Jetimja

Deti

Ferri dhe purgatori janë ata . Unë dhe ti jemi parajsa .

Lindim nga dashuria për dashurinë . Cdo sakrificë , cdo dhimbje është një tribut që I paguajmë jetës për të dashuruar .

Flaka e dashurisë , pasioni I përjetshëm digjet në skutat e thella të zemrës time , të zemrës tënde . Do të jetojmë ferrin cdo cast që do jemi larg njëri –tjetrit , në cdo cast që do humbasim dikë që duam , në cdo cast që personi që duam bëhet I huaj në sytë tanë . Ferri jetohet dhe mbaron vetëm kur ne të mbyllim sytë . Ferri nuk është në zemrën time , është në sytë e tu , në zemrën tënde të ligë . Purgatorin tim tashmë e jetova , pagova një cmim të shtrenjtë .

Ka dalë dielli dashuria ime , unë dhe ti do jetojmë parajsën , për sa kohë fantazmat nga ferri të rrinë larg .

Ishte një ditë e ngrohtë janari . Amara qëndronte buzë detit e menduar , me sy të trishtuar , dicka e torturonte . Kishte shumë hije në mendimet e saj . Donte një përgjigjje , por druhej se mos humbja e kujtesës ishte një mundësi e dytë nga jeta , nuk donte ta humbiste . Donte të jetonte , por nuk dinte se si , me kë , apo cfarë të bënte .

Dallgët përplaseshin dhe frynte një erë e ngrohtë që I jepte krahë shpirtit . Deti do ketë gjithnjë fuqinë e të bërit të ndihesh I lirë . Shushurima e valëve ishte muzikë qetësuese për furtunat që vërtetiteshin në zemrën e saj . Gjithcka mbretëronte në qetësi . Valët përplaseshin pas shkëmbinjve , I përqafonin dhe më pas jepnin frymën e fundit duke u kthyer në shkumë deti .

Zhurmat që vinin nga limani tregonin një jetë të gjallë , njerëz që punonin , transportonin mallra . Njerëz dhe histori . Të gjithë mbartnin një histori . Të gjithë e luftonin jetën në mënyrën e tyre . Njësoj si Amara . Diku më afër në atë pasazh jete pranë detit qëndronin shitës ambulantë , fëmijë të gëzuar , cifte . Por diku të ulur qëndronin edhe njerëz me vështrimin të humbur drejt detit . Shpirtra me të njëjtin shikim si ajo . Ndoshta kishin provuar ethet e dashurisë sic po I jetonte ajo sërish . Një dashuri e madhe me Maksin ...

- Deti është kaq me fat . – Maksi ishte afruar në qetësi , kishte qëndruar pranë saj dhe duke ndjerë turbullimin e saj kishte thyer heshtjen . – Ti e shikon në një mënyrë kaq të bukur , sa ndihem pak xheloz .

- Maks , më fal , kisha humbur në mendime ... - dhe ajo u mundua të shihte thellë në sytë e tij . Ndoshta aty mund të gjente ndonjë përgjigjje . – Po deti është si një mbret , mbret I një bote kaq të qetë .

- Deti është mbreti I një planeti të tërë . Dashuron në thellësi , por edhe fsheh sekrete të tmerrshme . E ke parë ndonjëherë detin kur egërsohet ? – të dy nisën të kujtonin dicka . – Është I pamëshirshëm .

- Po e kam parë . E kam parë edhe furinë e tij . – ishte Amara që nisi të kujtonte dicka .

" Ishte një natë e ftohtë shkurti . Qielli shkrepëtinte me zemërim, vetëtimat e tij ndërthureshin në qiell dhe humbnin në horizont . Ndoshta atë natë fati nisi të rishkruhej . Shiu përzihej me lotët e tyre , me lotët e një nëne të përvuajtur me tre fëmijët e saj . Ishin ata në qiell të hapur , përballë furisë së qiellit dhe detit , të humbur .