Jetimja

Ohana

Thonë se universi u krijua gjatë një shpërthimi të quajtur Big Bang . Në të njëjtën mënyrë u krijua edhe Toka . U krijuan vullkanet , malet, oqeanet dhe gjithcka që ne arrijmë të njohim sot . Vallë kur ndodhi Big Bang ynë ? Në cfarë moment pulitja e syve tanë krijoi muzikën e zemrës tonë ? Kur u shndërrua nga një puls I castit në rrahje zemre pa pushim? Shpirtrat u kristalizuan , rrahjet u kthyen në refrene , trupat u shkrinë . Gjithcka ishte e bukur në aurën e dashurisë tonë .

Por errësira qëndron aty , ne jemi planete të ndryshme . Dikur thuhej se femrat vinin nga Venusi dhe djemtë nga Marsi . Në Tokë do jetohet dashuria jonë . Britmat e saj do dëgjohen deri në Plutonin e largët .

Univers më dërgo në një planet të vetmuar ku të jemi vetëm unë dhe ai .

Pulitja e syve të saj , nën refleksin e rrezeve të diellit ishte pamja më e bukur që ai kishte parë prej vitesh . Kishte pritur , kishte dashur e ëndërruar cdo cast që ajo të zgjohej pranë tij . Nata e mëparshme kishte qenë e errët , por mëngjesi I ngrohtë I asaj dite po mëkonte zemrat e tyre me ngrohtësi të ëmbël , të ëmbël si dashuria , të ngrohtë si zemra e saj . Maksi zhvendosi shikimin për disa caste për të kundruar Engjëllin e tij .

- Mirëmëngjes gjumashe ! – buzëqeshja e tij shndriste më shumë se dielli I atij mëngjesi .

- Ku jemi ? Dhe ... - e përgjumur mundohej t'I jepte kuptim habisë në mendjen e saj . – Vërtëtë u arratisëm mbrëmë , nuk paska qenë ëndërr . Ëndërr e bukur për të qenë plotësisht realitet .

- Ky është realiteti jonë , jetojmë vetëm unë dhe ti , larg gjithckaje . – shikimi I tij tregonte se nuk donte ta bënte atë pyetje . – A nuk dëshiron të jemi larg gjithckaje ?

- Dëshiroj të jem larg të kaluarës tonë , me ty . Por nuk jam e gatshme që në këmbim të kësaj të sakrifikoj ata që dua .

Ai heshti . Ajo nuk mund të fliste më . E ktheu kokën tjetër për t'iu shmangur shikimit të tij . Vallë a ishin ata të gatshëm të paguanin tributet e jetës në këmbim të dashurisë së tyre ?

Makina ndaloi . Përpara tyre shtrihej deti I pamatë . Pulëbardhat vallëzonin në horizont , dallgët përqafonin shkëmbinjtë . Ishte vetë parajsa . Amara ecte nën përkëdheljen e erës e lirë , e qetë , larg cdo tisi trishtimi . Maksi e shihte endjen e saj dhe ndjente zemrën t'I  regetinte  . Ishte I lumtur , lumturohej akoma më shumë nga buzëqeshja e saj .

- Engjëll mbylli sytë . – I tha ai duke qëndruar pas saj . E hutuar akoma më shumë , pasi tundi kokën në shenjë refuzimi u dorëzua . – Më beso , kam një surprizë .

- Kjo shtëpi , dicka më kujton . – ishte shtëpia e prindërve të Maksit në qytezën e vjetër . Kishin qenë aty disa vite më parë Amara , familja e saj dhe prindërit e Maksit . Kujtime të bukura nisën të pikturoheshin në aurën e tyre .

" Pranë detit , shtëpia e ndërtuar me gurë dekorativë , e rrethuar nga palma   ngjante si një oaz në mes të shkretëtirës . Amarës I kishte pëlqyer që në herën e parë ajo shtëpi , kishte shumë dritë . Mobiliet e bardha , muret e lyera në ngjyrë kremi I jepnin asaj shtëpie ngrohtësinë e një shtëpije , të denjë për të pasur banorë një familje të bukur . Drita depërtonte nga të gjitha anët . Muret me gurë të latuar ndërpriteshin nga xhama transparentë për t'I dhënë dritë hyjnore duke lejuar diellin të bëhej dëshmitar I lumturisë që gëlonte në atë shtëpi .