Jetimja

Engjëlli im

Dielli perëndon duke sjellë  natën . Dita agon duke sjellë diellin . Vdesim duke jetuar dhe jetojmë duke vdekur . Jeta është pikërisht një prelude I diellit . Jeta lulëzon  në ngjitjen më të lartë të diellit në horizont , qëndron aty mes lindjes dhe vdekjes , mes natës dhe ditës .

Sa shumë njerëz udhëtojnë me ne në anijen tonë të jetës . Njerëz që I duam pa arsye . Njerëz që na duan pa na kërkuar asgjë në këmbim , epo ndoshta pak dashuri . Njerëz që na e kthejnë dritën në errësirë . Të njohur që kthehen në të panjohur .

Deti I zi I përket njerëzve të huaj e të ligë . Vallëzimin e rrezeve të diellit nën dritën e diellit do e vështroj me sytë e shpirtit në përkundjen e ëmbël të dashurisë . Do vallëzoj edhe unë me njerëzit që dua . Ky udhëtim është I gjatë dhe I mundimshëm , por fundi është I bukur dhe I ëmbël .

Dielli kishte perënduar . Nata kishte sjellë stuhinë , qielli po qante e vetëtimat shkreptinin të zemëruara . Kishte furtuna në zemrën e të gjithëve . Disa po lundronin në mes të stuhisë me dhimbje . Në atë anije kapiteni dhe padronia e zemrës së tij qëndronin në krye të direkut duke vështruar stuhinë në sy . Por ishin bashkë , do ia dilnin , mëngjesi ishte afër . Dita do agonte edhe për ta , duhet të agonte .

- Amara është mirë , për disa ditë duhet të pushojë . – foli z.Dafron që pasi e kishte vizituar Amarën , qëndronte kokulur dhe fliste me zë të këputur . – Sot ajo kaloi një tronditje të madhe , nëse sërish përjeton dicka të tillë mund të mos rikuperohet më .

- Baba cfarë do të thuash ti me këtë ? – e pyeti Maksi , duke mos dashur ta dëgjonte përgjigjjen brenda tij . – Ajo mund të vdesë ?

- Pa prisni pak ju të dy , cfarë ka mbesa ime që I bie të fiktë ? – foli daja I Amarës dhe shikimet e të gjithëve aty e shigjetuan me mëri . – Ajo e di që nëna e saj ndodhet në spital , cfarë ka këtu për tu tronditur ?

Dhe Maksi nuk e përmbajti më zemërimin e tij . Iu hodh përsipër duke shtrënguar grushtet . I shtrëngonte fytin duke folur me zemërim .

- Ndërkohë që ti mbaroje punët e tua të pista me këtë njeri Amara luftonte me jetën . – dhe ai drejtoi dorën nga njeriu me shenjë . – Ra në det dhe humbi kujtesën . Asnjë nga ne nuk do ia thotë sa e tmerrshme ka qenë e kaluara e saj , ndryshe ajo do vdesë . Më dëgjove , mund të vdesë .

U zmbraps pak që ai të merrte frymë , por nuk e lëshoi .

- Do të thuash që ajo nuk di asgjë , nuk kujton asnjë ? – pyeti ai duke ulur kokën .

- Po dhe të them që nëse asaj I ndodh dicka pikërisht prej teje , do të m'I paguash të gjitha bashkë faqezi . – tashmë e lëshoi dhe vringëlliu si vetëtimë drejt derës . Të gjithë kishin ngelur të habitur me reagimin e Maksit . Pyesnin veten cfarë e kishte detyruar atë të zemërohej aq shumë . Epo dashuria të bën të luftosh për ta jetuar deri në fund .

Z.Dafron doli pas tij duke kërkuar ndjesë për reagimin e Maksit . Premtoi se do vinte ta vizitonte Amarën sërish të nesërmen . Para se të dilte u ndesh me njeriun me shenjë . Ai I drejtoi dorën duke I thënë:

- Frank Koromani . – ishte njeriu me shenjë që përballej për herë të parë me z.Dafron pas shumë vitesh .

- Martin Dafron , babai I Maksit . Nuk dua të jem I pasjellshëm , por duhet të largohem . Djali im ... - dhe mësyu drejt derës .