Μια συγκατοίκηση άνω-κάτω

'Χαμογέλασε λίγο'

Στο προηγούμενο κεφάλαιο ο Ντίλαν πήρε ενα τηλεφώνημα απο τον πατερα του γιατί ο μικρος αδερφός του ο Ντάνι είχε μια κρίση επιληψίας. Η Αριάνα έκλεισε αμέσως εισητήρια για να πετάξουν στην Φλόριντα.

Καλό διάβασμα .

≈≈≈

Σε όλη τη διαδρομή στο αεροπλάνο ο Ντίλαν μου κρατούσε σφικτά το χέρι.

Είδα μια πλευρα του εαυτού του που δεν έχω δει συχνα. Μια πλευρα που δείχνει οτι νοιάζεται και αγαπάει κάποιον.

"Ολά θα πάνε καλα, μην ανυσηχεις" του ψιθύρισα γλυκά στο αυτί και του ετριψα το γονατο.

"Το ελπίζω" είπε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

"Θα είμαι μαζί σου" φιλησα γλυκά το μαγουλο του. Με κοίταξε και στο προσωπο του σχηματίστηκε ενα αχνό χαμόγελο.

"Η πτήση 378 Delta airlines θα προσγειωθεί σε 15 λεπτα. Παρακαλώ προσδεθειτε και περιμένετε τις οδηγίες των αεροσυνοδών. Ευχαριστώ" η αυστηρή φωνη του πιλότου ακούστηκε. Αμέσως, χαμογελαστοι αεροσυνοδοι ξεχύθηκαν στους διαδρόμους και εξηγούσαν στους επιβάτες πως να δεθούν.

Μια αεροσυνοδός μας πλησίασε και μας εξήγησε. Εμείς υπακουσαμε και δεσαμε την ζώνη μας. Μπορουσα να καταλάβω οτι ο Ντίλαν είχε άγχος γιατί επαιζε με τα δάχτυλα του.

Εγω έστειλα μηνυμα στα παιδιά λέγοντας οτι θα προσγειωθούμε. Ο Νόλαν απάντησε με ενα οκ και η Έμμα απλως το είδε. Μάλλον θα είναι απασχολημένη με την έκθεση. Πράγμα που θα έπρεπε να κάνω κι εγω. Λέξη κλειδί: θα έπρεπε. Εχω σε πιο σημαντικά πράγματα να δώσω την προσοχή μου.

Βλέποντας τον Ντίλαν έτσι ένιωσα πολύ περίεργα. Ενιωσα σαν ενα κομμάτι μου να είναι λυπημένο και θλιμμένο μαζί του, και ενα άλλο να θέλει να τον βοηθήσει και να τον δει να χαμογελάει ξανά.

★

Αφού κατεβηκαμε απο το αεροπλάνο και πήραμε τις αποσκευές μας , καλεσαμε ενα ταξί. Περιμέναμε δίπλα στον δρόμο για το ταξί καθώς ακούστηκε το κινητό του Ντίλαν να χτυπάει. Αυτός αμέσως το σήκωσε και μίλησε. Δεν μίλησε πολύ , πράγμα πιτ αμέσως κατάλαβα οτι μιλούσε με τον πατερα του.