Jetimja

Përgjithmonë Ata

Hëna dhe Dielli u dashuruan në mes të asgjësë për t'I dhuruar njëri-tjetrit gjithcka . E dashurojnë njëri – tjetrin deri në sakrificë dhe cmenduri . Duhen aq shumë sa flijohen cdo ditë në agim e perëndim për të parë njëri-tjetrin , për të qenë bashkë qoftë edhe një fraksion sekonde . Largohen në horizont të trishtuar , por vazhdojnë të ekzistojnë për atë fraksion dashurie të pakushtëzuar .

Hijet e natës të endur me pëlhurën e saj të errët lënë pluhurin e tyre në sofrën e dhimbjes tonë . Hëna qan me ngashërim për të dashurin e saj . Dielli përvëlon me zjarrin e mungesës së dashurisë së tij .

Po yjet ? Ah yjet ! Ata janë shoqërueset e një të dashuruare që pret një copëz dritë vezulluese . Janë ata që e njohin historinë e tyre . Ose ndoshta janë lotët e tyre . Lotë kristali që ndrisin në natën më të bukur dhe fshihen në zemërimin e jetës .

Ishte një ditë e re . U kishte mbetur edhe një ditë për të ndërtuar kujtime të bukura . Ato kujtime që një ditë do u jepnin shpresë dhe ndoshta do u shponin zemrën nga përvëlimi I lotëve të mallit .

- Sikur të ndalonim vrapimin e sekondave ... - mërmëriste Amara – sikur këto caste të bëheshin përjetësia jonë .

- Po të ndalonin sekondat do ndalonte regëtima e zemrës tënde . – foli Maksi , - Unë jetoj për atë melodi .

- Mos e torturo më këtë zemër të tulatur me miklimin e fjalëve të tua poeti im . – dhe uli sytë për të ndjerë regëtimin e zemrës së tij .

Me Hënën dëshmitare përflakja e dashurisë ndihej deri në milimetrin e fundit të aurës së tyre . Duheshin shumë . Në këtë botë Maksi kishte Amarën dhe Amara kishte Maksin .

Po agonte një ditë e re , ishte një ditë që do shënonte jetën e tyre përgjithnjë . Do ta kujtonin atë ditë deri në frymën e fundit . Do tu mjekonte zemrën , dhe në të njëjtën kohë do I bëntë e të rënkonin nga dhimbja . Fati I tyre ishte shënuar që në lindje .

- Maks , po agon . Sa shpejt kaloi kjo natë . Netët tona mbarojnë shumë shpejt . Nuk do arrijmë të ngopemi dot me njëri -tjetrin .

- Ditët , netët , koha do ndalojë nëse ne duam . Nuk do ndahemi kurrë nga njëri –tjetri .

- A do ketë vallë kohë për ne ? – pyeti Amara .

- Mai , kur të kthehemi do mësosh shumë të vërteta . Janë të vërteta të dhimbshme që të është dashur t'I kalosh e vetme .

Të vuash dhimbjen në vetmi , është të endesh në një pus të errët e verbër . Ti je shpërblimi im , ti je dielli im , mendoi ajo .

- Pse nuk më tregon asgjë ? Përse sillesh kështu me mua ? – sytë e saj kërkonin një përgjigjje .

- Kur hape sytë për herë të parë pas aksidentit , nuk të kujtohesha . Qëndrove për shumë ditë në botën tënde . Në atë botë ke qëndruar gjithë kohën . Ti nuk lejon askënd të të afrohet .

- Por ty të lejova , të kam ndjekur verbërisht , u kam besuar fjalëve të tua pa e ditur arsyen . – sërish ata sy e gozhdonin Maksin .

- Këtë kam bërë edhe unë , të kam ndjekur me zemër që ditën e parë që të pashë . Ti u bëre gjithcka e imja .