Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

29.

Met een bonkende hoofdpijn word ik wakker, goed begin van de dag dit.

Ik kom overeind, maar ga dan gelijk weer liggen, misschien toch nog even tien minuutjes blijven liggen, aangezien ik me nogal beroerd voel.

Oké, toch maar opstaan om te eten, als ik een paar minuten later mijn buik ernstig voel grommen. Ja, ik ben dan wel met een of andere idioot, maar dat betekent niet dat ik mezelf ga uithongeren. 

Ik sta op, en loop de deur uit, naar de badkamer, waar ik mijn gezicht was.

Wow wacht, had ik mijn deur niet op slot gezet ? 

Ik loop de badkamer weer uit, en blijf een paar seconden voor de open deur van de kamer, waarin ik heb geslapen, staan.

Misschien ben ik 's nachts opgestaan om naar het toilet te gaan, en heb ik het niet meer op slot gezet, gebeurd me wel vaker.

Ik loop de kamer in. Ik zet een raam open, wat frisse lucht kan ik wel gebruiken. 

Ik kijk om, en blijf naar het kingsized bed kijken, waarin ik heb geslapen. Als ik het over fris heb, kan ik net zo goed dat bed ook opmaken. Het dekbed haal ik van het bed af, en leg ik even op de grond. 

Ik draai me om naar het bed, en krijg bijna een hartaanval. 

Geschokt zet ik een paar stappen achteruit, totdat ik de kast tegen mijn rug aanvoel. 

What the actual fuck, wat is dit. Er ligt bloed op het laken, en het maakt me heel erg bang, aangezien ik anderhalve week geleden al ongesteld ben geweest.

Niet-begrijpend blijf ik naar het laken kijken. 

Ik weet honderd procent zeker dat dit er gisterenavond niet was, dat weet ik heel zeker. 

Heb ik iets verkeerds gegeten? Was dat waarom ik me gister niet zo fit voelde?

[ FLASHBACK ] 

'Ik weet ook niet wat het is? Maar het is zo een naar gevoel, volgens mij heb ik echt iets verkeerds gegeten hoor', zeg ik, als we na een paar uur de auto weer instappen.

'Nou, we hebben het zelfde gegeten, en ik voel niks', merkt Sarah op, terwijl ze de auto opstart. 

[ EINDE FLASHBACK ]

Nee, daar ga je niet zomaar van bloeden, wat zeg ik allemaal. 

Ik kijk draai me om, en probeer in de spiegel te kijken waar het bloed vandaan komt. 

Mijn ogen worden groter als ik zie dat de vlek van onder mijn broek komt. 

Ik kan niet nog eens zo snel ongesteld worden, wat gebeurt hier? Ik probeer logisch na te denken. 

Er is maar één andere verklaring die ik hiervoor kan bedenken. 

'Nee, dat zou hij nooit doen', zeg ik hoofdschuddend tegen mezelf. 

Dat heeft hij niet gedaan, Bilal is tot veel in staat, maar zo harteloos is hij niet. Toch?

Trillend neem ik plaats op de stoel. 'Ik ben gewoon ziek', spreek ik mezelf in.

"Nee Soumaya, je bent niet fucking ziek. Wie bloedt er nou zomaar als tie ziek is", stribbelt mijn gedachte tegen. 

Ik probeer te kalmeren. 

Als hij het echt had gedaan, dan zou ik op zijn minst wel wakker zijn geworden.

Ja, maar tegenwoordig heb je daar van die middeltjes tegen,