καταλάνω τι συμβαίνει αλλά κοιτάζω την Κλαρίσσα να απομακρύνεται από κοντά μου καθώς τσιρίζει.Κάποιος από τους άντρες με τις κουκούλες έρχεται και μου δένει τα χέρια.Με μία απότομη κίνηση τραβάει το βέλος από το σώμα μου και δεν καταφέρνω να συγκρατήσω την τσιρίδα μου.Ζαλίζομαι και η μυρωδιά του αίματος στον αέρα μου φέρνει αναγούλα.

Ένα ζευγάρι χέρια με σηκώνει στον αέρα και χάνω τις αισθήσεις μου.

Επικρατεί απόλυτη ησυχία και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ.Κάνω μία προσπάθεια να σηκωθώ αλλά ζαλίζομαι και πέφτω κάτω.Τα ξανθά μαλλιά μου εμποδίζουν το πρόσωπο μου και δοκιμάζω να τα απομακρύνω από τα μάτια μου αλλά δεν τα καταφέρνω.Τα χέρια μου δεν κουνιούνται.Είναι περασμένα σε δύο χειροπέδες.Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει γρήγορα καθώς αναμνήσεις από την τελευταία φορά που βρέθηκα σε ένα τέτοιο κελί ξυπνάνε.Κάθομαι κάτω ήσυχη προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να με μετακινεί κάποιος.Όλα τα άλλα είναι θολά.Φέρνω το χέρι μου στο πλευρό μου όπου με πέτυχε το βέλος και νιώθω έναν έντονο πόνο σε αυτό το σημείο αλλά καταλαβαίνω ότι κάποιος έχει περιποιηθεί την πληγή.Κοιτάζω προσεχτικά το χώρο γύρω μου και ανακουφίζομαι όταν βλέπω πως δεν βρίσκομαι στο παλάτι του Έντγκαρ.Το κελί είναι πολύ σκοτεινό και με δυσκολία βλέπω μπροστά μου αλλά όταν τα μάτια μου συνηθίζουν βλέπω απέναντι μου τον Ράιλι και την Κλαρίσσα.Είναι και οι δύο λιπόθυμοι αλλά ζωντανοί.Σκέφτομαι πως κινδυνεύουν περισσότερο από εμένα καθώς ο Έντγκαρ με ζήτησε ζωντανή ενώ αυτοί οι δύο δεν του χρειάζονται.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να διώξω τις εικόνες από την προηγούμενη φορά που ήμουν φυλακισμένη.Δεν τα καταφέρνω όμως.Ακούω τις τσιρίδες μου  στο κεφάλι μου και αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι εκεί.Την μέρα που ξεκίνησαν τα βασανηστήρια.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την μέρα της Εισβολής του στρατού του Έντγκαρ και της φυλάκισης μου και του Τσάρλι όταν άρχισαν οι ερωτήσεις.Ο Έντγκαρ είχε στείλει έναν από τους φρουρούς του να με φέρει σε αυτόν.Θυμάμαι τα πάντα και δεν βρίσκομαι πλέον σε αυτό το κελί.Είναι λες και έχει γυρίσει ο χρόνος πίσω και νιώθω τα χέρια του φρουρού να με σπρώχνουν.