◆Lena POV ◆
Wahhhhhhh!!! Omiomigasshhh!
oo nga!!! ewan koooo!!! hindi ba pedeng friends nalang kami lahat? ang haba naman kasi ng hair ko?!
shet naman oh! oo na! sige na binibigyan ko na kayo ng chance na sabunutan ako! since hindi ko talaga alam kung sino ang gusto ko...
super naappreciate ko si Aston, pero kasi...umm..si Reino...I mean kababata ko siya at...at...crush ko talaga siya eh! pero alam niyo yung bakit? aaargggghhhh!!!!ang landi ko kaseeee!!! 😂😂
wala yun wala! wag niyo na nga lang ako pinagpapapansin hehehe nababaliw lang nanaman ako as usual 😉
so anyway pressing on, kelangan kong i-anticipate ang needs ni Aston paggising niya! hindi man ako nurse, it's only fair that I nurse him back to health! at hinding hindi ko na siya sususngitan, pero ang tanong...kaya ko kaya? I mean kasi parang innate na sa akin na sungitan si Aston, alam mo naman tayong mga babae, kadalasan ang sinusungitan natin ay yung mga taong talaga namang malapit sa atin.
That's probably because deep inside we knew that those people to whom we show our worst sides to are the very people we know that will never shun away from away from you... 0_0
t-teka! san galing yun? Ah basta! wag kayo magulo! haha! tsk tong mga to minsan na nga lang ako magenglish ng may katuturan ganyan pa kayo! Pagkatapos ko mag-ayos, kumuha na ako ng mga fruits at mga na-anticipate kong needs ni Aston wag niyo ng ipa-isa isa pa sa akin, nakukulta ang utak ko! anu beyyy???
Nagpahatid ako sa driver namin hanggang sa hospital. At masiglang pumasok sa kwarto ni Aston, O.O
gising na siya!!!!
nakita ko siya nakaupo sa kama! kasama ng pamilya niya at ng pamilya ko din, andoon din si Reino, parang ako lang ang nahuli! ^_^ pero okay lang at least gising na siya! :))
Pero...teka....bakit....bakit parang ang lungkot nilang lahat? d-don't tell me....may taning na ang buhay ni Aston? hinde hinde Lena wag hyperactive ang imagination ha? pede mag isip ng normal? pede? so ibinalik ko ang masayahing demeanor ko.
"Goodafternoon!" masiglang bati ko sa kanila, tumingin silang lahat sa akin blangko ang expression, maging si Aston, ang we weirdo ng mga tao dito! =_= parang ngayon lang ako nakita!
"Bestfriend..." untag ni Ran sa akin, pero bakit ganoon nalang yung expression niya? para bang hirap na hirap siyang magsalita, ano ba talaga ang problema ha? pasuspense pa kasi mga tao dito eh! anu ba yan?
"Who is she?" sabi bigla ni Aston, napasinghap ako...haha!
"Haha! ikaw naman Aston! lumang treep na yan eh! aku ka si Dao Ming Su? o kaya naman si Gu Jun Pyo? wag mong sabihing may amnesia ka naman daw kunwari? wag na uy! gasgas na po yan..." sabi ko! loko talagang Aston ito! pero bakit ganoon, blangko yung expression niya, parang totoo...para talagang hindi niya ako kilala! sows! nagpapaniwala naman ako, echos lang niya yan di ba? hehehe! sino naman daw ako si Gum Jan Di? o kaya si San Chai? hehe masyadong maganda mga yun noh, hanggang kay Nam lang ako eh hehe ..
tsaka bakit...bakit walang nakikitawa sa akin? Hindi ba kayo natawa sa joke ni Aston? huy author...di ba trip lang yun? ikaw ha? wala kang originality...author? Iginala ko ang paningin ko sa kanilang lahat.
"I don't know what you're talking about" Aston said in a cold tone "Pwede ba lumabas muna kayo lahat, nasusuffocate ako sa presence niyo eh" sabi pa nito
"Anak, hindi mo ba talaga naaalala si Lena?" tanong ng ninang ko, a-ano?? t-teka lang....ano ito? "Hindi, wala naman akong kilalang Lena, sino ba yun at lagi niyo nalang pinagpipilitan sa akin?" sabi nito in an irritated tone, napatulala ako...ng biglang mistulang nagfreeze ang mundo ko, tumigil lahat...naging black and white...may naalala ako, habang gumuguho ang home ec building. Nakita ko siya.... Nakalutang sa amin.... Yung babaeng multo, habang nahuhulog ang mga debris, pinoprotektahan ako ni Aston...
"Ikaw...mararanasan mo din ang mawalan ng minamahal, mas masakit pa sa dinanas ko...hindi mo siya pinapahalagahan, hindi mo iniintindi ang damdamin niya, wala kang ipinagkaiba sa lalaking minahal ko...balang araw...isinusumpa ko...mawawala ang pag-ibig ng lalaking ito sa iyo...mabubura ka sa mundo niya...at wala ka ng magagawa..." T-totoo bang nangyari iyon? o panaginip ko lang? hindi ba iyon isang malaking bangungot lamang? author, hindi ito fantasy or paranormal...bakit? Nagflash nanaman bigla sa utak ko ang malaking bato na humampas kay Aston....at nawala.
Naibalik ang ulirat ko sa kasalukuyan...
nakahiga si Aston sa kama niya, nakatalikod sa akin. Dumating ang doctor...at napatingin kaming lahat. "Doc ano po ang nangyayari? bakit hindi maalala ng anak ko si Lena?" tanong ni Ninang, marahang umiling ang doktor.
"Aston's case is idiopathic right now Mrs. Martins, hindi po mai-eksplika ng siyensya ang nagyayari sa anak ninyo. Hindi mo ito maitututring na anterograde amnesia dahil tanging si Lena lamang ang hindi nito maalala and not his past experiences..." sabi pa nito
"Doc, t-totoo ba ito? walang joke?" kako, the doctor faced me "I'm sorry hija, the tentative explanation is rather you occupied most of his memories or it was something psychological that made him forget you..." he said "But why would he do that....bakit? a-anong meron?"
"When it's something psychological hija, mahirap yun i explain, kailangan pa ng psycho analyst to analyze him. It's either he treasures your memories so much or he despises you...or it's dissociative amnesia or repressed memory, nothing is certain. I am not quite sure kung papaano ito babalik, pero babalik din ito ng kusa...I'm sure you're familiar with Dao Ming Su and Gu Jun Pyo, right? na popularize ang amnesia dahil sa kanila...and I'm afraid Aston is suffering the same kind" sabi pa ng doctor, waring bumagsak yung mundo ko...
