Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 4

Πάω να φωνάξω αλλά ο Νόα με προλαβαίνει και κλείνει το στόμα μου.Εγώ χτυπιέμαι και προσπαθώ να ελευθερωθώ από τα χέρια του αλλά είναι πολύ πιο δυνατός από εμένα και η προσπάθεια είναι μάταιη.

"Είσαι τρελή;Μόλις το σκάσαμε και πιθανόν μας ψάχνουν,θες να μας βρουν πριν καν προλάβουμε να φύγουμε καλά καλά από το κάστρο;"μου ψιθυρίζει κοντά στο αυτί και προσπαθώ να ηρεμήσω γιατί έχει δίκαιο.Σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα και μετά ακούω μία κραυγή και τα χέρια του Νόα ελευθερώνονται από γύρω μου.Πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι και τα πάντα σκοτεινιάζουν.

Ανοίγω τα μάτια μου έχοντας τον Ρομπέρτ στο μυαλό μου.Κάνω μία δοκιμή να σηκωθώ αλλά χάνω αμέσως την ισορροπία μου και πέφτω πάλι κάτω στο γρασίδι.

Μα που βρίσκομαι;Τι έγινε;

Ο Τσάρλι.Στην σκέψη και μόνο πως τον πήρε κάποιος μακριά μου βρίσκω την δύναμη και σηκώνομαι.

Βρίσκομαι κάτω από ένα δέντρο και γύρω μου ακούγονται γέλια.Πρέπει να είναι αργά το απόγευμα γιατί έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και διακρίνω μία φωτιά και πολλές φιγούρες γύρω της.Από εκεί έρχονται τα γέλια.Αρχίζω να περπατάω γρήγορα προς το μέρος τους και σταματάω όταν ακούγεται μία φωνή.

"Χέιλι!Εδώ",λέει ο Τσαρλι και ακούγεται μία χαρά.Αυτό με κάνει να νοιώσω μεγάλη ανακούφιση αλλά ταυτόχρονα νιώθω τόσο μπερδεμένη.Πλησιάζω τον Τσάρλι και δίπλα του βλεπω έναν νευριασμένο και αμίλητο Νόα.Έχει τα χέρια του σταυρωμένα και ακουμπισμένα στην κοιλιά του,σαν μικρό παιδί που του έχουν χαλάσει το χατήρι και κοιτάζει την παρέα,που μου ειναι τελείως άγνωστη,απέναντι μας με βλοσυρό βλέμμα.Η εικόνα είναι τόσο αστεία που με δυσκολία καταφέρνω να μην ξέσπασω σε γέλια.Κοιτάζω τον Τσάρλι που κάθεται μαζί με τον Νόα πάνω σε έναν κόσμο γύρω από την φωτιά και βλέπω πως κρατάει φαγητό στα χέρια του.Η παρέα απέναντι μας γυρνάει προς το μέρος αλλά δεν λένε κατι και συνεχίζουν το φαγητό τους.Αποφασίζω να κάνω το ίδιο και να μάθω τι στο καλό συμβαίνει.Κάθομαι στον κορμό δίπλα στον Τσάρλι και αυτός μου δίνει ένα μπούτι κοτόπουλο.

"Τσάρλι ποιοι είναι αυτοί και πως βρεθήκαμε εδώ;",τον ρωτάω.Αυτός κοιτάζει τον Νόα που κουνάει νευρικά το πόδι του και γελάει.

"Είναι στρατιώτες,φίλοι του Νόα.Παλιά υπηρετούσαν την γιαγιά μας.",απαντάει χαμογελώντας.Γυρνάω προς το μέρος του Νόα και του κάνω νόημα να μου εξηγήσει αλλά αυτός απλώς γρυλίζει και ο Τσάρλι πάλι γελάει.