"Neden sadece akşamları karşıma çıkıyorsun?"
'Neden sadece, bana sarılmıyorsun?'
¤
"Bana aşık olamazsın!"
'Artık çok geçse ne yapacaksın?'
kapak:dlazaru.tumblr.com
Önceki bölümü unuttuysanız okumadan bir bakın derim,aralarında epey zaman olduğu için söylemek istedim. :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neden kim olduğunu bilmediğim bir adamı sol omzuma yaslamış halde endişeyle bir takside oturuyorum.Yaralı olsa dahi bunun bir tuzak olabileceği gerçeğini gözardı ederken,cebimde tehdit mektubuyla çakırkeyif bir halde neden omzumda çaresizce gözlerini yummuş adamın alnındaki terleri kazağımın ucuyla siliyorum.
Taksicinin dikkatini çekmemek için sevgili gibi davran,polislerin dikkatini çekmemek için sevgili gibi davran.İnsanların dikkatini--- neden bana söylediği bütün bu saçma şeyleri umursuyorum?
En başından beri her şeyiyle yanlış olan,en başından beri beni yanlışına inandırmaya gönüllü olan bu adamı neden başımı her çevirdiğimde görüyorum? Neden her seferinde sorduğum sorulara verdiği cevaplar zihnimde daha çok soruya sebep oluyor?
Hafifçe başını sallayıp gözlerini sıkıca yumuyor,canının yandığını bilsem de kendinden ödün vermemeye çalışışını takdir ediyorum.Mümkün olsa dimdik duruşundan dahi vazgeçmeyeceğini çok iyi biliyorum.Ama...Nasıl? Ben daha bu adamın ismini bile bilmiyorum,ona dair öğrenmeyi dilediğim binlerce şey varken bir kaç kez görmeme rağmen karakterinin ana hatlarına aşina olacak kadar...ona çekiliyorum.
Ben ona ne kadar çekingensem o bana o kadar tanıdık davranıyor,kalbimin bu şekilde davrandığına ilk kez şahit oluyorum ve bu beni deli gibi korkuturken arkama bile bakmadan kaçmak istiyorum.Aralık bıraktığı dudaklarından tıslar gibi nefes aldığı için canının ne çok yandığını görebiliyorum ve neredeyse onun acısını kendi bedenimde duyumsayabiliyorum.
"Hastaneye gitmek istemediğine emin misin?"
Benim bile güçlükle duyduğum sesimi hemen duyuyor ve cümlemi tamamlamama bile müsaade etmeden başını hayır anlamında sallayıp tekrar omzumun kenarına yerleştiriyor.Rahatsız olmaması için nefes bile alamayarak duruyorum.Hayatımda ilk kez başını omzuma yaslayan birisi olduğundan,kitaplarda anlatılan o çekilmemesi için tutulan nefesi hissediyorum.Minicik bir kıpırtımı bile hissedeceği kadar yakınımda olmasına rağmen gözlerini yumduğunu yandaki buğulu camdan gördüğümde bilincini kaybettiğini sanıyorum,oysa düşündüğümden çok daha güçlü olduğunu kanıtlarmış gibi fısıldıyor,sesinde hiç acı olmamasına şaşırıyorum.
"Yalnızca kollarını bana dolarsan iyi olacağım."
Kendimi hiç ait olmadığım bir yerdeymişim gibi hissediyorum,hiç bu kadar ait olmadığım bir yere neden kendimi mükemmel bir şekilde uymuş hissediyorum,onun başının tüy gibi hafif olmasına karşın soluk borumun alt kısmında bir ağırlık oluşturmasına şaşırarak duruyorum,birbirinin aynısı günlerimin içinde içtiğim kahveyi bile değiştirmeye cesareti olmayan ben,şimdi rüyamda bile yapmayacağım şeyleri yapıyorum.İçinde bulunduğum taksinin beni nereye getirdiğini de bilmiyor olmama rağmen,ismini dahi bilmediğim bu yaralı adama bir zarar gelmesinden korktuğum için peşine takılmış gidiyorum.
