The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

9.

Maya

Er is een ding dat ik je echt wil meegeven als je gaat kanoën:
Doe dat niet met Tony.

We gingen naar het meer toe waar een klein groepje van vijf kinderen zat. Bij de stijger zat een meisje van een jaar of 20. Toen ze ons zag, zette ze een geforceerde lach op haar gezicht.

‘Hoi ik ben Tanja, dochter van Athena. Jullie zijn vast de nieuwe kampers. Toby en… uhm’

‘Tony en Maya.’ Zei ik.

‘Juist ja. Hebben jullie wel eens gekanoëd?’

‘Nee’ Zei Tony twijfelend.

‘Ik wel.’ Zei ik.

‘Mooi dan gaan jullie samen.’ Zei ze brutaal.

‘Wat?’

‘Dan kan jij het hem leren toch?’

‘Uhm… Oké?’

Tanja pakte een kano voor ons en we stapten er in. De kano voelde erg gammel aan en zag eruit alsof er een veldslag in was gepleegd. Ik legde het snel aan Tony uit en hij begreep hoe het werkte.

‘Ik denk dat ik het snap.’ Zei hij en stak zijn peddel het water in en duwde ons een stukje van de kant af.

Alles ging goed en Tony kreeg de truc door. We bleven nog wel dicht bij de kant, maar dat was niet slim om te doen. Op een gegeven moment zaten we vast aan de kant en Tony probeerde uit alle macht ons los te wrikken, wat geen zin had.

‘We zullen moeten duwen.’ Zei ik.

Tony keek me paniekerig aan. ‘Nee, ik ga niet het water in.’

‘Waarom niet?’ Vroeg ik met gefronste wenkbrauwen.

‘Daarom niet.’

Hij bleef duwen en proberen, maar het lukte niet. Toen hij het wilde opgeven, schoot de kano los. Tony sprong snel naar de kant zodat alleen zijn schoenen nat werden. Ik had echter minder geluk, want ik kwam helemaal doorweekt het meer uit.

Ik besloot terug te lopen richting het Hermes gebouw, tot ik me bedacht dat ik helemaal geen kleren had om weer aan te trekken. Ik vroeg aan Tanja waar ik misschien andere kleren kon vinden.

‘Je kan het bij de Aphrodite kampers proberen.’ Stelde ze voor.

Met mijn schoenen vol water liep ik richting het gebouw, waar een meisje stond te praten met een dochter van Hypnos.

‘Kom op Fleur is ziek en ik heb iemand nodig voor onze modeshow binnenkort!’

‘Sorry Drew, maar ik ben geen pop die je kan aankleden.’ Zei het meisje en ze liep weg, terug naar haar gebouw.
Toen Drew me zag staan, keek ze me met grote ogen aan.

‘Heilige Hera, wat is er met jou gebeurd?’

‘Ik ben in het meer gevallen.’ Zei ik bot. ‘Hebben jullie misschien schone kleren voor me?’

‘Uhm tuurlijk…’ Plots bedacht ze zich. ‘Maar die krijg je niet zomaar.’

‘Wat bedoel je?’

‘Je krijgt een gehele nieuwe garderobe als je me helpt!’

Ineens snapte ik waar ze het over had en ik keek haar met grote ogen aan.
‘Je bedoelt toch niet…’

‘Ja dat bedoel ik wel.’

‘Maar dat kan ik helemaal niet.’ Protesteerde ik.

‘Ik leer het je wel.’ Zei ze, dit maal met toverspraak in haar stem.