The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

16.

Maya

Ik had totaal geen idee wat ik ging doen of wat er ging gebeuren. Ik stond bij Butch en Phil die bezig waren met hun eigen plan te bespreken terwijl ik probeerde te luisteren naar Malcolm, een zoon van Athene die het plan had bedacht.

‘Als we de Ares kinderen nou helemaal roze spuiten.’ Zei Butch.

‘En een paar klei-bommen  voor de Hermes kinderen.’ Zei Phil tegen Butch.

Ik lette niet echt op hun plan, want ik probeerde Malcolm te horen maar dat lukte niet omdat mijn broers er door heen praatten.

Toen de hoorn blies, vertrok iedereen, maar ik wist niet eens waar onze vlag was en wat het plan was. Dus ik besloot de jongens maar te volgen.
We liepen dieper het bos in totdat we een groep van het andere team tegenkwamen. Ze kwamen snel dichterbij en we moesten nu iets doen.

‘Hierheen.’ Zei Butch.

‘Nee hier.’ Zei Phil.

De jongens grepen allebei een van mijn armen en trokken me bijna uit elkaar, maar het was te laat. Op dat moment dacht ik alleen maar: Alsjeblieft, zie me niet. En deze domme gedachte redde mijn leven. De tegenpartij zag me niet. Als een kind van iris heb ik blijkbaar de gave om dingen van kleur te veranderen, maar ook om zelf deze kleur te worden.

En de kleur die ik koos was ultraviolet, een kleur niet zichtbaar was voor het menselijk oog. Behalve voor de kinderen van Iris.

‘Wacht eens even.’ Zei een van de kampers. ‘Ik dacht dat ik hier iets hoorde.’

‘Het zal vast de wind geweest zijn.’ Hoorde ik iemand zeggen.

Ik keek naar de groep van vijf kampers. Ik herkende ze niet, maar ze zagen Butch, Phil en mij ook niet. Ik hield mijn adem in en zag dat Butch een soort zakje aan de tas van een van de kampers vast maakte.

‘Laten we maar verder gaan dan.’ Zei een meisje en ze liepen verder het bos in.

Toen ik ze niet meer kon zien, durfde ik pas adem te halen. Uitgeput viel ik op de grond neer en het werd zwart voor mijn ogen.

Toen ik weer wakker werd, zaten ik en Butch bij een beekje en hadden ze me tegen een boom aangelegd. Langzaam kwam ik overeind en ik keek Butch verward aan.

‘Zo, dus de kameleon is eindelijk wakker.’ Grapte hij.

‘Hoe lang was ik buiten westen?’ Vroeg ik, terwijl ik het bos bestudeerde.

‘Tien minuten denk ik?’ En hij zat met zijn zwaard te spelen.

‘Wat is er gebeurd?’

Butch liet zijn aandacht voor het zwaard vallen en keek mij bezorgd aan. ‘Jij hebt een zeer zeldzame gave van je ontdekt. Het veranderen van kleuren. Zo heb je jezelf onzichtbaar gemaakt.’

‘Maar…’ Stamelde ik. ‘Hoe?’

‘Kind van Iris hè?’

Ik keek om me heen en zag Philip nergens. ‘Waar is Phil?’

‘Die is al verder gegaan, want ons plan moest doorgaan.’

Op dat moment hoorde ik een knal en zag uit de verte een roze rookwolk ontstaan. Ik hoorde een woedende meisjesstem gillen.

‘Ik vermoord ze allemaal. Allemaal zeg ik je. Wie heeft dit gedaan?’

Clarisse stapte uit de rook en was helemaal roze. Toen ze ons zag staan, wierp ze me een vernietigende blik toe. ‘Jullie!’ Gilde ze en kwam naar ons toe gerend.

Opeens tilde Butch me op. ‘Hou je vast Kameleon.’ Zei hij en met de letterlijke snelheid van het licht waren we aan de andere kant van het bos, vlakbij de blauwe vlag.

‘Hoe deed je dat?’

‘Heb je het haar nog niet verteld?’ Zei Phil.

‘Nee, ze zou er wel achter komen.’

‘Dat was de snelheid van het licht!’ Gilde ik.

‘Shhttt, straks horen ze je.’ We zaten weggedoken achter een bosje.

‘Wat is de situatie?’ Vroeg Butch.

‘Ares wacht daar, we komen nooit langs ze zonder te vechten.’

‘Hmm…’ Butch dacht na. ‘Misschien hoeven we niet te vechten.’ Zei hij.
Hij keek mij aan. ‘Maya, kun je mij infrarood maken?’

‘Zou ze dat wel aankunnen?’ Zei Phil.

‘Ik bedoel maar, ze ging net ook knock-out.’

Ik wierp hem een vernietigende blik toe. ‘En bedankt’ Zei ik. ‘Geef me wat nectar en dan moet het lukken.’

Ik maakte Butch onzichtbaar en hij liep rustig naar de vlag. Hij kwam steeds dichter en dichter bij, totdat hij letterlijk vier meter voor de vlag op een takje trapte. De Ares kampers draaiden zich om en ik voelde dat ik het niet meer kon houden. Butch pakte de vlag vast en werd belaagd door de anderen. Ik hield het niet meer en hij werd zichtbaar. Phil rende er meteen op af en gooide een gekleurde rookbom en zei dat ik de kleur paars moest uitschakelen. Geen paars dacht ik.

Ik kon door de paarse mist heen kijken, maar de tegenstanders niet. Ik liet mijn ketting in een zwaard veranderen, maar onzeker wat ik er mee moest, liep ik richting de jongens. Butch had zichzelf los gewerkt en de vlag onder zijn trui gestopt en Phil vocht met een zoon van Ares. De rook begon ondertussen weg te trekken en Butch en ik wisselden een blik uit.

‘We moeten hier weg. Nu.’

Butch had mij en Phil opgetild en een stukje gerend. We waren halverwege, toen Butch stopte. Hij was kapot van het rennen en Phil was gewond geraakt. Butch viel flauw en Phil ging naast hem zitten. Hij gaf mij de vlag en keek me aan.

‘Maya, denk je dat je kan rennen?’

‘Wat bedoel je?’

‘Denk je dat jij supersnelheid kunt activeren?’

‘Uhm… Maar een manier om daar achter te komen.’

Na zo’n biljoen keer proberen, lukte het een beetje. Ik kon niet zien waar ik heen ging, maar het lukte. Alles ging goed tot dat ik tegen Lauren aan botste. Ze was net weer opgestaan, maar we vielen beiden op de grond.

De klap van mijn snelheid maakte zo’n hard geluid dat gelijk het hele kamp naar ons toe was gerend. Ze kwamen om ons heen staan, maar niemand deed iets. Lauren kwam overeind zitten en wreef over haar hoofd.

‘Gaat het?’ Vroeg ik.

‘Ja denk van wel.’ Zei ze.

‘Mooi.’

Toen we elkaars vlaggen zagen, moesten we keihard lachen en de kampers keken ons verward aan. Waarschijnlijk was er al een tijdje geen gelijk spel meer geweest. Ik zag Butch en Philip staan, die naar me glimlachten, dat ik het goed gedaan had.

Chiron kwam aanlopen en keek naar ons tweeën. Even dacht ik dat hij in lachen zou uitbarsten, maar dat deed hij niet.
‘Ik denk dat we dit maar een gelijk spel moeten noemen.’ Zei hij en de kampers juichten.

We liepen terug naar het kampvuur en gingen bij Jaiden, Tony en James zitten. Het voelde goed om weer met ze te praten, alleen kreeg Lauren er niet veel van mee. Zij was na een half uur al in slaap gevallen en leunde tegen mij aan. Ik liet haar maar liggen, want ze leek uitgeput van het spel. De rest van de avond was voornamelijk marshmallows roosteren en kampvuurliedjes zingen.

Na een uurtje besloot ik om terug naar de Iris cabine te gaan, om te gaan slapen. Ik liep de keuken binnen om nog wat drinken te pakken en schrok van een stem.

‘Hallo, jij bent zeker Maya.’

Ik draaide me om en zag een jongen staan met een schort en roze schoonmaakhandschoenen aan. Hij was rond de 17 en had bruin haar dat naar een kant zat.

‘Daniel is de naam, maar iedereen noemt me Dan.’

‘Hoi Dan.’

Hij had een deel van de keuken schoongemaakt en ik besloot hem nog even te helpen voor ik naar bed ging.