Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

14.

'Wollah, ik ben kapot blij' Stormt Souf mijn kamer binnen. 'Weg!!', schreeuw ik. 

Hele dag al komt deze jongen naar binnen en buiten, om te zeggen hoe blij hij is dat hij dit weekend Sarah's hand gaat vragen? 

Natuurlijk ben ik ook blij voor hem, en ik heb nog nooit zo zien stralen, maar kom op? Het maakt mijn situatie niet veel gemakkelijker, aangezien ik het omgekeerde voel van Souf.

Als die Sarah maar niet denkt dat ze mijn broer kan afpakken, by the way. Wollah ik trek hem aan zijn oor.

'Rustig hoor rare', zegt Souf onschuldig, waarna hij weer wegloopt.

Ik vind dit ontzettend moeilijk, om me zo normaal mogelijk te gedragen. Bilal is niet eens het allerergste wat me op dit moment dwarszit, maar Marouane. Mijn oogappeltje. Mijn ezel op het witte paard. Mijn wereld. Mijn beste vriend. Mijn alles. Ik heb het tot nu toe vier dagen volgehouden om niet te huilen. Overdag dan hé? 's Nachts huil ik mezelf natuurlijk wel in slaap. 

Ik heb nog nooit meegemaakt dat je zoveel van iemand kan houden, dat iemand zo erg de controle over je heeft, dat je zoveel tranen om hem kan laten vallen.

'Eten', hoor ik mijn moeder roepen. 'Ik kom', roep ik. 

Ik probeer gewoon normaal te eten, maar het lukt gewoon niet. Ik krijg geen hap door mijn keel, het doet gewoon pijn. Ik heb gezegd dat ik keel pijn had, maar ik weet wel beter. 

Pijn aan mijn hart, dat is wat ik heb. 

Dus nu maakt mijn moeder al de hele week soep voor mij. En zelfs dat krijg ik niet door mijn keel. Ik forceer het gewoon erin.

De bel gaat en Faouzi en zijn ouders lopen naar binnen. Daar heb ik superveel zin in. 

Niet dus, voor als je mijn sarcasme niet door had.

Ik groet zijn ouders snel, en loop dan naar mijn kamer. Algauw verschijnt Faouzi in de deuropening. 

'Je bent mij vergeten', zegt hij raar. 'Oké en nu?', vraag ik droog. 'Ik weet je mist mij' 'Helemaal niet, hou je bek', snauw ik. 'Daarom beveelt mijn baas me dat ik bij haar op kantoor moet werken?', grinnikt hij. 

Wat wilt deze zwerver horen? De waarheid? Dat ik bang ben dat Bilal naar binnenloopt, en me weer begint te kussen?

Uit het niets voel ik een huilbui opkomen, dus spring ik snel in Faouzi zijn armen. Hij schrikt er zelf van, maar houdt me dan stevig vast. 'Was maar een grapje wollah', zegt hij.

Ik begraaf me in zijn nek, en hou hem vast alsof hij anders weg zal rennen. 

Ik snap ook niet wat er met mij is. 

Ow.

Wacht. 

Ik snap het wel. Ik heb liefdesverdriet.

'Ey mattie ga gelijk in haar, loslaten snel snel', hoor ik Soufiane ineens zeggen. Faouzi laat me los. Ik kijk op en kijk Soufiane raar aan. 

'Hij denkt ik ben bang', fluistert hij lachend, terwijl hij naar Soufiane blijft kijken. Ik pak Faouzi weer stevig vast, en sla mijn armen om zijn middel. 

'Wat wilde je doen?', vraagt Faouzi lachend. 'Loslaten zeg ik je a sahbi', zegt Soufiane een tikkeltje geïrriteerd.

'Nee', zeg ik. 

Faouzi lacht met zijn mooie witte tandjes, en loopt me dan los. 'Zelfde kapsel', zeg ik, als ik Soufiane en Faouzi allebei goed bekijk. 

Allebei een mooi op scheertje, met zo'n mooie strakke lijn erin, ik vind helemaal mooi. 

Faouzi slaat zijn arm om die van Soufiane. 'Was afgesproken, toch schatje?', zegt hij tegen Soufiane. 'Ja, maar die van mij is mooier gedaan, sorry babe', antwoord Soufiane. 

Ik kijk ze allebei ongelofelijk aan. 'Opdonderen allebei', zeg ik. 

Ik weet echt niet wat er mis is met mij. Ene keer ben ik super depri, volgende moment snauw ik iedereen af, en vervolgens ben ik weer aardig. Ik snap mezelf niet eens. 

'Omdat je wil dat we weg gaan, blijven we hier', zegt Soufiane. Hij neemt plaats op de rand van mijn bed, en Faouzi neemt plaats aan mijn kapstoel. 

Ik zucht diep, en ga weer in mijn bedje liggen. 'Super gezellig', mompel ik. Soufiane staat op, en ik blijf alleen achter met Faouzi. Ik neem een slok van mijn glas water.

'Ik wil die Bilal wel eens 'n keer zien', zegt Faouzi ineens.

Ik hoest mijn water uit op mijn dekbed. 'Wat doe jij', zegt hij met een raar gezicht. Dan loopt Soufiane terug de kamer in, en ik zie dat hij iets in zijn hand heeft. 

Zeg niet dat het is wat ik de-. 'Kom we gaan spelen a sahbi', lacht Soufiane. 

Ja, het is wat ik denk. 

Hij sluit zijn playstation box ding aan op mijn TV. Ja, sorry heb daar geen verstand van. 

Als het is aangesloten, gaat Soufiane zitten aan het uiteinde van mijn bed, maar algauw springt hij op. 'Tfoe, heb je in je bed gepist of zo?', vraagt hij boos. 'Is water', zeg ik. 

Ik kijk naar Faouzi die niet meer bijkomt van het lachen. Ik schud mijn hoofd, en ga goed liggen, waarna ik toekijk naar hoe de twee junkies van de buurt, fanatiek spelen.

Het enige waar ik aan denk is Marouane. Zou hij ook aan mij denken? 

De woorden van Soufiane blijven door mijn hoofd spoken.

 "Hij gedraagt zich net een zombie. Die gozer slaapt de hele dag, eet niks, welloeee. Hij komt zelfs niet naar pleintje"

Wie ben ik om hem pijn te doen?

Je doet het voor hem, zodat hij kan blijven leven, hij zal wel herstellen, zegt een stemmetje in mijn hoofd. 

[ FLASHBACK  ]

Er wordt op de deur geklopt, en niet veel later loopt Marouane naar binnen. Ik kijk hem aan, als een vierjarig meisje, die een lolly ziet.

Ik spring uit mijn stoel, en spring vervolgens op Marouane. 'Rustig aan a tijgertje', lacht hij. 'Ik heb je zo erg gemist', zeg ik, terwijl ik kusjes plant over zijn hele hoofd. 'Ik zie het', lacht hij, als ik hem na vijf minuten eindelijk los laat. 'Heb je mij niet gemist?', vraag ik sip. 'Je moest eens weten', grinnikt hij. 'Ik dacht elke minuut aan je' 'Ik elke seconde'

Hij kijkt me aan met zijn o zo mooie gezichtje, en niet lang daarna raken onze lippen elkaar. Marouane plaats zijn handen op mijn rug, en ik plaats de mijne in zijn nek. Hij tilt me op, en ik klem mijn benen stevig om zijn heupen.

'Je bent zo mooi', fluister ik in zijn oor, als ik mijn lippen van hem af heb gehaald. 'Ik weet', fluistert hij. 'Waarom moet je nou weer moment verpesten', mopper ik, terwijl ik van hem afspring, en weer aan mijn bureau ga zitten.

Hij komt op mijn bureau zitten. 'Sorry', zegt hij met een sip gezicht, waarna hij nog een kus op mijn lippen drukt. 

[ EINDE FLASHBACK ]

Ik zucht diep. 'Het spijt me', fluister ik. Soufiane kijkt me raar aan, maar ik negeer het volkomen.

"You can be in a relationship for two years and feel nothing ; you could be in a relationship for two weeks and feel everything. Time is not a measure of love"

-

Hooooooooiii. Iets korter deel dan normaal, maar volgende gaat leuk worden, en extra lang lovess.

Sorry, dat deze wat later is, maar ik kon gister niet uploaden. 

P.S - terwijl iedereen al op vakantie is, moet ik nog wachten tot eind juli. France, I'm coming babe.

Love y'all.

- Don't forget to comment and vote.