The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

21.

Maya

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gelegen, maar ik weet wel dat het te lang was. Ik werd wakker in de ziekenzaal. Dan en Phil zaten naast mijn bed, net als Lauren en Jaiden.

‘Ze is wakker.’ zei Dan.

‘Uh, wat is er gebeurd?’ Vroeg ik terwijl mijn hoofd tolde.

Ik keek naar de bezorgde maar opgeluchte gezichten.

‘O Dank de goden.’ Zei Jaiden.

‘We waren zo ongerust.’ Zei Phil.

‘Gelukkig ben je weer wakker.’

‘Die stomme clarisse ook altijd.’ Dan vloekte in het Grieks.

Pas op dit moment realiseerde ik me wat er was gebeurd. Clarisse had mij aangevallen en ik was bijna dood geweest.

Ik probeerde overeind te komen, maar het lukte niet. Ik voelde een steek in mijn schouder en gilde het nèt niet uit van de pijn. Ik keek naar mijn schouder waar zeker tien lagen verband overheen zaten

‘Wat heeft ze gedaan?’ Vroeg ik geïrriteerd.

‘Je bijna vermoord.’ Zei Dan. ‘Will zei dat als Lauren je daar niet meteen geheeld had, je waarschijnlijk dood was geweest.’

Ik keek naar Lauren’s haar en dat was nog steeds goud. Wel was de kleur al aan het vervagen. Ze keek met een bezorgde blik en je kon bijna zien dat ze dacht dat ze me niet meer alleen zou laten. Maar het verbaasde me eigenlijk al dat ze hier was en niet met Thomas. Ik shipte die twee echt heel erg. Ik keek om me heen en zag dat er iemand ontbrak.

‘Waar is Butch eigenlijk?’ Vroeg ik nieuwsgierig.

‘Die is bij Chiron.’ Zei Philip.

‘Hoezo?’ Vroeg ik.

‘Uhm… Toen We je gisteren vonden…’ Zei Dan.

‘GISTEREN?’

‘Nadat we je nergens konden vinden, zijn we gaan zoeken. De Ares kinderen hadden gezellig met je gepraat zeiden ze. We wisten meteen dat ze iets met je gedaan hadden.’ Zei Phil.

‘Toen we je vonden bij Lauren en Thomas en zagen hoe slecht je eruit zag, sloeg Butch door. Hij en clarisse zijn oude vijanden en hij heeft tegen het hele Ares gebouw gevochten.’

Ik keek om me heen en zag dat de hele ziekenzaal vol lag met kinderen van Ares, de oorlogsgod.

‘Hoe had hij dit gedaan?’ Vroeg ik. ‘Ik neem aan dat Chiron daar niet zo blij mee was.’

‘Zeker niet nee.’ Zei Dan. ‘Maar Clarisse ook niet. Ze hebben nu een gesprek met z’n drieën.’

‘Ik wil Butch spreken.’ Zei ik en ik probeerde overeind te komen, maar vier mensen duwden me terug.

‘Daar komt niet van in.’ Zei Dan. ‘Zelf met Ambrozijn lig jij nog zeker twee dagen hier. En daarna moet je ook rusten.’

Dit was het moment dat ik echt stierf.

Dan, Phil en Jaiden verlieten de zaal en Lauren en ik bleven alleen achter.

‘Mag ik?’ Vroeg Lauren.

Ik snapte dat ze me wilde helen. Ze legde haar hand op mijn voorhoofd en begon en liedje te neuriën. Ik voelde mijn wonden wegtrekken, maar Lauren werd bleker. Toen ze stopte, voelde ik me een stuk beter en was ik niet duizelig meer.

‘Beter?’ Vroeg ze en ik knikte.

‘O kom op zeg!’ Gilde ik naar Dan.
‘Ook al heeft Lauren je geheeld, jij verlaat dit bed morgen pas!’ Zei Daniel, die een minuut geleden binnen was gekomen.

Ik zuchtte. Alleen maar schouder deed nog pijn.

Op dat moment kwam Butch binnen. Hij zat vol schrammen en blauwe plekken, alleen leek hij er niks van te merken. Lauren rende naar hem toe en gaf hem een blokje Ambrozijn. Hij at het stukje op en kwam naar mij toe gelopen.

‘Gaat het?’ Vroeg hij.

‘Ja dat is het hele punt. Ik voel me prima.’ Zei ik. ‘Alleen mijn schouder doet nog een beetje pijn.’ Butch keek met een lege blik naar mijn schouder.

‘Kun je de anderen alsjeblieft vertellen dat ik dit bed uit kan?’

‘Nee.’

‘Nee?’

‘Je bent gewond en blijft hier.’ Zei hij streng.

Ik zuchtte en staarde naar het uiteinde van het bed.

‘Wat zei Chiron?’ Vroeg Dan. 

‘Niet bijzonders.’ Zei Butch. ‘De Ares kinderen zijn geschorst van alle gevechtsspellen voor volgende week en ik heb een waarschuwing gekregen. Maar ik bevind me op glad ijs, dus als ik nog iets flik zit ik in de problemen.’

Dan en Phil keken ernstig naar Butch. Hij leek ineens veel kwetsbaarder dan dat hij eruit zag.

‘We zullen je nu alleen laten dan kun je rusten.’

‘Alsof ik kan slapen nu.’ Protesteerde ik.

‘Probeer het toch maar.’ Zei Phil en ze verlieten de zaal weer.

Lauren keek naar mij en voelde aan mijn voorhoofd. ‘Ga maar slapen.’ Zei ze.

Ik deed alsof ik in slaap viel en Lauren dacht dat het echt was en ze verliet de ziekenzaal. Ik stapte uit het bed en keek naar het raam, dat openstond. Ik zou eruit kunnen klimmen…

Ik stond voor het raam. Zal ik het doen? Vroeg ik aan mezelf. Dan zou over twee uur weer komen en tot dan zou ik geen bezoek hebben.

Ik deed het raam open en stapte naar buiten. Ik maakte me onzichtbaar terwijl ik over het kamp liep, tot dat ik bij het bos kwam. De middag activiteiten waren bezig dus niemand was hier. Ik liep het bos in en maakte me weer zichtbaar. Ik liep rustig naar de rivier trok mijn schoenen uit en ging pootjebaden.

Even later ging ik bij de boom zitten. Ik was dus blijkbaar wel echt moe. Ik wilde even slapen, maar schrok van een geluid dat beven me suisde. Vanuit het niets was er ineens een pijl boven mijn hoofd. Met een schrik werd ik wakker. Ik keek omhoog en bedacht me dat het al laat was. Dan zou ieder moment langs kunnen komen in de ziekenzaal.

Ik keek naar de pijl en zag dat er een briefje aan zat. Ik haalde het papiertje van de pijl af en maakte mezelf weer onzichtbaar en rende naar de ziekenzaal.

Door het raam kon ik zien dat Dan al binnen zat bij mijn bed. Shit vloekte ik. Ik liep om het gebouw heen en kroop door het raam van de toiletten binnen. Ik duwde op de knop van het toilet en liep het toilet uit.

‘Ik was een beetje misselijk.’ zei ik tegen hem terwijl hij me boos aan keek.

Zijn uitdrukking veranderde. ‘O’

Ik liep naar mijn bed toe en hing er weer in liggen. Daniel vertelde wat ze allemaal gedaan hadden toen ik bewusteloos was en ik deed alsof ik aan het luisteren was.