Jetimja

Ne të dy , si një poezi

"Përse moj hënë argjendore,
ti larg nga retë pa pushim,
përmbi kanatet e dritores,
vërshon të mekurin shkëlqim? "

Amara ktheu kokën për të parë se nga vinte ajo melodi . U zgjua nga ëndrrat e saj , largoi shikimin nga dritarja dhe për një cast iu duk se I njihte ato vargje , por nuk mund të kujtonte se ku I kishte dëgjuar . Ama I ndiente ato vargje , shpirti I saj I njihte . Qelizat e saj e njihnin drithërimën që përjetonin në cdo recitim të tyre . Nëse mendja mund të fshijë kujtimet , zemra nuk do e harrojë kurrë atë që ndjen . Buzëqeshi thatë dhe ktheu sërish shikimin nga dritarja . Maksi u afrua lehtë , thua se do t'I shembej toka nën këmbë nëse hidhte një hap më shumë . Qëndronte tashmë shumë afër Amarës dhe ndiente frymëmarrjen e saj të qetë , thuajse nuk nxirrte asnjë tingull . Zgjati dorën për t'I prekur flokët e saj të zinj , por kishte frikë se mos e frikësonte ndaj u tërhoq me ndrojtje . Dhe vazhdoi sërish të thoshte dicka me zë të këputur .

" Te perdja e errët në dritore,
nën dritën tënde argjendore,
fytyr' e dashur si gjithnjë,
fytyr' e ëmbël engjëllore"

Amara ktheu shikimin drejt tij dhe e vështroi e habitur .Nuk kuptonte asgjë nga ajo cfarë ai po I thoshte . Pastaj thuajse mospërfillëse drejtoi trupin nga dritarja .

Nuk e di kush je , por të lutem thuaj dicka që t'ia vlejë , nuk e kuptoj pse murmërit . - dhe në xhamin e dritares kërkonte të shquante reflektimin e Maksit , I cili duke buzëqeshur tundi kokën .

Qëndronte me duart të mbledhura para gjoksit duke e vështruar . Matej t'I thoshte dicka , por nuk guxonte . Ajo nuk e njihte dhe ai nuk e dinte se cfarë po mendonte ajo në ato caste . Në ato moment pritjeje në dhomë hyri një infermiere dhe tundi kokën me qortim .

- Amara sërish nuk paske ngrënë asgjë vajzë . Do sëmuresh po vazhdove kështu.

Maksi vështroi nga tavolina metalike që zakonisht qëndronte në këmbët e shtratit dhe pa një tabaka me ushqim . Ishte e paprekur . Vështroi sërish Amarën me dhimbje , thua se e ndiente humbjen e saj .

Sikur të ushqeja dhimbjen tënde me shpirtin tim , mendoi ai .

- Amara nëse vazhdon kështu do të të mbajnë në spital më gjatë . Ti nuk bëke shpenzime . – u mundua t'I tërhiqte vëmendjen Maksi .

Ajo ktheu shikimin nga ai . Buzëqeshi edhe ajo , thua se ai I kishte ngjitur shkëlqimin e tij . Pastaj ngrysi sërish vetullat dhe u drejtua drejt shtratit për tu shtrirë .

- Ju lutem , jam shumë e lodhur . Nuk dua të ha . Dua vetëm të ... - I kapërdiu fjalët bashkë me lotët . Ishte gati t'ia plaste së qarit .

Maksi duke iu drejtuar infermieres e kapi nga krahu dhe duke qeshur e drejtoi nga dera .

- Mira , nëse kjo vajzë nuk ha sot , thuaji babait tim të dërgojë një racion më të madh këtu . Do filloj të ha në spital , fundja është falas .

- Por Maks , ushqimi ... - ajo u bë gati të thoshte dicka , por ai I mbylli derën në fytyrë .

Më pas u drejtua drejt Amarës dhe qëndroi para saj . Kishte drejtuar trupin duke ngulur shikimin drejt saj . Ajo ngriti kokën për ta parë .