Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

34.

Door een steek in mijn zij, schrik ik wakker. 

Ik wrijf in mijn ogen en kijk met slaperige ogen om me heen. 

Waarom zit ik in een stoel? Ik kijk nogmaals om me heen, en begin me dan te herinneren dat ik in het ziekenhuis ben. 

Die mongool wilde maar niet wakker worden, en ik zat hier maar als een braaf meisje te wachten, en ben uiteindelijk in slaap gevallen, zo te zien.

Ik pak Bilal zijn telefoon uit mijn broekzak en kijk hoe laat het is, waarna ik Bilal verbaasd aan blijf kijken. 

Is deze serieus? Twaalf uur later en hij is nog steeds niet wakker. 

Ik rek me uit, en sta vervolgens op. In de badkamer was ik mijn gezicht en zet ik mijn haren in een staart. 

Ik bekijk mijn dode blonde punten goed. 

De dag dat ik mijn haren verfde, waren misschien wel een van de gezelligste dagen met Marouane ooit. 

Nog nooit heb ik zo veel gelachen op een dag. 

En dan heb ik het niet over Faouzi die die dag een raam brak met een blikje. 

Ik grinnik hardop. 

Altijd was er wel iets, met die twee. 

Wat zouden ze nu aan het doen zijn? Zou Faouzi ooit nog aan me denken? 

Ik schud met mijn hoofd. Dat is het laatste waar ik nu aan wil denken. Ik moet ze achter me laten. Iedereen. 

Ik weet niet hoe ik het ga aanpakken, maar het moet gebeuren. 

Ik loop de badkamer uit, ga weer op dezelfde stoel zitten, en blijf voor me uit staren. 

Wat nou als ik gewoon met Bilal mee ga naar het buitenland? Zou me dat niet goed doen? Ik bedoel, ik kan wel proberen weg te komen, maar ik heb niets. Geen geld, geen auto, helemaal nada. 

Ik hoef niet eens bij hem te blijven, maar gewoon mee gaan. Als ik daar ben, zie ik wel hoe het verder gaat. Ik kan werk zoeken, en sparen voor een appartementje ergens. Die zijn vast niet moeilijk te krijgen daar. 

Ik schud met mijn hoofd. Bilal laat me nooit werken. 

Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik zie wel als het zover is. Het enige waar ik me nu druk om moet maken is mijn kind. 

Met grote passen loop ik de kamer uit, en ga opzoek naar wat te eten. Geloof me als ik zeg dat  geen ene kruimel mijn mond meer heeft betreedt sinds gisterochtend. 

Met mijn twee broodjes en flesje water, loop ik weer naar boven.

Ik ga zo erg genieten van deze broodjes wajo. 

Ik open de deur van de kamer, wat niet zo makkelijk gaat met die broodjes en dat water in mijn hand.

Als ik binnenloop hoor ik Bilal kreunen van de pijn. 

Ik snel naar hem toe, leg mijn voer neer, en help hem overeind. 'Gaat het?', vraag ik bezorgd. Hij knikt. 

Ik blijf naar zijn zure gezicht kijken en barst vervolgens in lachen uit. 'Wat is er nu weer?', vraagt Bilal. 

Ik laat mezelf vallen in de stoel, en lach tot ik niet meer kan ademen. 

'Ik ga hier dood van de pijn, en jij lacht mij uit?', merkt Bilal op als ik eindelijk ben uitgelachen. 

'Lekker voor je' Ik pink wat traantjes weg. 

Ik pak mijn broodje, en haal het plastic eromheen af. Ik kijk Bilal aan, die voor zich uitstaart.