หลังจากเครื่องลงที่สนามบินเกาะสมุย
นทีเดินคุยมากับพี่ไก่ สายตามองเห็น ภาคิน รออยู่ตรงผู้โดยสารขาเข้า เป็นเขาจริง ๆ อย่างที่คาดไว้
"สวัสดีครับ คุณนที..."
นทีค้อมศีรษะให้กับเขาก่อนจะเอ่ยสวัสดีเขากลับไปเช่นกัน
ชายหนุ่มเอ่ยทักทายนทีขึ้นก่อน
ทำเอาพี่ไก่ ต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ
"อ้าวที ! รู้จักกับคุณภาคินมาก่อนหรอ ?"
"เผิน ๆ น่ะพี่" แอบกระซิบบอกเสียงเบา
"สวัสดีครับพี่ไก่ ผมขอเรียกแบบคุณนทีก็แล้วกันนะครับ"
"ดะ...ได้เลยครับ ! สวัสดีเช่นกัน ตามสบายครับอยากจะเรียกอะไร ก็เรียกได้เลยครับ"
พี่ไก่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กับภาคิน พลันคิดไปว่าบริษัทนี้มันควรจะเป็นของนที นี่ลูกค้าคนที่สองของต้นปี โปรเจคยักษ์ใหญ่ล้วนมาจากหนุ่ม ๆ ของเจ้าหนุ่มหน้าสวยคมประจำบริษัท ยิ่งกว่านางกวัก ก็ 'นทีกวัก' นี่ล่ะ ถ้าหากเอาไปล้อเรียกเจ้าตัวต้องถูกด่ายันโคตร ได้แต่คิดแล้วขำกับตัวเองคนเดียว
"เดี๋ยวผมพาไปที่พักก่อนดีกว่านะครับ"
"ไม่ ! เอ่อ...คือผมอยากเริ่มงานเลยดีกว่าน่ะ"
นทีรีบบอกเขาเสียงดัง เพราะอยากให้งานเสร็จเร็ว ๆ
"เฮ้ย ! ไอ้ที ข้าไม่ไหวอะ เหนื่อยขอพักก่อนได้ไหมล่ะมึง" พี่ไก่ร้องค้านทันที
"พี่อยู่รอไอ้พี่ชิด ที่โรงแรมก่อนแล้วกัน"
"เอางั้นก็ได้ พี่ไปพักเถอะ ผมขอไปเก็บรายละเอียด แล้วก็คุยแบบกับคุณภาคินก่อน คุณ โอเคไหม ?" นทีหันหน้ามองไปที่เขาแล้วถาม
"อืมม...ได้อยู่แล้วครับ" เขายิ้มให้นทีแบบที่คิดไปเองว่า เป็นยิ้มที่จริงใจและหล่อที่สุด !
หลังจากไปส่งพี่ไก่ที่โรงแรม นที กับ ภาคิน ก็มายังสถานที่ ที่จะทำการก่อสร้างโรงแรม เขาต้องการให้อิงกับธรรมชาติมากที่สุด
นทีเดินกระฉับกระเฉง ในมือ ถือกล้อง ถ่ายรูปเก็บบริเวณโดยรอบ ระหว่างทางเดิน บ้างก็เป็นกองดิน บ้างก็เป็นหญ้าที่ขึ้นรกชัน ด้านล่างคือทะเลสีน้ำเงินกว้างสุดสายตา ระยิบระยับยามแสงแดดละเลียดกับผิวคลื่น
ภาคิน มองดูการทำงานของนทีอย่างเงียบ ๆ จากที่คิดว่าอยากจะเล่น ๆ กับเจ้าตัว แต่กลับไม่ง่ายเลย ไม่แปลกใจนัก ที่ยังมีอีกคนพยายามจะกลับมา
อากาศที่ร้อน ทำให้นทียกหลังมือข้างซ้ายขึ้นมาปาดเหงื่อบนใบหน้า
ภาคินที่กำลังมองนทีไม่วางตา เพิ่งจะสังเกตว่า นทีสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
พลันหัวใจเขาถึงกับกระตุกหล่นวูบ
ระหว่างมาพักหลบแดดกัน
"เสียใจจัง..."
นทีเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสงสัยกับสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ แต่ไม่นานก็กระจ่างแกใจ เมื่อเห็นสายตาของเขามองมายังแหวนที่ตนใส่อยู่
"ผมเดาได้เลยว่า คนที่โชคดีคือคนที่ต่อยหน้าผมสลบไปด้วยแค่สองหมัด"
เขาหัวเราะอย่างอาย ๆ เมื่อนึกถึงวันนั้น
"ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะ วันนั้นผมคงจะเมามากทีเดียว ที่ทำรุ่มร่ามกับคุณ"
"ไม่เป็นไร ถือว่าหายกันกับสองหมัดของเขา" เผลอยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงอีตาซื่อบื้อ
"เป็นคนรักไม่ได้ ขอเป็นเพื่อนได้ไหมครับ ?" เขาหันมาถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ใต้ร่มไม้ต้นใหญ่ นทีคิดอยู่อยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ ชั่งใจเล็กน้อยแต่ก็ถือว่าไม่มีอะไรให้ต้องปฏิเสธการเป็นเพื่อนกัน
"ได้สิ !" หันหน้าไปตอบภาคินที่ทำตาละห้อย
"ให้ตายสิ ผมทำใจไม่ได้เลย ผมว่าผมรักคุณจริง ๆ แล้วล่ะคุณนที" พลางยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กใกล้ ๆ
นทีขยับกายถอยหลังอย่างไว้ตัว ภาคินยิ้มขำที่คนตรงหน้าดูจะยังระแวดระแวงเขาอยู่
"ผมก็ไม่ได้ห้าม ไม่ให้คุณรักผมนิ ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามความรู้สึกใคร แต่ขอบเขตย่อมมี ไม่ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องลำบากใจ"
"ขอบคุณครับที่เข้าใจ ไม่ตัดรอนบั่นหัวใจ"
นทียิ้มให้เขาบาง ๆ
เมื่อบอกกับเขาให้เข้าใจ นทีนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรบอกเขาเลย ว่าถึงสมุยแล้ว จึงขอตัวไปคุยโทรศัพท์ซักครู่
KAMU SEDANG MEMBACA
ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ
Romansaฉัน นที! ไม่มีทางรักนาย! ผมจะคอยดู... [กำลังอยู่ในช่วงรีไรท์นะคะ ^^ ]
