ครืด...ครืด...
เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือของสายชล ที่วางอยู่เคาร์เตอร์เช็คบิล
"พี่ขอตัวสักครู่นะคะ" เธอเอ่ยบอกภานุพงศ์ขณะที่เขากำลังช่วยตักอาหารให้กับเจ้าเขื่อนและต้นน้ำ
"ว่าไงเรา อยู่ๆก็ออกไปเลย"
[พี่ชลรอผมไม่ถึงชั่วโมง เดี๋ยวผมไปรับพี่กับเด็กๆกลับบ้านนะครับ]
"ไม่ต้องมาแล้วจ๊ะ คุณพงศ์อาสาไปส่งให้ ทีเคลียร์ธุระของทีเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่"
[พงศ์...?]นทีทวนชื่อนั้นอีกครั้ง
"ใช่จ๊ะ ก็คนที่ช่วยทีเปิดประตูให้ไงน้องชายคุณภัทร พี่ยังไม่ทันได้แนะนำให้รู้จักกันเลย ทีก็ออกไปซะก่อน"
[...อ๋อ] ในความคิด นึกถึงแต่ความเลวของสามีพี่สาว พลางคิดไปว่าพี่น้องก็คงจะไม่ต่างกันนัก
[ถ้างั้นแค่นี้นะครับ คืนนี้ผมไม่ได้กลับบ้านนะ]
"จ๊ะ! ดูแลตัวเองด้วยล่ะ" สายชลเอ่ยบอกน้องชายก่อนวางสายพลางส่ายหน้าน้อย ๆ ด้วยอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"เขื่อน ต้นน้ำ อย่ากวนอาพงศ์สิลูก คุณพงศ์ทานเถอะค่ะ ให้เด็กๆเขาช่วยเหลือตัวเอง"
"ออ...ครับ"
"แม่ครับ อาพงศ์จะมาอยู่กับเราเหรอฮะ"
"ไม่จ๊ะ เดี๋ยวอาพงศ์จะต้องกลับอิตาลี"
"เขื่อนอยากให้อาอยู่เหรอครับ...?" ภานุพงศ์ถามหลานแฝดด้วยความเอ็นดู ที่เด็กๆช่างพูด ฉลาดกันทั้งคู่
"ต้นน้ำก็อยากให้อาพงศ์มาอยู่นะคะ น้าทีไม่ค่อยกลับบ้าน ต้นน้ำอยากให้อยู่กันหลายๆคนค่ะ" เด็กน้อยพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริง ทำเอาสายชลกับภานุพงศ์มองหน้ากันอย่างนึกสงสารเด็กๆ เด็กแฝดจะดีใจเสมอที่น้าชายกลับบ้าน อาจเป็นเพราะขาดพ่อ
"พี่เองก็เป็นห่วงทีกับลูก ๆ ถ้าพี่ไม่อยู่ไม่รู้จะเป็นยังไง ที่บ้านไม่มีญาติที่ไหน ไม่มีผู้ใหญ่ ทียังใจร้อนเหมือนเด็กทั้ง ๆ ที่อายุก็มากกว่าคุณพงศ์ตั้งสองปีแหนะ" สายชลเปรยถึงน้องชายคล้ายบ่นให้เขาฟัง
ESTÁS LEYENDO
ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ
Romanceฉัน นที! ไม่มีทางรักนาย! ผมจะคอยดู... [กำลังอยู่ในช่วงรีไรท์นะคะ ^^ ]
