Umudun Pençesinde

"ÖLÜM"

" Çoçuk olsam yeniden bir tek düştüğüm için acısa içim, ve kalbim: çok koştuğum zaman çarpsa sadece."
                                              -cemal süreya

1.BÖLÜM

Tektim, yalnız, bir başımaydım. Her gün ölmek istiyordum, parçalanmış ruhum daha fazla acıyı kaldırmıyordu. Ne yapmalıydım? Beklemelimiydim herşeyin yoluna girmesini yoksa alışmalımıydım yalnızlığa?

Dokunamadığım...
Göremediğim...
Dindiremediğim bir acı taşıyor yüreğim.
Biraz yalnızlık,biraz hüzün, biraz çaresizlik.

Bu gün 19. Yaş günüm ama nedense ölüm günümmüş gibi geliyor bana.
Annemsiz geçirdiğim kos koca bir 19 sene.
Babam...
O bana hep kızgındı, Annem beni doğururken öldüğü için beni suçluyordu. Başlarda bana haksızlık yaptığını düşünsemde, yıllar geçtikçe benim yüzünden öldüğünü daha çok benimsemiştim.
Bu gün diğer günlerden daha acılıydı benim için, beni kızı yerine koyan Pervin teyze taşınmıştı. Küçüklüğümden beri babamdan o kurtarırdı beni, uyuyamadığım zamanlar saçlarımı okşar, kulağıma güzel hikayeler fısıldardı ama o artık yoktu. Göz yaşlarımı tutamıyordum.

Tefecilerden bulduğum silahı alıp, çatı katına çıktım. Bu gün ölüm günümdü...
Artık bitiyordu yalnızlığım kavuşucaktım anneme. Silahı alnıma dayayarak son sözlerimi konuştum.

"Yalnız öleceğim" dedi kız ellerini siyah saçlarına geçirerek "sadece ben, tek başıma terk edilmiş gibi."

Sonra bir ses duydu kız, başını o tarafa çevirdi. 

" Herkes yalnız ölecek önemli olan öldükten sonra geri de bıraktığın insanlar. "  dedi çocuk. Kızdan hoşlanmadığı belliydi ama yinede konuşmuştu kızla. Sonra sözlerine devam etti.

" Emin ol ruhun hissedecek arkandan dökülen yaşları, duyacak kulakların insanların haykırışlarını bu yüzden şu sikik silahı bırak ve önüne bak.
Ölüm de allah'tan yalnızlıkta" dedi çocuk.

Sonra içinden geçirdi kız şu cümleleri:
Kapalıydı kapılar, perdeler örtük silah sesleri uzakta boğuk boğuk bir yüzüm ayrılığa, bir yüzüm hayata dönük bu günde ölemedim anne...

Ve gitti sonra,
Ama fark etmedi arkasında bıraktığı umudu , o gün yeni bir kız doğmuştu
O gün yeni umutlar yeşermişti hayatında
Belki de o gün ilk defa yalnız hissetmemişti kız...

BÖLÜM SONU.