Μια συγκατοίκηση άνω-κάτω

Αντίο;

2 μήνες μετα

Αυτό ήταν. Σήμερα είναι η μέρα που φεύγω για Σίδνεϊ μαζί με τον Νόλαν.  Αποφασίσαμε να μείνουμε στις φοιτητικές εστίες αφού έχουμε ακούσει οτι είναι πολύ καλες εγκαταστάσεις. Ελπίζω Μονο να μπορέσουμε να μείνουμε στο ίδιο δωματιο.

Τις τελευταίες μέρες τις περναω μια με την Έμα -που παρεμπιπτόντως, το έχει πάρει καλά το θέμα. Λέει οτι δεν την πειράζει αλλά εγω την ξέρω καλά. Κατα βαθος την πειράζει, ποιον δεν θα πείραζε- και με τον Ντίλαν που τώρα κάθεται δίπλα μου στο ταξί, κρατώντας μου το χερι.

Δεν μπορεσε να ερθει. Δεν το επέτρεψα γιατί ήδη έχει ξεκινήσει το πτυχίο του εδώ πέρα και δεν θέλω να το διακοψει για Μένα.  Αποφασίσαμε να χωρίσουμε φιλικά. Θα ηταν πολύ δύσκολο να κάναμε σχέση εξ αποστάσεως. Δεν νομίζω να τα κατάφερναμε. Τωρα όμως θα παραμείνουμε φίλοι και ίσως όταν γυρίσω πίσω ξανά προσπαθήσουμε. Οτι και να γίνει εγω θα συνεχίσω να τον αγαπώ, και δεν προκειται να τον ξεχάσω.

Το ταξί σταματάει μπροστά στην είσοδο του αεροδρομίου και βγαίνουμε αφού πληρώσουμε τον οδηγο.

Ο Ντίλαν με βοηθάει με τις βαλίτσες και πάμε στην αίθουσα αναμονής. Εκει βλέπουμε την Έμα με κατακόκκινα ματια και τον Νόλαν ελαφρά συγκινημένο.

"θα μου λειψεις" μου λέει και πέφτει στην αγκαλιά μου. Την αγκαλιαζω κι εγω.

"Δεν θα χαθουμε, έτσι ε;"τις λεω έτοιμη να κλάψω. Σιχαινομαι τους από χαιρετισμούς.

"Αποκλείεται"

"Μην κλάψεις γιατί θα κλάψω κι εγω" λέμε και γελαμε μέσα στην λύπη μας.

"Οχι δεν θα κλάψω" λέει και Σκουπίζει ενα δάκρυ.

"θα έρχομαι οποτε μπορω. Το υπόσχομαι" λεω και κουνάει το κεφάλι της και κοιταω τον Ντίλαν.

Ωχ αυτό θα είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.

Με κοιτάει με βουρκωμενα ματια. Σπάνια τον έχω δει να κλαίει και το σιχαινομαι όταν κλαιει.

Προχωραω προς το μέρος του και τυλιγω τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του. Νιώθω τα χέρια του να με αγκαλιαζουν την μέση μου.

"Να ξέρεις οτι θα μου λειψεις πολύ. " λέει και φιλάει το μέτωπο μου.

"Οτι και να γίνει να ξέρεις πως σ'αγαπω. Δεν πρόκειται να σε ξεχάσω." λέω και προσπαθώ να κρυψω το γεγονός οτι απο λεπτο σε λεπτο θα ξεσπασω σε κλάματα.

"Κι εγω" τον νιώθω να με φέρνει πιο κοντά του.

"Να είσαι καλό Παιδι. Να διαβάζεις, να μην μπλεξεις πουθενά και να είσαι Ησυχία" Νιώθω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει , αυτό σημαίνει οτι γελάει.

"Εντάξει μαμά. Κι εσύ το ίδιο" μου λέει και μπορω να ακούσω την αεροσυνοδό να φωνάζει την πτηση μας.

"Ενα τελευταίο φιλί;" του λέω και χωρίς δισταγμό με φιλάει.

Θα μου λείψουν τα φιλια του. Αυτό είναι το μονο σίγουρο.

Μετα απο λίγο αποτραβιεμαι και παίρνω την βαλίτσα μου.

"Τα λέμε" λέω και στους δυο με ενα δάκρυ να κυλάει. Μου χαμιγελανε και οι δύο και μαζί με τον Νόλαν πάμε στην πύλη απο επιβιβάζεται η πτήση.

Σε όλη την πτήση εκλαιγα. Παλι καλά που είχα και τον Νόλαν γιατί δεν θα μπορούσα μονη.

Προσγειωθηκαμε στο Σίδνεϊ και αμέσως με χτύπησε Ενα κύμα κρύου. Ξέχασα οτι εκει- δηλαδή εδώ, είναι χειμώνας τώρα.

"Ετοιμη;" μου λέει ο Νόλαν.

"Οσο δεν ήμουν ποτε" του λέω και ψάχνουμε τριγύρω για ενα ταξί.

‡★

ΤΕΛΟΣ.

ΑΛΛΑ θα έχει και επίλογο. Μην στεναχωριεσται:):):):):)::):):):):):)