Bernardo Ford [FIN.]

38. Papa

The next day John was a little bit disappointed when his father didn't come to get him and play. Masaya ang naging laro nila kahapon, hindi man siya ganon kagaling dahil bukod sa unang beses niyang makahawak ng bola, ay ilang pa siya sa ama. Pero hindi maaring itanggi ni John ang nararamdamang pangungulila. And now that he's trying to reach for him, bakit hindi niya ito bigyan ng pagkakataon. 

Pero ngayon ay malungkot siyang nakatingin sa pintuan niya. His dad promised him to fetch him by eight para makapaglaro na sila. Pero nang tumingin siya sa orasan ay quarter na. I knew it. Napangiti nang mapakla si John. Sa una lang talaga magaling iyon.

Tumayo si John para sana buksan ang kanyang tv para manood nang mapatigil siya nang may narinig siyang kumatok. Hindi niya agad iyon hinintay, ayaw naman niyang asahan na ang ama niya iyon, pero nang muli itong kumatok at tinawag ang pangalan niya, ay alam niya na ang ama nga ang tumatawag.

Napangiti siya, "Wait!" Sigaw niya at sabay kuha ng jersey sa kanyang damitan.

Hindi man payag ang ina sa pagngarap niyang magbasketball ay hindi naman nito pinigilan na humanga sa sports. Kaya ay marami siyang koleksyon nang ibat ibang gamit tungkol sa basketball, tanging bola lang ang hindi ibinigay ng ina sakanya dahil alam ng ina ay na maari siyang maglaro nito.

Nakangiti niyang binuksan ang pinto. Napansin niyang pawis na pawis ang ama at pagod na pagod itong ngumiti sakanya.

"Sorry I was late. I had to built you a temporary basketball ring para hindi tayo nagsasayang ng oras papunta roon." Hinihingal na sambit ng ama.

Nawala ang ngiti ni John sa sinabi ng ama. He built me a basketball ring?

Napansin naman ni Daniel ang pananahimik ng anak, agad naman siyang nagpaliwanag dahil mukhang nagtaka ito sakanyang sinabi.

"It takes 30 minutes for us na makarating sa park para makapaglaro, it only means na konti na lang din oras natin to play, so I've decided to built you a basketball ring...okay lang naman na dito na lang tayo diba?"

He built me a basketball ring to not waste any time. Pinigilan ni John ang sarili na muling yakapin ang ama. Tumango lamang ito.

Nang yakapin niya ang ama kahapon ay labis na pagkailang ang naramdaman nito. Marahil ay hindi naging maganda ang kanilang muling pagkikita. And her father tried to reach him in any way pero ay hindi niya ito masyadong kinikibo. He's hurt. He was. Pero hindi naman mapagkakaila na nangungulila rin siya para dito.

And John knows that thr only eay to get rid of that longing is to forgive his father. Atleast he's here. He came back.

"Okay. Just give me five minutes and we'll play, magbibihis lang ako." Hinihingal na sabi ni Daniel sa anak.

Tumalikod si Daniel, napansin ni John na pagod ang ama. Gusto man niyang makahawak muki ng bila ay sa tingin niya ay hindi siya matuturuan ng maayos ng ama dahil sa pagod na pagod ito.

"Uh...papa." Mahinang sambit ni John.
Napatigil naman si Daniel sa sinabi ng anak. Agad na naginit ang kanyang puso sa kanyang narinig. Nilingon niya ito at pilit na pinigilan ang mga luha sa pagbagsak sa sobrang galak na nararamdaman.

"Anak?"

"Pagod po kayo. Pwede naman po tayong maglaro mamayang hapon, okay lang po saakin."

Hindi na napigilan ni Daniel ang luha nang marinig iyon. Iyon kasi ang pinakamahabang nasabi sakanya ng anak na hindi pagalit mula nang makarating siya rito. Kumunot ang noo ni John, at bago pa man magtanong ang anak patungkol sakanyang mga luha ay pinunasan na niya iyon.

"Osige, magpapahibga lang si papa ha. Tatawagin kita mamaya." Nakangiti niyang sabi sa anak.

Tumango naman si John sa ama. "Opo...papa."
-

SHORT UPDATE