The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

23.

Lauren

Samen met Hazel was ik de eetzaal aan het versieren voor het paasfeest morgen. Het zag er heel vrolijk uit en ik had nu al zin in de eerste paasdag.

Toen we de knal hoorden, stopten we gelijk met het versieren van de eetzaal en Hazel en ik renden richting de plek waar het geluid vandaan kwam. Op de plek had het hele kamp zich onderhand verzameld en we probeerden onszelf er door heen te krijgen.

Toen Hazel het tafereel zag, twee jongens die zwaargewond in een soort krater lagen die ze zelf hadden veroorzaakt, schrok ze en keek me met grote ogen aan. Ze wilde naar voren lopen, maar ik zei dat ze beter even kon wachten.

Toen Chiron zei dat iedereen weg moest, liep Hazel naar beneden en zei dat ik Will moest helpen.

‘Wat is er gebeurt?’ vroeg Hazel aan Piper, die er erg rustig uit zag ondanks dat haar vriend half bewusteloos op de grond lag.

‘Ze werden aangevallen en hebben per ongeluk een kleine krater gemaakt.’ Zei Piper, die zat te spelen met het veertje in haar bruine haar.

Op dat moment vroeg Will me te helpen en ik kwam naast hem zitten. Terwijl Piper Hazel op de hoogte bracht, hielp ik Will met het helen van Jasons wonden. Hij was er slecht aan toe. Zijn arm was gebroken en hij zat onder de blauwe plekken. Na dat we klaar waren, was een groot deel weggetrokken en kon hij weer praten.

Ondertussen was Percy ook bijgekomen en prevelde iets als: ik wil geen zeepaardje zijn. Will fronste zijn wenkbrauwen en gaf de jongen nog wat ambrozijn terwijl ik probeerde hem te helen, wat een stuk vermoeiender was dan ik dacht. Ik voelde de energie uit me stromen, maar ik zag wel dat de wonden weg trokken.

Toen we klaar waren stond Will op en zei dat ik naar de cabine moest gaan om uit te rusten. Ik had al mijn energie in het helen gestopt en had inderdaad behoefte aan wat slaap.

Onderweg naar de Apollo cabine botste ik op tegen iemand en hoorde Maya wat zeggen. Ze raakte mijn schouder aan en ik viel bijna op de grond. Het laatste wat ik meekreeg was dat ik opgetild werd en naar mijn cabine werd gedragen.

Ik lag in mijn bed en hoorde Maya en Thomas praten.

‘Hoe zit het nou eigenlijk tussen jullie?’ Hoorde ik Maya vragen.

Ik bleef stil liggen en probeerde niet te bewegen.

‘Wat bedoel je?’ Vroeg Thomas.

‘Kom op zeg, je weet wel wat ik bedoel.’ Zei ze. ‘Geloof me, je hoeft geen kind van Aphrodite te zijn om te zien hoe jij naar haar kijkt.’

Ik keek door de spleetjes van mijn ogen heen en zag Thomas blozen.

‘We zijn gewoon vrienden.’ Zei hij, de andere kant op starend. Ik deed mijn ogen weer dicht en dacht na over zijn woorden. Meende hij dat?

‘Ja vast.’ Zei Maya. ‘Het enige watt ik wil zeggen is, wees voorzichtig met Lauren. Als je haar hart breekt, breek ik jouw hele lichaam.’

Ik voelde de spanning in de kamer en had echt behoefte om ze allebei te slaan.

‘Dus ben ik duidelijk?’ Vroeg ze.

‘Tuurlijk.’ Zei Thomas en ik hoorde dat Maya de ruimte verliet.

Weet je nog dat je kind was en in slaap viel, dat je dan in je eigen bed weer wakker werd? Dat had ik de laatste dagen enorm. Altijd bracht iemand me naar mijn bed toe en werd ik daar weer wakker. Ben ik niet stiekem een kind van Hypnos?

Ik keek om me heen en zag deze keer niemand naast me zitten. De vorige keer dat ik zo uitgeput was, had Thomas me naar mijn bed gebracht en hij heeft daar zitten wachten tot ik wakker werd. Ik wist nog steeds niet hoe ik me voelde over hem. De ene keer waren mijn gevoelens positief, maar soms negatief. Hij is niet zo goed in emoties, heb ik gemerkt.

Er was niemand in de Apollo cabine. Waarschijnlijk waren ze al aan het eten, want het was er al tijd voor geweest.

Ik voelde mijn maag rommelen en liep naar de keuken die zich in de cabine bevond. Ik pakte een pizzabroodje uit de diepvries en begon de oven voor te verwarmen. Ik had geen zin in een maaltijd die veel tijd vergde, dus dan maar kant en klaar voedsel.

Toen ik aan de eettafel zat om mijn pizzabroodje te eten, kwamen de Apollo kampers binnen.

‘Hey ben je wakker slaapkop.’ Zei Kayla.

Ze lachte en ik grinnikte.
‘Is er vanavond nog wat leuks te doen?’ Vroeg ik.