The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

17.

Lauren

Ik werd wakker in mijn eigen bed in de Apollo cabine. Ik kon me niet herinneren hoe ik hier gekomen ben, maar er zal vast iemand geweest zijn die mij terug heeft gelegd nadat ik in slaap was gevallen. Toen ik opstond, kon ik aan de zonnewijzer in de kamer zien dat het half 7 s'ochtends was. Kayla sliep nog en dat besloot ik zo te houden.

Ik liep naar de keuken en pakte wat te drinken. In de Apollo cabine moest je goed oppassen of je geen medicijnen pakt in plaats van een glas cola, merkte ik wel en ik ging aan de eettafel zitten. Op de eettafel lag een boek open, dat in het Engels geschreven was. Hij lag open op de bladzijde Demigod abillities from the Apollo-campers
Nieuwsgierig keek ik er in.

Dit stond er in:
- Biokinesis
- Photokinesis (Very rare)
- Vitakinesis
- Precognition

Ik keek op en zag iemand achter me staan. Kayla.
‘Wat doe je?’ Vroeg ze.

‘Ik lees in een boek.’ Zei ik tegen haar.

Ze keek mee over mijn schouder. ‘Dit zijn de specialiteiten die jij waarschijnlijk hebt.’ Zei ze alsof het niet goed was.

Kayla ging iedere ochtend voor het eten boogschieten en ik besloot een keer mee te gaan. Ze liep naar een rek met bogen en pakte er twee vanaf. Een gaf ze aan mij.

‘Hier, deze is misschien wel fijn om mee te schieten.’ Zei ze.

Ik liep naar de schietbaan toe en richtte mijn pijl op de roos. Ik trok de pijl nog een beetje meer aan en liet hem uiteindelijk los. De pijl kwam net niet in de roos terecht en ik probeerde een nieuwe pijl. Deze kwam echter wel in de roos terecht en ik glimlachte. Toen pakte ik een derde pijl en begon met hem strak spannen. Ik verplaatste de volgorde van mijn vingers en trok de pijl strakker aan. Toen ik vond dat hij strak genoeg stond, liet ik los en deze pijl doorboorde de pijl die ik daarvoor had geschoten, precies in de roos.

Kayla zei dat het al bijna tijd was voor het ontbijt. Ze keek naar de pijlen die ik geschoten had en zei dat ik het goed deed voor een beginner. Ik keek naar haar schietschijf en alles zat precies midden in de roos. We ruimden onze bogen en pijlen op en liepen naar buiten.

‘Zijn er veel kinderen van Apollo?’ Vroeg ik aan Kayla.

Ze spande haar kaken samen. Oei, gevoelig onderwerp.  ‘Niet meer, twee jaar geleden zijn er vijf op een queeste gegaan. Maar zijn niet teruggekeerd. We gaan nu van het ergste uit.’ Begon ze.

Ik knikte meelevend.

‘Drie zijn er omgekomen toen ze pap probeerden te beschermen toen hij sterfelijk was.’ Vervolgde ze.
‘We waren met z’n zessen de enigen die het hele jaar bleven , tot jij kwam. Normaal zijn we met elf kampers. 7 jongens en 4 meisjes, maar nu zijn dat er 5.’

Ik besloot niks te vragen over de vermiste kampers omdat ze anders zou knappen. We schoven aan bij de jongens en gingen eten.

We stonden met het gehele kamp in de arena om te oefenen met wapengebruik. Kayla legde me uit dat zoiets iedere zaterdag gebeurt en dat je dan leert je kwaliteiten te beheersen. Ze vertelde dat er 4 groepen werden gemaakt qua moeilijkheidsgraad. Ze zei dat ik het best in 1 kon beginnen, omdat dit de eerste zaterdag was dat ik meedeed.

Ze ging zelf naar groep 3 en ik bleef staan bij de mensen van groep 1. De groep was niet heel groot, want het waren vooral de beginnende kampers, ongeveer 14. De meesten zaten bij groep 3 en daar werd al echt een mini oorlog gevoerd. Onze groep begon met zwaard technieken, en werd uitgelegd door een meisje van de Ares cabine. Vervolgens deelde ze ons op in twee gelijkwaardige groepen. Ik zat bij Maya, Alex en nog 4 anderen. We moesten proberen van de ene naar de andere kant te komen met de hele groep. Er mocht dus niemand achterblijven.