Umudun Pençesinde

"YENİ EV "

  Akıllı bir hayvan olan kedi nankör değildir. Yalnızca köpekleri seven insanlara güvenilmeyeceğini bilir.
                    - Orhan Pamuk
BÖLÜM 7

Burası harika  bir evdi. Siyah ve beyazın uyumu her yeri sarmıştı. Gök mavisi süslerle renk katılmış şık ve iddialı bir evdi. Ama aklıma takılan bir şey vardı,bu kadar lüks bir evleri olmasına rağmen neden bizim apartmanda yaşıyorlardı?

"Ateş? "

" Ne var? "

" boşver. "

" Söyle " dedi sesini bir Oktav yükselterek.

" Yoksa beğenmedin mi burayı? "

" beğendim ama sizin böyle bir eviniz varken neden burda kalmıyorsunuz?"

" Orası seni ilgilendirmez "

Haklıydı. Beni ilgilendirmezdi ama içimdeki kız bu olayın üstüne git diyordu. Sanki üstelesem  bir çok şey öğrenicekmişim gibi.

" Haklısın. "

------------------

Grinin hakim olduğu bu oda benimdi. Yani kalmam için bir sürelik benimdi. Ateşle zevklerimizin bu kadar uyuştuğunu bilmezdim. Üstümdeki şortu çekelebildiğim kadar aşşağı çektim.
Şimdi diyorsunuz ki bu kız neden üstünü değiştirmiyor?
Değiştiremiyorum çünkü Ateş daha kıyafet işini halledememişti.
Yataktan doğrulup kalktım. Ateşe yük olmak istemiyordum en azından bir yerde çalışarak destek olabilirdim.

Salona indiğimde Ateşin üstü çıplak  bir şekilde televizyon izlerken gördüm.
Çıplak (!)

" evde Kız olduğunu unuttun galiba. "

" Belkide bana aşık ol diye vücudumu açmışımdır? " dedi gülerek. 
Bu Aşk olayın üstünde çok  durmayıp asıl konuya geldim.

" Ben çalışmak istiyorum. Tamam bana evinizi açtınız teşekkür ederim ama daha fazla yük olmak istemiyorum. " nefes alıp tekrar konuştum.

" En azından ihtiyaçlarımı karşılarım."

Ateş ilk başta duraksadı, sonra zeytin siyahı Kaşlarını çattı. Bir anda yerinden doğruldu.

" Senin benden başka kimseye ihtiyacın yok. unuttun mu eğer bu evde kalıyorsan benim kurallarım geçer."

"Ben senin oyuncağın değilim. "

" Değilsin " dedi iç çekerek. 

Ateşle öleceğim günü bekliyorum sadece. Çünkü ikimizde biliyorduk ki bu sevgi nedir bilmez kalbim kimse için atmazdı.

" Tamam.  En azından evde ki işlere yardım ederim. " dedim emin bir sesle.

Ateş kahkaha attı. (!) hani şu gülümsemesini zor gördüğümüz Ateş.

" Zaten yardım edeceksin kaçışın yok."  saçlarını karıştırıp göz kırptı.

----------

Sesler duyduğum da yatağımdan kalktım. Ne ara uykuya daldım ne oldu anlamamıştım. Aşağadan kahkaha sesleri gelince dikkatimi oraya verdim. Saçlarımı gelişi güzel düzeltip odamdan çıktım.
Salona geldiğimde bakışlar bana dönmüştü.
Sarışın bir kız beni süzerek konuşmaya başladı.

"Bu kim Ateşşş. Yeni hizmetçi mi? "

Hizmetçi? Pardon.

" Sen nesin, yeni  bi orospu mu? " kız kızarmış.  o beyaz yüzü kıpkırmızı olmuştu.

" Selda! Düzgün konuş. "

" Bir hizmetçi için beni mi kırıyosun?" dudaklarını büzerek ateşe baktı.

Bu kızı dövmelimiydim? Bence değmezdi. Bir sürtük için canımı sıkmazdım.

Ateş Selda denilen kızın kolundan tutup dışarıya atmıştı. En sonda kızın sinir çığlıklarını duymuştum.

Hiç kimse birlikte öleceğim adamı ben istemediğim sürece benden alamaz.

Telefonum çalınca ekrana baktım.
'Babam' arıyordu. İlk defa beni aramıştı. İlk defa telefon ekranımda Babam yazısı çıkmıştı. Hemen  telefonu açıp kulağıma dayadım.

"Efendim " derken sesim titremişti, korkuyordum.

" Bir daha eve gelme."  işte o acımasız ses kulaklarımda yankılanmıştı. Cevap bile vermemi beklemeden suratıma telefonu kapatmıştı. 
Göz yaşlarım benden habersiz süzülmüştü yanaklarıma.

Evet biliyordum sevmiyordu beni ama bu kadar acımasız olmasa ne olurdu.

Birinin bana sarılırışını hissedince bunun Ateş olduğunu anlamıştım.
Daha çok ağlamaya başladım. Bu hayatta niye vardım ki?
Her dakka üzülüp ağlamak içinmi vardım bu dünya da. Ölmek varken neyi bekliyordum?

Özür dilerim Ateş sözümüzü tutamiyacağım.

BÖLÜM SONU.
@moonshine41

yorumlarınızı bekliyorum 💞