Μια συγκατοίκηση άνω-κάτω

'Δικια μου εισαι, θυμασαι;'

Αριάνα POV

Αμέσως μόλις τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο , βγήκα εξω, πήρα ενα ταξί και κατευθυνθηκα προς το νοσοκομειο. Τοτε ενιωσα το κινητό μου να δονειτε. Το σήκωσα.

"Γεια Σου Έμμα" ηταν η Έμμα.

"Πως είναι η Φλόριντα;πως είναι ο αδερφός του Ντίλαν;"

"Ωπα, ένα ένα. Η Φλόριντα είναι.... Ηλιόλουστη " είδα εξω απο τι παράθυρο γιατι με όλα αυτά που γίναν δεν ειχα παρατηρήσει πόσο ωραία είναι. Πως ο ήλιος έδυε και ηταν σαν να βουτουσε στην θάλασσα. Πως τα φύλλα των φοινίκων ανέμιζαν στο απαλό αεράκι.
'Και ο αδερφός του Ντίλαν μια χαρά είναι μας ειπαν. Τώρα πάω να τον δω"

"Αχ τι καλά. Λοιπον ποτε θα κανεις την εργασία;"

Ωχ. Την ξέχασα τελείως. "Σκατά" ψιθυρισα.

"Ωχ θεέ μου Αριάνα. Ξεκινά να την κανεις. Είναι μεγάλη δεν θα προλάβεις"

"Θα την κάνω όταν θα πάω στο ξενοδοχείο. Μην ανησυχείς " το ταξί σταμάτησε στο πάρκινγκ του νοσοκομείου. "Πρέπει να κλείσω" είπα καθώς πληρωνα τον οδηγο.

"Καλά, κι εγω έχω να κάνω εργασία. Τσαο Μπέλα" είπε και έκλεισε.

Εγω γρήγορα βγηκα και εισήλθα στο νοσοκομείο. Κατευθυνθηκα προς την ρεσεψιον όταν είδα ενα οικείο πρόσωπο.

Περπατούσε προς τα εμένα και εγω τον κοιτουσα απορημενα.

"Ο Ντιούκ είμαι" είπε.

"Α ναι σωστα " εφνεψα. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Ντίλαν. Ναι, αξέχαστη φυσιογνωμία. 

"Τελως πάντων. Ηρθα να σε πάρω και να σε οδηγησω στο δωμάτιο του Ντάνι" είπε και ξεκίνησε να περπατάει. Τον ακολούθησα.

"Πως είναι ο Ντάνι;" Ρώτησα.

"Καλύτερα λένε οι γιατροί". Τον θυμάμαι πιο αλαζόνα και βλακα.

Στριψαμε σε μερικές στροφές και μπήκαμε σε εναν άδειο διάδρομο με τον πατέρα του Ντίλαν να κάθετε σε μια καρέκλα.

"Γεια σας" είπα όσο πιο ευγενικά μπορω και καθησα σε μια καρέκλα.

Αυτός εγνεψε και συνέχισε να κοιτάει το πατωμα. Εδειχνε πιο αλλαγμενος, σαν να μην είχε κοιμηθεί για μέρες.

"Ο Ντίλαν;"

"Στο δωμάτιο" είπε ο Ντιούκ και έδειξε το δωμάτιο.

Εγνεψα και άρχισα να προετοιμαζομαι για την εργασία. Επρεπε να γράψουμε για την ιστορία του μοντέρνου χορού στην Αμερική. Ανοιξα το κινητό και άρχισα να ψάχνω.