GURFA

7- EVLENEMEZSİN!

Merhabaa. Yeni bölü geldiii. Sizleri hiiiç bekletmeden hemen bölüme geçiyorum canlarım. Keyifli okumalar dilerimm.

<<<<<<<<<<<<< * >>>>>>>>>>>>>>

                        GURFA

                     7. BÖLÜM
                 Evlenemezsin!

Şaşkınlık, hüzün,  kırılmış kalp konusu ele alınmış bir puzzle gibiydi bedenim. Hani olur ya binlerce parçaya ayrılmış puzzle, bütün parçaları yalnızca siyah... Birleştirilmesi, eşleştirilmesi imkansız olan o puzzle parçalarıydım ben. Önce köşeleri birleştirmeye başlasam işe yarar mıydı ki? Peki ama bu karanlık puzzlenin bir sonu var mıydı? Artık eski halime gelmek, imkansızdı. Yalvarmalıydım belki de, haykırmalıydım herkese "Ne olur? Biri bana yardım etsin!" diye...

Yaşadıklarım, duyduklarım gerçek miydi? Kalbim kaldıramıyordu bunca şeyi. Yüreğim daralıyor nefesim kesiliyordu. Günlük hayatın karmaşında kaybolmuş olan ruhum, anılarına sıkı sıkıya sarılarak bir denge bulmaya çalışıyordu. Mesut amcanın anlamlı bakışları, kaybolan neşesini arayan bir yolcu gibi gözlerimde yankılanıyordu. İçimdeki bu sessiz çığlık, kayıp bir çocukluğun perdesinde saklanıyordu. Elimi kalbimin üzerine koyarak bastırdım. Ciğerlerime temiz havayı doldurmam gerekiyordu ama olmuyordu... Kirpiklerimden asılan ve artık düşmek istemeyen göz yaşlarımla gözlerim Olgun'un gözlerine temas etti. 

"Ne?"

Duyulmayacak kadar kısık, hissedilmeyecek kadar boğuk çıkmıştı sesim. Olgun benim kolumu tuttu ve bana yalvarır gibi baktı.

"Nehir, ne olur artık sen bu işe karışma... Bunu sana söylediğimi Ateş duyarsa, beni öldürür. Çünkü artık sana gerekli bilgileri kendisi verecek, daha fazlasını duymayacakmışsın. Şimdi sana bunu söyledim çünkü saklamak istemedim. Ama sanırım Ateş haklı... Artık sorma, sorgulama. Gereken bilgiyi Ateş sana verecek. Herşeyle biz ilgileneceğiz. Ateş'in iletmemi istediği şey şu; Bundan sonra şirkete, sağa sola nereye gideceksen, her yere korumalarda eşlik edecek. Sürekli konum bilgisi atacaksın Ateş'e, habersiz tek bir şey bile yapmaya kalkmayacaksın..."

Biraz durup derin bir nefes aldı. Daha sonra üzgün ve kafası karışık olduğunu belli eden sesiyle devam etti.

"Üzgünüm, böyle yaşamayı sen de istemezsin biliyorum... Ama lütfen dayan. Herşey daha da karıştı. Ama herşey çözülecek. Çünkü bu sefer herşeyi incesiyle araştırıyor Ateş."

Ellerimi yüzüme kapatıp bir süre derin nefesler aldıktan sonra saçlarımın arasına daldırıp omuzlarımdan sırtıma doğru bıraktım saçlarımı ve göz yaşlarımı sildim hızla. Sakin kalmaya çalışıyordum fakat bu pek mümkün değildi. Mantıklı düşünemiyordum ki...

"Bu kadarını yapamaz abim Olgun..."

Islak kirpiklerimin altında bakan buz mavisi gözlerime baktı bir süre Olgunay dikkatle. Ne demek istediğimi tartmıştı. Olgun bilmiyordu ve henüz Ateş söylememişti belli ki. Bilmemesine rağmen kafasını olumlu sallayıp hızla buradan ayrıldı. Bana sormak, beni sorgulamaktansa Ateş'e sormayı tercih etmişti. Belli ki bu bana detay verdikleri son geceydi. Olduğum yerde bir süre öylece durup gecenin ayazına karşı titreyerek ağladım. Hareket bile edemiyordum ki... Etrafımda gezinen sağa sola giden korumalar bana bakıp tekrar önüne dönüyorlardı. Bir süre ortalıkta olmadığımı anlayan Rüya kapıyı açıp bana doğru gelmeye başladı. O sırada hızla gözyaşlarımı silerek saçlarımı düzelttim. Ne de zordu hayatım altüst olmuşken gülümsemeye devam etmek...