Jetimja

Lamtumire femijeri

Nate ... Erresire ... Horizont I shurdhet . Heshtja kishte perqafuar naten e gjithcka flinte ne pafajesi ... Diku tej degjohej vetem kenga e bulkthit qe pergjonte tmerrin e asaj nate . Diku akoma me afer degjohej vaji I nje kukuvajke . Perse vajtonte kukuvajka ? Apo mos po klithte per ate qe po shihte ? Dritat e oborreve te shtepise ndriconin ne terrin e nates . Te gjithe kundronin dhimbje , degjonin thirrje per ndihme , por askush nuk pergjigjej , askush nuk ndihmonte ... Thirrjet ishin te nje vajze te vogel , nje vogelushe 6 – vjecare qe kerkonte ndihme . Therriste e bertiste sa mundte ne ate shtat te vogel . Kerkonte ndihme per te emen , por askush se degjonte . Askush nuk e ndihmonte ...

Ora shenonte 4 00 . Kaloi gjysme ore dhe askush nuk I pergjigjej britmave te asaj vogelusheje , derisa me ne fund u pa ne horizont silueta e nje gruaje te re . E largoi Amaren nga e ema dhe u mundua t'I jepte ndihmen e pare . Pas rreth 20 minutash sirena e autoambulances do t'I jepte fund qetesise se mehalles . Te gjithe do te zgjoheshin e do te rendin te pyesnin se ckishte ndodhur , por askush nuk u zgjua kur nje vogelushe po perballej me tmerrin e pare te syve te saj.

E larguan Amaren nga dhoma me perdhune . Askush nuk shkoi ta merrte prane apo ta qetesonte . Askush nuk e kuptoi se ne ato caste dicka po ndodhte brenda shpirtit te saj . Nje furtune sapo kishte nisur . Nje furtune qe do te shkaterronte gjithcka te ndertuar me pare . Nje tufan po vertitej , nje tufan qe do ta kthente Amaren ne nje njeri tjeter . Lotet s'kishin te sosur ... Pas disa minutash syte e saj u perballen me te emen gjysme te vdekur , qe mundohej te mblidhte fuqite e fundit per t'I thene dicka :

- Kujdesu per vellain dhe motren . Amara , kujtoni gjithnje se mami ju do shume .

- Mami ... - vetem kaq mundi te thonte Amara , ishte e shokuar , nuk mund te fliste asnje fjale , ishte lodhur se bertituri saqe nuk mundte as te peshperiste . Thjesht duart e saj te vockla preken duart e se emes per te mos e lene te ikte . Dicka I ndau , dicka qe nuk e kuptoi , por qe do t'I bashkonte serish , por kesaj radhe ndryshe ...

Vrapoi me sa fuqi kishte pas autoambulances , therriste pafund . Nje fuqi e brendshme e kishte cliruar . Vrapoi , vrapoi , vrapoi derisa u ndal ... Fuqite e saj u shteren . I ra te fikte ...

Ne enderr iu shfaq e ema , veshur me fustanin e saj ngjyre te kalter , buze detit . Buzeqeshte dhe I afronte doren per ta prekur , por nuk e arrinte dot . Perpiqej , por nuk mundej ...

- Kujdesu per villain dhe motren . Amara , kujtoni gjithnje se mami ju do shume .

E njejta fraze . E njejta goditje . E ema nuk mund ta linte . Jo nuk duhej ta linte ...

- Po mami do kujdesem per Serenen . Edhe me Edin do shkoj mire , por te lutem mos ik . Mami te duam shume ... Mos ik ...

E ema u largua drejt detit , ndersa drejt saj vinin motra dhe vellai . Nuk dinte te largohej drejt se emes apo te shkonte drejt vellait dhe motres. Te luftonte per jeten apo te vdiste ?

Do te jetonte , do te jetonte per te permbushur amanetin e se emes .

- I hapi syte , po reagon me ne fund . – ishin fjalet e gruas qe I qendronte permbi koke dhe mundohej ta bente te reagonte .

Amara u ngrit pa belbezuar qofte edhe nje fjale te vetme dhe u drejtua drejt portes se shtepise . Te gjithe e veshtronin cuditshem . Syte e saj ishin te perhumbur , ecte e derrmuar , por dicka kishte ndryshuar , nuk kishte me lot ne syte e saj ... Ishte nje hapesire e zbrazet , pa driten e dikurshme . Nje kapitull jete u mbyll ne ato caste . Femijeria e saj mori fund ...

Nje lamtumire ... Per dike apo per dicka ?

C'kishte ndodhur valle mbremjen e 6 Gushtit ?

Cfare do te ndodhte tani me Amaren dhe familjen e saj ?