The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

20.

Thomas

Na alles wat er de laatste tijd is gebeurd brak ze toch, het meisje dat zo sterk was geweest was gebroken. Ze rende de ziekenzaal uit en ik voelde mijn hart breken voor Lauren, iets wat het nooit deed.

Ik rende haar achterna en zag haar zitten op de trap. Huilend, omdat het allemaal even te veel was. Ik kwam dichterbij en voelde mijn hart steeds sneller bonken. Doe rustig Thomas, zei ik tegen mezelf. Je kent haar amper.

‘Je hebt het goed gedaan, Maya is nu buitenlevensgevaar.’ Zei ik en veegde haar tranen weg.

Ik keek haar aan in haar helderblauwe ogen, die nu vol tranen stonden. Mijn hart brak, als het al niet was gebroken.

‘Ik kon het gewoon even niet meer aan.’ Zei ze, met trillende stem. ‘En dan heb je ook nog die voorspelling.’ Ze snikte en keek me verdrietig aan.

Ik trok haar zacht tegen me aan en fluisterde in haar oor. ‘Ik beloof je dat alles goed komt.’

De woorden stelden haar gerust en ze viel even in slaap op mijn schouder. Wat er echt super schattig uitzag. sloeg een arm om haar heen en luisterde naar haar constante ademhaling. Even wilde ik dat dit voor eeuwig zou duren.

Phil kwam naar buiten lopen en zag ons zitten, op dat trap bij de veranda.

‘Lauren, ik denk dat Maya wakker begint te worden.’

Ze werd wakker en wilde meteen opstaan, maar ik hield haar pols vast.

‘Voor dat je terug gaat, wil ik je iets vragen.’ Zei ik en keek in ogen.

Ze keek me nieuwsgierig aan en luisterde naar wat ik te zeggen had.

‘Zou je misschien een keer… Ik bedoel…’ Ik stamelde. Ik stamelde nooit. Ik voelde mezelf zenuwachtig worden en wist niet wat ik moest zeggen. ‘Wil je misschien een keer, ik bedoel als je kan heb je dan misschien tijd en zin om.’

Ik werd onderbroken door haar lippen die op de mijne lagen. Ze kuste me. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ze keek me aan en glimlachte bescheiden. ‘Dat lijkt me leuk.’ Zei ze zacht en met die woorden liet ze me achter. Voor het eerst in mijn leven als zoon van Hades voelde ik warmte van binnen. Ik voelde liefde.

Daar stond ik dan. Ze keek me nog een keer aan met haar helder blauwe ogen en liep toen naar binnen. Ik keek hoe ze Philip achterna ging op weg naar Maya die in de ziekenzaal lag. Ik glimlachte. Ik wilde huppelen in de aardbeienvelden zoals in zo'n slechte film. Ik wilde haar graag leren kennen, ik wilde weten wat ze leuk vond, waar ze van hield. Ik liep terug naar mijn cabine en dacht na over het meisje dat mijn gevoelens als een draad in handen had.

Toen ik haar voor het eerst zag, was ze net in het kamp aangekomen. Ik voelde een soort 'macht' van haar af komen en werd nieuwsgierig wat ze te verbergen had achter haar blauwgroenige ogen. Ze had voor het eerst met me gepraat in de wapenkamer, toen ze haar zwaard vast had. Ik wist niet goed hoe ik met gevoel moest omgaan. Ik was nooit goed met emoties en ik voelde een soort angst. Toen ze Alex ging helpen met de pijlen, vluchtte ik. Ik heb toen een uur lang in de Hades cabine gezeten, nadenkend over het feit dat ik voor het eerst sinds jaren angst voelde. Toen besloot ik meer over het meisje te weten te komen, ik wilde weten wat ze achterhield.
En nu, weet ik het zeker. Dit is ze.

Toen ik de Hades cabine binnen liep, zaten Nico en Hazel binnen wat te kletsen. Ik liet me op mijn bed vallen en bleef zo even liggen, starend naar het plafond. Ik had niet door dat Hazel en Nico me verbaasd aankeken.

‘Hey Tho, wat is er?’ Vroeg Hazel bezorgd. Hazel was er altijd om te praten, maar ik besloot het voor mezelf te houden.

Ik draaide mijn gezicht haar kant op. Ik sloot mijn ogen.
‘Niks, ik ben gewoon moe.’ Antwoordde ik.