ระหว่างที่ภานุพงศ์เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนที
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจที่วิภาดาโทรมาแต่ก็รีบกดรับสายในทันที
[พงศ์! คุณนทีอยู่กับพงศ์ไหมตอนนี้ ?]
น้ำเสียงของเธอถามอย่างร้อนรน
"ไม่ได้อยู่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ ? "
พอได้ยินว่านทีไม่ได้อยู่กับภานุพงศ์วิภาดาถึงกับร่ำไห้ออกมา ทำให้ภานุพงศ์ตกใจระคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก่อนที่ภานุพงศ์จะถามขึ้น วิภาดาก็ละล่ำละลักบอกให้ภานุพงศ์รู้เรื่องที่ได้ยินบุรินทร์คุยโทรศัพท์
[พี่ได้ยินคุณบุรินทร์คุยโทรศัพท์ เขา เขา จะพาคุณนทีหนีไปฝั่งกัมพูชา! พงศ์ช่วยเตือนคุณนทีด้วยนะให้ระวังตัว! ตอนนี้คุณบุรินทร์กำลังหนีคดีอยู่]
เสียงร้องไห้ของวิภาดาที่ดังออกมา บ่งบอกถึงความเจ็บปวด ฟังดูแล้วมันช่างทรมานหัวใจ คนคนนึงทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดรวดร้าวได้ถึงเพียงนี้ เขาเองก็ทำให้นทีร้องไห้แบบนี้
"ไม่ ไม่ทันแล้วครับพี่วิ..." เขาบอกเสียงแผ่วอย่างหมดแรงพลางมองไปรอบ ๆ ตัวทุกอย่างเงียบงัน จะทำยังไงดี เขาจะเริ่มจากตรงไหน หันกลับไปมองรถของนทีอย่างช่างใจ คงยังไปไม่ถึงชายแดน
เมื่อคิดได้ว่าต้องทำยังไง ภานุพงศ์ก็ขึ้นไปนั่งประจำเบาะคนขับ สตาร์ทรถคันหรูของนทีพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
"ไม่รู้ว่าผมจะเจอคุณไหม ? แต่ผมก็จะไป !" ภานุพงศ์พึมพำกับตัวเอง และบอกกับวิภาดาว่า "พี่วิ ผมจะไปช่วยคุณที"
[พี่จะช่วยพงศ์อีกแรง คนของคุณพ่อพี่ไปดักรออยู่ตรงชายแดนตลาดโรงเกลือ แถวนั้นคนพลุกพล่าน เขาน่าจะออกไปทางนั้น คงยังข้ามไปฝั่งกัมพูชาไม่ได้ พี่จะโทรบอกคนของคุณพ่อว่าพงศ์จะไปสมทบ ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมพี่จะรีบโทรบอกพงศ์ทันที พงศ์ระวังตัวด้วยนะ]
เสียงปลายสายเอ่ยอย่างห่วงใย [พี่คงช่วยคุณนทีได้เท่านี้...]
VOUS LISEZ
ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ
Roman d'amourฉัน นที! ไม่มีทางรักนาย! ผมจะคอยดู... [กำลังอยู่ในช่วงรีไรท์นะคะ ^^ ]
