ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ

ตอนที่ 17

          ผ้าม่านสีดำหนาหนักจับจีบลวดลายช่อไม้เลื้อยลดความดุดันของสีผ้าม่าน หากแต่แสงอุ่นข้างนอกหาได้เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามารบกวนของคนที่กำลังหลับไหลได้ เพราะม่านหนาที่รับแสงแดดโดยตรงยังคงปิดสนิท มีเพียงเสียงนกตัวน้อยที่เกาะอยู่ขอบหน้าต่าง ส่งเสียงร้อง ให้ได้ยินถึงรู้ว่า ขณะนี้เช้าแล้ว

          นทีตื่นนานแล้ว แต่ยังอยากมองคนซึ่งนอนอยู่ข้างกายแบบเต็มสายตา การเริ่ม 'รัก' ใครสักคน แค่คิดถึงเขา หัวใจก็อบอุ่นขึ้นมา ความรักมันเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสุขและทุกข์ทรมานในเวลาเดียวกัน
         
          มือเล็ก ๆ ยกขึ้นเสยกลุ่มเส้นผมสีดำหนานุ่ม เขาขยับตัวเล็กน้อย ก่อนลืมตาขึ้นมองคนในอ้อมกอด ยิ้มละมุนให้กับเจ้าของมือนุ่มที่วางทาบทับกับใบหน้าของเขา

          "คุณตื่นเช้าจัง..." เสียงห้าวแหบแห้งถามนทีที่เอาแต่ใช้สายตาจ้องมองเขาอยู่นาน

          "สงสัยได้นอนเต็มอิ่มละมั้ง ไม่ปวดแขนเหรอให้ฉันหนุนนอนทั้งคืน"
         
          "อืม...ตะคริวกินจนไร้ความรู้สึกเลยล่ะ"
         
          นทีขยับตัวออกแต่ถูกภานุพงศ์รั้งไว้
         
          "ผมเต็มใจที่สุด ให้หนุนนอนแบบนี้ทั้งชีวิตเลย" เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้ม พลางขยับโอบกอดคนในอ้อมแขนเข้ามาซบแผงอกไว้แน่น
        
          "ฉันเคยบอกรักนายหรือยัง ?"
         
          "เคยอยู่ครั้งนึง...ตอนนั้น ก็ยังรู้สึกได้ว่าคุณยังไม่ได้รักอย่างที่บอกออกมา"
         
          "เหรอ...อยากฟังอีกไหม ?"
         
          "ผมอยากฟังทุกวัน"
         
          "ฉันรักนาย..."
         
          "ผมก็รักคุณ"
         
          เขาเอ่ยเสียงหนักแน่นพลางกระชับอ้อมกอด นทีแหงนหน้าขึ้นจูบที่คางสากของเขา ก่อนแนบใบหน้าซบลงที่อกขยับเบียดกายเข้าหา
         
          "ฉันเคยไปตามหานายที่ตลาดด้วยแหละ"
         
          "หืม ? คงจะเป็นวันที่ผมเจอคุณแน่เลย ยังแปลกใจที่เจอคุณที่นั่น"
         
          "นายเจอฉันด้วยเหรอ...?"
         
          "อืม...ทำหน้าบูดบึ้งยังคิดเลยว่า คุณคงจะทะเลาะกับแม่ค้ามา" เขาเล่าพลางกลั้วขำในลำคอ
         
          "เห็นฉันเป็นคนที่จะทะเลาะกับคนอื่นไปเรื่อยรึไง!" ผละจากอกหนาขยับขึ้นมองเขาพร้อมกับถามเสียงขุ่น
         
          "เปล่า...ผมอยากเข้าไปหาคุณจะตาย ผมเลยแอบดูคุณอยู่ห่าง ๆ ผู้ชายตัวเล็กใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์สีดำที่ขาดจนถึงต้นขา คิดแล้วก็อยากแอบทิ้งกางเกงพวกนั้นของคุณจัง ผมหวงมากนะรู้ไหม..." ภานุพงศ์ทำตาเจ้าชู้ใส่ ทำเอานทีเขินไปไม่ถูก
         
          "จริงเหรอ เดี๋ยวเก็บทิ้งให้หมดเลย" ว่าพลางยกมือขึ้นขยี้เรือนผมหนานุ่มอย่างหมั่นไส้และเอ็นดูในความน่ารักของอีกฝ่าย
         
          "จริง ๆ ฉันทักคนผิดน่ะ เลยอารมณ์เสีย คิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นนาย ถ้าตอนนั้นเจอนายจริง ๆ คงจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน"
         
          "ผมก็อยากเจอคุณ แต่ไม่กล้าไปหา"
         
          "ตลกดีเนอะ" นทีไม่คิดว่าจะมาลงเอยกับเขาแบบนี้พลางเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง ตอนนี้เกือบจะ 8 โมงเช้าแล้ว ทว่าทั้งสองยังคงกอดเกยกันอย่างสุขใจ
         
          "สายแล้ว วันนี้ไม่รีบไปที่ร้านเหรอ ?"
         
          "สายสักวันจะเป็นไร วันนี้วันเสาร์ไม่ต้องไปส่งเด็ก ๆ ที่โรงเรียน สาย ๆ ถึงจะตื่นกัน นอนต่ออีกหน่อยเถอะครับ..." เขาก้มลงจูบกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอด
         
          "ไหนว่าจะนอนไง"
         
          นทีเอ่ยท้วงเมื่อมือใหญ่สอดเข้าไปใต้กางเกงขาสั้น จากนั้นปลายนิ้วเรียวก็เกี่ยวขอบกางเกงแล้วรูดลงจากเอวบางทั้งชั้นใน ลูบคลำทั่วขาอ่อน บีบคลึงสะโพกนุ่มไม่หยุดมือ
         
          "คิดถึงจะตาย"
         
          เขาหยัดกายขึ้นจัดการถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมด แผงอกแน่นประดับยอดอกสีเข้ม หน้าท้องเป็นลอนสวยงาม ลำแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ชวนลูบไล้ นทีมองแล้วถึงกับลอบกลืนน้ำลายอย่างน่าอาย ร่างกายของเขาช่างงดงามราวรูปสลัก