The New Heroes Of Olympus ~ The Creater of mankind

27.

Lauren

Heb je ooit wel eens gehad dat je letterlijk ontplofte van al het voedsel dat je gegeten hebt? Dat had ik nu. Het paasonbijt was geweldig en het voelde net als thuis.

Ik moest denken aan mijn verjaardag, die dinsdag al was. Wat zouden mijn ouders eigenlijk denken? Ik zou nu al terug zijn van mijn schoolreis naar Londen.

Mama zou het wel weten, want ze was een Aphrodite-halfbloed. Het zette me aan het denken. Daarom krijgt mijn zusje altijd haar zin, ze heeft een beetje toverspraak geërfd van mama.

Kayla schudde me weer wakker uit mijn gedachten. ‘We gaan zo paaseieren zoeken. Ga je mee?’ Vroeg ze enthousiast.

‘Voor paaseieren doe ik alles.’ Grapte ik en we liepen naar de cabine.

Het leek een rustige ochtend, maar als ik beter had geweten...
Tijdens het paaseieren zoeken liep ik met Kayla mee, tot we Matthew, haar vriend, tegen kwamen.

‘Vind je het erg als ik met hem ga lopen?’ Vroeg ze.

Ik keek het stel aan en vond dat ze wat privé tijd nodig hadden.
‘Tuurlijk.’

Ik lachte toen ze samen het bos in renden, hand in hand.

Dit gaf me wat tijd om te denken. Ik liep door het bos heen en vond af en toe een paar paaseieren.
Ik dacht na over de voorspelling.

Een kind van de dief wordt beloofd, van zijn nieuwe leven wordt hij niet beroofd. De meester van de voorbedachtheid grijpt zijn kans, maar riskeert daarmee zijn overlevingskans. Zes zullen hem achterna gaan, maar één zal er doorslaan. Samen maken ze een moeilijke keus, maar wijsheid blijkt voor sommigen te ambitieus.

Ik kwam er nog steeds niet uit, behalve dat Alex iets met de eerste zin te maken had. Opeens besefte ik me dat ik het kind al een tijdje niet gezien heb. Stel hij is verdwenen? Ik heb hem gisteren niet bij de race gezien. Nou heeft Hermes wel veel kinderen, maar Alex merk je wel zo op.

Ik liet mezelf op de grond vallen en merkte dat ik automatisch naar de plek bij het beekje was gelopen, mijn lievelingsplekje om na te denken. Ik pakte een chocolade-paasei van de grond af en pulkte aan het papiertje. Achter me hoorde ik voetstappen en mijn hart maakte een sprongetje. Ik brak de chocolade in tweeën en keek achter me.

‘Je mag ook een stukje hoor.’

Hij glimlachte en nam het stukje aan. Thomas liet zich op de grond vallen en boorde zijn ogen in de mijne. ‘We moeten praten.’

Ik keek in zijn bezorgde bruine ogen. Thomas was naast me gaan zitten en onze schouders raakten elkaar net niet. Hij had zijn wenkbrauwen op zo'n manier gefronst, dat het er echt lief uit zag. Ik ontwaakte mezelf uit mijn trance en dacht na waar ons gesprek over ging.

We moeten praten, had hij gezegd. Het klonk niet positief, dus ik verwachtte niet veel goeds.

‘Waarover?’ Probeerde ik.

Hij liet zijn blik over de bosrand gaan, alsof hij iets of iemand verwachtte. ‘De voorspelling. Hij is begonnen.’ Zei hij en liet zijn ogen weer op mij rusten. Zijn blik zei eigenlijk al genoeg.

Hij raakte mijn hand aan en pakte hem vast. Thomas keek naar onze vingers die verstrengeld waren en draaide toen weer naar mij toe. We keken elkaar een paar seconden aan.
‘Ik maak me zorgen. Ik wil niet dat jou iets overkomt.’ Zei hij, zonder zijn blik ook maar ergens anders op te richtten.

Mijn hart maakte nog een sprongetje en ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde mijn wangen rood worden en ik stelde me voor dat het er heel grappig uit zou hebben gezien.