Jetimja

E ëmbla e hidhur

Momentet jetohen dhe më pas harrohen . Harrohen ?

Jo ato kthehen në kujtime , kujtime të ëmbla e të hidhura , kujtime që do donim t'I përjetonim sërish e të tjera do donim t'I fshinim nga kujtesa . Kushedi sa njerëz sot në botë duan që të harrojnë atë cfarë sytë e tyre kanë parë , atë që kanë ndjerë , atë që kanë përjetuar , tmerre të pathëna , frikëra të fshëhura .

Por ka edhe nga ata njerëz që do donin t'I jetonin sërish ato moment , momente të pafajshme , caste të ëmbla , të kthyera në kujtime të ëmbla .

Amara dikur ishte një ndër ata miliona njerëz që donin të harronin të kaluarën e tyre . Amara sot ishte një nga ta miliona njerëz që donin të jetonin momente të bukura , që kishin mundësinë të nisnin një jetë të re . Por sado të fortë të jemi në jetë duhet gjithnjë të kemi një udhëheqës shpirtëror . Dikë që të na dojë pa kushte , të ndiejë , të shikojë botën me sytë e tij , por me zemrën e të dyve .

Maksi ishte një ndër ata njerëz që jetonin për shkëlqimin e syve të dikujt , për buzëqeshjen e tyre , për ngjyrën rozë dhe shikimin e ndrojtur . Maksi dikur ishte ai që donte Amarën në gjithcka të sajën , që dinte një pjesë të trishtë të jetës së saj . Maksi sot është ai që di shumë copëza të asaj mrekullie që quhej " Amara " , ishte ai që e dinte që një ditë e shkuara do t'u trokiste sërish .

Thellë brenda tyre ata e dinin që një ditë e shkuara do rikthehej me sekretet , tragjeditë dhe makthet e tyre . Të dy e dinin që kishin një mundësi për të shijuar disa momente , një shans për të krijuar një të tashme të re . Në djall të vente e shkuara e hidhur , në djall edhe e ardhmja e pasigurtë . Donin të jetonin për të tashmen e ëmbël .

Kishin kaluar disa ditë që Maksi nuk dukej më në spital , Amara e priste sic prêt dikush një rreze drite në jetën e tij . Nuk e dinte se përse ai zhdukej shpesh këto ditë , por nuk druhej . Cuditërisht e ndjente që duhej t'I besonte . Ishte një ditë e ngrohtë dhjetori . Dita e fundit e Amarës në spital do të shënonte edhe rikthimin në botën e saj të dikurshme .

Gjithcka ishte gati , vetëm Amara jo . E dinte që një ditë do t'I rikthehej jetës së saj , por pa udhëheqësin e saj shpirtëror ndihej e pasigurtë . Dicka dihej me siguri . Datën 19 dhjetor ajo nuk do e harronte kurrë . Pasi ishin bërë të gjitha përgatitjet për largimin e saj nga spitali , Amara I kërkoi dicka Mirës , infermieres së spitalit që ishte kujdesur për të për një kohë të gjatë , që e njihte Amarën prej kohësh , por që Maksi ia kishte ndaluar t'I tregonte dicka për të kaluarën e saj .

- Mira mund të më ndihmosh të shkoj në parkun e spitalit ?

- Në park ? – reagoi Mira e habitur .

- Po , dua të pres Maksin kur të vijë në stolin e parkut ku u ulëm atë ditë . Dukem mirë kështu ?

- Oh Amara , si gjithmonë je shumë e ëmbël dhe sot rrezaton më shumë se kurrë . Djaloshi Maks do gëzohet kur të të shohë .

Vogëlushja Amara si gjithnjë e ëmbël , por me të kaluarë të hidhur , mendoi Mira .

Amara ia doli të shkonte në parkun e spitalit , u ul në stolin ku për herë të parë në jetën e saj të re përqafoi rrezet e diellit dhe ndjeu ngrohtësinë e dickaje të re . Kishte kaq shumë pasiguri , por ndiente edhe dicka që nuk e kuptonte sa herë shihte Maksin .