Jetimja

E lindur jetime

Jeta eshte nje pasazh trendafilash te vendosur ne kopshte te bukura te harlisur nga qiparisa  qe kenaqin kersherine e cdokujt . 

 Pas ketij kopshti te fshehur nga dashuria e verber e myshqeve dhe likeneve qe mbeshtjellin pasurine e tyre nepermjet gershetimeve te qendisura me gjethe gezimi ashtu sic mbulojne zambaket e ujit ligatinen e tyre qendron nje realitet tjeter , nje realitet I ftohte si nje akullnaje qe I duket vetem maja , pa ditur se cfare fshihet ne thellesine e saj .

 Gjithcka qe ne deshirojme I perngjan ketij kopshti perrallor , por ajo qe perjetojme mbetet nje enderr e larget .Realiteti na perqafon dhe na merr ne enderrime e makthe , ne beteja e luftera per te fituar thesarin me te cmuar te jetes , lumturine ...

Pas keij xhami te kristalte , pas pamjes se rregullt te njerezve qe shohim cdo dite kundrojme njerez te qete e te serte , njerez te embel e te ashper, njerez te pasur e te varfer ...

 Te gjithe I shohim , te gjithe krijojme pershtypje, edhe pse pershtypja eshte e vetmja gje ne bote , e cila s'ka nje mundesi te dyte , por asnje nuk di se cfare fshihet pas tyre ...

Ndoshta fshihen endrra, deshira , ndjenja e histori ...

Ne pranveren e pare te atij viti te brishte nje vocerrake perqafoi horizontin e jetes . Dita po perendonte , por dielli do te verbohej nga shkelqimi I syve te asaj njomzakeje te vogel.

- Eshte nje vogelushe e bukur si drita . Peshon 3.2 kg dhe eshte ne gjendje te shkelqyer shendetesore ., - keto ishin fjalet e mamise qe e vendoste me kujdes vogelushen ne krahet e se emes .

Eh , krahet e nenes ishin foleza e saj e ngrohte qe do ta mbronin gjate gjithe jetes nga stuhite e shumta me te cilat do te perballej . Amara u rrit duke u zbukuruar cdo dite e me shume . Hijeshia e saj reflektohej ne urtesine e saj, fjalet e matura dhe rregullsine qe e karakterizonin dhe e shquanin mes vajzave te tjera . Gjithcka dukej e persosur nen ate petk engjellor , por askush nuk e dinte cfare fshihej prapa tij . Askush nuk e dinte cfare furtunash vertiteshin ne zemren e Amares . Vetem ajo e dinte ... Por e mbyste zerin e dhimbjes se saj duke u perpjekur e luftuar ndershmerisht cdo moment me jeten . Te qenit e vetme nuk do te thote te vetem pa njerez, por te ndihesh e vetmuar kur je e rrethuar nga njerez . Askush nuk e dinte me mire se ajo kuptimin e kesaj fraze . Lindi jetime ...

Jeta e denoi te ishte jetime me baba gjalle . Kjo ishte dhimbja e saj me e madhe , mungesa e dashurise se babait dhe te mos paturit nje familje normale . Gjithmone ne mendjen e saj vertiteshin te njejtat pyetje :

" Pse babi nuk me do ? "

" Babi , cdo te thote kjo fjale ? "

" Pse une nuk e ndiej ?"

Tashme I dinte pergjigjjet e atyre pyetjeve dhe e vrisnin akoma me shume se enigma e tyre . Ne familjet patriarkale te kapluara nga mentaliteti absurd , per te mos thene idiot ne qofte se ishe vajze ishe e denuar me harrese dhe perbuzje . Mentaliteti ishte I tille, ligjet morale ishin vendosur dhe askush nuk kishte guximin t'I ndryshonte .

Pse valle nje mashkull qenka trashegimtar dhe nje femer jo ? A nuk jane krijuar te dyja gjinite per te plotesuar njeri-tjetrin si jing-jang ? Nese bota do dominohej plotesisht nga meshkujt , pa mendimin e femrave do te ishte nje katastrofe sic edhe eshte vertetuar nga historia njerezore . Gjithsesi Amares do t'I duhej te perballej shpesh me kete psikoze absurde. Lindja e saj u shoqerua me lot , por jo lot gezimi per ardhjen ne jete te nje mrekullie , por lot hidherimi thjesht sepse nuk ishte djale . Ironike dhe absurde , por ky ishte realiteti I hidhur I jetes se saj . Te gjithe vajtuan diten e lindjes se saj pervec nenes se saj . Psikoza e nje mentaliteti te semure do te shpjegonte perbuzjet e shumta te perjetuara . Ndoshta kjo ishte arsyeja fillestare pse nuk e ndjeu kurre dashurine aterore . Pergjigjet e pyetjeve te tjera do t'I merrte pak nga pak duke I shoqeruar cdo here me nje zhgenjim .

Kaq shume kujtime te hidhura , kaq shume dhimbje ...

Jeta e kishte filluar shume heret betejen me te . Per nje femije dhimbja me e madhe eshte kur ndjen qe nena e tij po vuan . Ah , kjo dhimbje e torturonte Amaren ne cdo renkim te mbytur te nenes se saj . E kishte pare te qante , te lengonte , te punonte cdo dite qe ne agim e deri ne perendim te diellit . Gjithmone shprehte te njejten fraze :

" Zot , jepma mua vuajtjen e mamit tim , mjafton mos ta shoh ne ate gjendje ."

Nuk e shihte dot te emen ne ate gjendje . Dhimbja e nenes se saj ishte dhimbja e saj .

E shihte tek dhunohej barbarisht dhe aq me teper helmohej zemra e saj . Ndihej e pafuqishme ta mbronte , ta mbronte nga dhuna barbare e te atit. Edhe sikur te humbiste kujtesen s'do ta harronte kurre mbremjen e erret te 6 Gushtit .