Jetimja

Fantazmat e të kaluarës

Jeta është shkolla ku edukojmë vlera , skalisim ndjenja e thurim ëndrra . Këto I mësojmë duke njohur cdo ditë njerëz të rinj . Shohim fytyra kudo , fëmijë të pafajshëm , të rinj aventurierë , të moshuar me vrangat e jetës të skalitura . Të gjithë kanë një brengë , të gjithë vrapojnë diku , ëndërrojnë dicka , duan dikë . Fati I tyre ka qenë gjithnjë shpresë dhe marrëzi . Disa e kuptojnë jetën dhe dëshpërohen , të tjerë nuk e kuptojnë , jetojnë rutinën e tyre . Të gjithë e luftojnë në mënyrën e tyre , ndonëse disa të pavetëdijshëm .

Fate dhe njerëz . Njerëz që na bëjnë zemrën të tulatet , që na e bëjnë trupin të vibrojë , na sjellin ndjenja e ne ndërtojmë kujtime bashkë me ta . Janë njerëzit e të tashmes , krijuesit e së ardhmes . por edhe fantazmat e së kaluarës .

Eh , fantazmat e së kaluarës . Ata do na e trondisin tokën nën këmbë sa herë që sytë tanë do të përballin qenien e tyre të mjeruar nga terri I injorancës .

- Mirëmëngjes Amara !

Ai zë . Nuk ishte fantazmë nga e kaluara . Ishte e kaluara , e tashmja dhe e ardhmja së bashku . E njohu menjëherë . Ishte shoku I saj I fëmijërisë . Veshur me një xhaketë lëkure të zezë buzëqeshte si një djall , qëndronte si " I forti I lagjes " në motoçikletën e tij .

- Mirëmengjes Kazanova ! - epiteti I saj e bëri të vinte buzën në gaz Maksin .

- Akoma e mban mend atë epitet të mallkuar , mjaft më thirre ashtu .

- Hmm , ky je ti edhe pse Kazanova do ndihej I ofenduar nga ty . – vdiste ta acaronte .

- Ooo vërtetë ? – u mundua të bënte të ofenduarin , por nuk po ia dilte dot buzëqeshjes së tij djallëzore . Sado që e acaronte nuk mund të mërzitej kurrë me Amarën .

- Maks , mjaft me lojëra , ke ndonjë gjë të vlefshme për të më thënë ?

- Oo që në mëngjes me nerva ?

- Maks nuk kam kohë të merrem me ty , kam dikë që më pre ...

E ndali hapin e saj para shkallëve të spitalit ku qëndronte e ëma . Në sytë e saj flakërima e shpirtit po bënte rikoshet mes saj dhe ... dikujt nga e kaluara . U ndal . Shtrëngoi dhëmbët nga inati . Edhe pak , edhe pak dhe do dilte britma e shpirtit të saj . Maksi e vuri re turbullimin e saj , por nuk po e kuptonte dot arsyen e tulatjes së saj .

- Ju këtu , si guxoni ? Me cfarë fytyre vini deri këtu ? - po turfullonte , mezi po e përmbante veten .

- Amara , të lutem na dëgjo .

- T'ju dëgjoj , nuk mendoni se ju kam dëgjuar mjaftueshëm . Kam tërë këto vite që nuk dëgjoj zërin e nënës time prej egos tuaj së fëlliqur .

Sa më shumë u fliste , aq më shumë I shpejtonte hapat . Aq më shumë po vlonte nga dhimbja dhe mllefi së bashku . Aq më shumë po largohej nga Maksi ...

Ulërima e shpirtit të saj po merrte jetë në buzët e saj . Po kujt po I hakërrehej Amara ?

Kush e kishte bërë të reagonte në mënyrë aq impulsive ? Cfarë ndjenjash kishte zgjuar vallë? Fantazmat nga e kaluara kishin sjellë kujtime të hidhura .