Παιχνίδι Σκιών {GWattys}

Part 22

[Hayley's POV]

"Έρικ!",φωνάζω εκνευρισμένη.Είναι η τρίτη φορά μεσα σε μία εβδομάδα που βρίσκομαι κλεισμένη μέσα σε ένα κελί.Όχι ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας αυτή την στιγμή αλλά αν δεν μου δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα τότε θα ειμαι πολύ τυχερή.

Η Κλαρισσα πλησιάζει στην τεράστια πέτρα που μας κλείνει την έξοδο.

"Άνοιξε τώρα!Τι νομίζεις ότι κάνεις;",ρωτάει τον Έρικ τσιρίζοντας.

Για μερικά δευτερόλεπτα δεν ακούγεται τίποτα και φοβάμαι πως μας έχει εγκαταλείψει αλλά τελικά ακούω την ανάσα του και όταν μιλάει ακούγεται σαν να έκλαιγε.

"Λυπάμαι.Δεν έχω άλλη επιλογή.",μας λέει απελπισμένος και μένω ακίνητη χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί.

"Έρικ τι λες;",ζητάω εξηγήσεις.Τον ακούω να κόβει βόλτες έξω από τον "τάφο" μας προσπαθώντας να πάρει την απόφαση να μας μιλήσει.

"Με εκβίασε!Είπε πως θα σκότωνε τους γιους μου!Την κόρη μου!Το παιδί της!Μου είπε πως αν δεν σε φυλακιζα θα με ανάγκαζε να τον βλέπω να τους βασανίζει έναν έναν.",απαντάει.

Κανω μερικά βήματα προς τα πίσω και κάθομαι στο κρύο πάτωμα του κελιού.

"Ο Εντγκαρ...",ψιθυρίζει η Κλαρισσα.Ακούμε από έξω τον Έρικ να κλαίει.

"Έρχεται με τον στρατό του από στιγμή σε στιγμή.Με βασάνιζε και υπέκυψα.Του είπα το σχέδιο σας.Έστειλε κατασκόπους και μόλις έμαθαν πως ο Ρόμπερτ πλησίαζε στο καστρο έφυγαν για να τον ενημερώσουν.Σήμερα θα είναι εδώ.Μου υποσχέθηκε πως θα αφήσει τα παιδιά μου να ζήσουν αν σε παραδώσω σε αυτόν.",εξηγεί μέσα από τους λυγμούς του.Προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο Εντγκαρ ζήτησε μόνο εμενα φυλακισμένη και όχι τα αδέλφια μου αλλά η Κλαρισσα διακόπτει τις σκέψεις μου.

"Το ξέρεις ότι μόλις ο Νόα και ο Ράιλι μάθουν τι έκανες δεν θα στο συγχωρήσουν ποτέ,έτσι δεν είναι;",τον ρωτάει η χωρίς να ακούγεται τόσο εχθρική όσο πριν.

"Δεν με έχουν συγχωρήσει ούτως σι άλλως.Μόλις μάθουν τι έγινε απλώς θα με μισησουν περισσότερο και πιστέψτε με μπορώ να το αντέψω αν αυτό σημαίνει πως θα βγουν ζωντανοί από αυτόν τον πόλεμο.",μας λέει.

Θα ήθελα να μπορέσω να τον κατηγορήσω,να τον μισησω και να του πω πόσο δειλός είναι αλλά ένα κομμάτι του εαυτού μου τον καταλαβαίνει και τον συμπονεί.Δεν θα του συγχωρήσω ποτέ το ότι παράτησε τα παιδιά του αλλά τώρα κάνει ο,τι μπορει για να τα προστατεύσει και δεν μπορώ να τον αντιπαθήσω γι αυτό.Σηκώνομαι όρθια και πλησιάζω την τεράστια πέτρα για να με ακούσει καλύτερα.