Jetimja

Prindërit e mi

"  - Gjysh tregomë edhe njëherë përrallën e shegertit të këpucarit. 

- Një herë  e  një  kohë   një  shegert I vogël në moshë dhe I hequr në trup kishte mbetur I bllokuar në dëborë për ditë të tëra . I druhej reagimit të ustait . Ndoshta ai do mendonte se I kishte vjedhur paratë e porosisë dhe kishte ikur . Pas shumë përpjekjesh humbi ndjenjat nga I ftohti në dëborë . Papritmas iu shfaqën dy ujqër , njëri I bardhë dhe tjetri I zi . Njëri hakmarrës , I zemëruar dhe I dhunshëm . Ai I thoshte të mos vazhdonte më , por të kthehej dhe të ushqehej me paratë . Tjetri ishte I mëshirshëm dhe I dashur . Ai I thoshte të vazhdonte edhe pak se do ia dilte .

- Kë dëgjoi shegerti I vogël gjysh ?

- Bija ime , këta dy ujqër gjenden në zemrën tonë dhe luftojnë cdo ditë . Ai që fiton luftën në zemrën tënde është ai që vendos të ushqesh .

 Kë duhet të ndjek unë tani gjysh , zemërimin apo qetësinë ? Si të lundroj e qetë kur jashtë ka stuhi . Po më përpin stuhia . Hapu qiell , qaj dhimbjen time me gjithë furinë tënde . E kur të dalë dielli thuaj të mos më vrasë me rrezet e tij se sytë e shpirtit tim janë mësuar të jetojnë në errësirë , mendonte  ajo . 

Do të donim që të paktën njëherë jeta ta ndalte luftën e saj , të paktën një cast stuhia të qetësohej . Por I druhemi qetësisë . Një qetësi e ëmbël sjell një furtunë të hidhur .

Amara ishte përhumbur , trupi ishte bërë rob I shpirtit . Nuk mund të qante , ecte sikur po gërricte me thonj dheun , mundohej të bëhej e fortë për Serenën dhe Edin . Sytë ishin pushtuar nga hijet , kristalet e lotët luftonin të mos vraponin trajektoreve të humbura të faqeve . E të mos flasim për shpirtin që ishte bërë copë e cikë sërish . Tisi I trishtimit mbretëronte nën petkat e errëta të trupit . Sa bukur ishte veshur dhimbja atë ditë ! Fine në të zeza , mbretëreshë e kristaleve të lotëve , buzëqeshte me trishtim si perëndesha e zjarrit .

Një grusht dhé për fëmijërinë , një grusht dhé për ëndrrat e humbura , një grusht dhé për kujtimet që varrosen sot me dhimbjen , një grusht dhé për njerëzit që deshëm e na deshën , një grusht dhé për atë që I dha dritë errësirës time , një grusht dhé për prindërit e mi të vërtetë , për babain tim . Mos harroni të hidhni një grusht dhé për copën e zemrës që u varros sot bashkë me të .

- Amara bija ime , unë jam këtu . – vallë stuhia e radhës kishte ardhur apo qetësia ? Zëri I z.Leon I shtangu të gjithë . Po aq sa reagimi I saj .

- Bija ime ? Të drejtën për të më thirrur bijë e kishte vetëm një person dhe ai ka vdekur . Mos guxo të më thërrasësh bijë . – sytë e saj u përlotën . – u kujtova kush je ti , edhe pak dhe do kujtoj gjithcka . Babai im I vetëm vdiq sot .

Po qante pas shumë kohësh . Të gjithë qanë me të . Qielli qau me të , toka qau , gjithcka u vesh me grinë e dhimbjes së saj . Kur të gjithë u larguan , ajo qëndroi . Ishte koha që të përballej me një dhimbje nga e kaluara . Teksa qëndronte e lagur në shi , duke shfryrë dhimbjen e saj , sytë do ti rrëfenin një të hidhur tjetër .

- Kristina Lacole ... ky emër . – sërish kujtimet nisën rrugëtimin e tyre .

" - Gjyshe përse nuk mbajte mbiemrin tënd kur u martove me gjyshin ? – e pyeti Amara e vogël .