Jetimja

Përralla përfundoi

Asnjëherë nuk I dimë qëllimet e njerëzve . Ndoshta ata fshehin sekrete , sekrete që do na shembin kështjellën e ëndrrave , do ta shndërrojnë në pluhur në fraksionin e sekondës . Ndonjëherë sekretet janë aq të tmerrshme saqë kur dalin në dritë e eklipsojnë atë .

Sa e bukur ishte ajo ditë , ishte e rrethuar nga njerëzit e saj më të përzemërt . Ndihej kaq mirë sa dukej që I kishte lënë pas ditët e vetmuara në spital . Sikur në atë spital kishte lënë kujtime të trishta , në ato korridore që kishin shkruar historinë e saj për vite me radhë , në ato korridore që nëse do të flisnin do të rrëfenin histori të trishta , të mbushura me lotë , dhimbje , ngushëllim dhe mbytje . Do të rrëfenin për rrahje zemrash , lotë të hidhur , klithma dhimbjeje . Mund ta shohësh sa e dhimbshme është kjo botë në korridoret e një spitali .

Amara ndihej e gëzuar , ndihej sikur kishte lindur dje . Iu buzëqeshte të gjithëve , ishte e gëzuar nga mirësjellja e tyre . Të gjithë silleshin mirë , I buzëqeshnin , I tregonin dicka mbi jetën e saj duke I uruar shërim të shpejtë .

- Mund të kthehesh te ne kur të duash zonjusha Stone , fëmijët mezi të presin . – I foli përzemërsisht z.Hainel . Ishte drejtuesi I një qendre këshillimi për fëmijët e dhunuar nga prindërit , sidomos për ata që kishin prindër të rehabilituar .

- Fëmijët , më vjen keq por nëse nuk e keni marrë vesh unë jam pak e goditur këto kohë zotëri . – iu përgjigj Amara me shaka duke u përpjekur të dinte dicka me tepër .

Dhe atëherë z.Hanel I tregoi se ajo para se të pësonte aksidentin punonte në qendrën e tij ku u mësonte fëmijëve anglisht dhe kujdesej për ta . Fëmijët e donin shumë dhe kishin qenë të trishtuar ditët që ajo kishte munguar . Sa u gëzua Amara kur mësoi se kishte pasur një punë kaq të dashur për të më parë .

- Nesër do të jem atje patjetër , do ju lutesha të më dërgonit adresën ju lutem . – I tha Amara me sytë e mbushur me gëzim që po I rikthehej dickaje të dashur për të .

Dhe ndërsa vazhdonte të përshëndeste të ftuarit në festën e jetës së saj papritur sytë e saj perënduan kur pa një fotografi të varur në mur dhe poshtë tij një altar me qirinj . Ishte ajo , gjyshi , tre fëmijë të vegjël , një grua e re në moshë dhe një zonjë e moshuar . I njohu fëmijët , ishte ajo dhe motra dhe vëllai I saj . Por kush ishin ato dy gra vallë ? Dhe u drejtua të pyeste Edin , të vëllanë që ndërkohë buzëqeshte përkrah një biondeje që kishte një të qeshur acaruese .

- Edi mund të të pyes dicka ? – e pyeti Amara duke u përpjekur të mos ia hidhte sytë biondes që I jepte një ndjesi jo të këndshme .

- Nora , kënaqësi që të njoh , Maksi më ka folur shumë për ty . – iu hodh ajo duke drejtuar dorën drejt saj . Ishte një nga ato barbitë e patinuara që duket sikur ka dalë nga ndonjë cep I semaforit .

Maksi flet me të gjithë për mua , vetëm me mua jo . Pastaj cfarë dreqin I ka treguar kësaj të patinuarës për mua , mendoi Amara .

- Amara – iu përgjigj shkurt ajo . As nuk kishte kënaqësinë më të vogël ta shihte dhe më pak të dëgjonte të qeshurën e saj acaruese .