The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

13.

Lauren

Toen we terug naar de cabines liepen, zagen we Chiron bij het vuur staan. Het leek alsof hij iets wilde vertellen. We liepen er snel heen en gingen zitten, naast de andere kampers.

‘We hebben nu besloten dat hij een tweede kans verdiend in een nieuw lichaam. Hij herinnert zich niks meer van 8 jaar geleden, dus jullie kunnen hem gewoon normaal behandelen.’ Zei Chiron.

Het drong nu pas tot me door dat het Alex is waar hij over praatte. Alex stond hand in hand met Rachel en stond er heel rustig bij.

‘Dit is dus Alex, zoon van Hermes.’ De kampers juichten en ik was blij dat ze hem accepteerden. Hij is namelijk niet hetzelfde als Luke, ook al was Luke niet heel slecht, hij had de verkeerde keuzes gemaakt.

Er zit meer achter zei iemand.

‘Wat bedoel je?’ Vroeg ik.

Verbaasd keek Maya naar mij.
‘Zei je iets?’ Vroeg ze.

Toen ontdekte ik dat er helemaal niemand gepraat heeft.

‘Euh nee, ik moest ff denken.’ Zei ik snel.

De stem vervolgde zijn woorden.
Kijk dan naar ze.

Ik gehoorzaamde en keek naar Chiron en Rachel.

Zie je niet de manier waarop ze naar hem kijken?

Ik fronste mijn wenkbrauwen.

Die afgunst in hun ogen? zei de stem weer.

Ik irriteerde de manier waarop hij over Chiron en Rachel praatte. Hij probeerde me te manipuleren.
Stop beet ik de stem toe.

Al goed, al goed... Maar ik zou het toch even checken. Als ik Chiron was, zou ik hem niet toelaten in het kamp. Tenzij....

Ik werd nieuwsgierig.
Tenzij wat?

De stem was gestopt met praten. En ik keek om me heen. Iedereen zat te luisteren naar Chirons woorden.
Dat weet je wel, er is een ding wat je niet kan tegengaan..

Ik keek naar Rachel. Voor dat ik kon antwoorden, vervolgde de stem zijn woorden.
Die ja

Vanwege de voorspellingen natuurlijk. Ik besloot het voor de zekerheid te checken.
Is er een voorspelling waar ik niet van af weet? Vroeg ik aan de stem.

Ik kreeg geen antwoord. Wel een Maya die me uit mijn gedachten probeerde te halen.

‘Lauren, zeg nou iets.’

Ik besefte me dat ik hier al een tijdje zat, want iedereen was al weg en de enige die bij me stonden, waren Maya, Chiron, Rachel en Alex.

Ik schudde met mijn hoofd.
‘Huh wat?’ Zei ik verward.

Maya zuchtte en ik keek Chiron aan die mijn gezicht bestudeerde terwijl ik hem strak aankeek.

‘Wat was je aan het doen’ Vroeg hij.

Ik antwoordde met zoiets als 'denken'.

Even later liep Chiron naar het grote huis, terwijl Rachel, Maya en ik nog bij het kampvuur zaten.

‘Ik ga denk ook terug naar mijn grot.’

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Grot?

Ze zag me bedenkelijk kijken.
‘Daar heb je veel ruimte. Willen jullie het zien?’

We knikten en volgden Rachel.

We kwamen binnen in de grot en het zag er erg leuk uit. Er stond een groot bed en een vierkante tafel waar allemaal schilderijen en knutselspullen op lagen. Het was wel erg rommelig. Op de muur hingen foto's van de afgelopen 8 jaar en ik herkende veel mensen niet.