ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ

ตอนที่ 15

คืนแรกของการใช้ชีวิตคู่แบบเต็มตัวในวัย 27 เป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิต เพราะความฝันแบบนี้มันจบไปกับอดีตรักเก่า จนใช้ชีวิตไม่สนใจที่จะผูกมัดกับใคร ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
ไม่กล้าแม้แต่จะรักใครอีกจน 'เขา' เข้ามา
ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเร็วจนหวั่นใจ
นทีกำลังเป่าผมให้แห้งอยู่หน้าโต๊ะกระจกบานใหญ่ เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นสีดำที่เจ้าตัวชอบใส่เป็นทั้งชุดนอนและชุดอยู่บ้าน
ส่วนภานุพงศ์ใส่ชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มจนดูเกือบดำ กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง นทีรู้สึกประหม่าคอยแอบชำเลืองดูเขาผ่านกระจกใส ภานุพงศ์กำลังค่อย ๆ ละเลียดอ่านหนังสือทุกตัวอักษรอย่างช้า ๆ
เขาเสมือนฝันที่เขามาในชีวิต ที่สำคัญเขาไม่ใช่รักเพศเดียวกัน ทำให้นทียิ่งกลัว ถึงจะกลัวแต่ก็ยอมให้เขาเข้ามาในชีวิตอย่างเต็มรูปแบบ
เขาช่างเป็นผู้ชายที่เนิบนาบ หรือแม้แต่ตอนทำอาหารเขาก็เป็นแบบนี้ค่อย ๆ ทำ ฟังเพลงไปเรื่อย ๆ
แต่...เรื่องบนเตียง...ช่างสวนทาง จู่ ๆ ใบหน้าก็ร้อนผ่าว จนรู้สึกได้ว่ามันคงจะแดง เมื่อคิดถึงบทรักที่เขามอบให้

ภานุพงศ์ขยับแว่นเมื่อเห็นนทีมองอยู่
"คุณอยากกินอะไรก่อนนอนไหม ?"
นทีสั่นศีรษะรัว ๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเมื่อนทีเอาแต่คอยมองเขาพลางตบมือลงบนที่นอนนุ่มเป็นการชวนให้มานอน
นทีรู้สึกถึงการสูญสิ้นการเป็นตัวของตัวเอง อย่างสิ้นเชิง !
ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำตาโตขึงขังใส่เขา โกรธที่เขาชวนขึ้นไปนอนบนเตียง หรือ โกรธตัวเองที่โอนอ่อนตามเขากันแน่ !
"สงสัยฉันจะใจดีกับนายมากเกินไป !"
น้ำเสียงขุ่นแหวใส่เขา พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างเตียงอีกข้าง ยกขาเรียวเล็กสอดไปใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เอนกายลงนอนหันตะแคงใส่คนข้าง ๆ
"..."
"โกรธผม ? ก็เห็นคุณเอาแต่มอง ผมก็นึกว่าคุณง่วงนอน"
ภานุพงศ์วางหนังสือที่อ่านลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง พลางขยับกายเข้าไปใกล้ ๆ คนที่นอนตะแคงแผ่นหลังให้กับเขา นทีนอนตัวเกร็งห่อไหล่
เขาชะโงกหน้าเข้าไปใกล้คนที่นอนหลับตาปี๋ จุดยิ้มพรายที่มุมปากของเขา จอมดื้อไม่หือไม่อือเหมือนแมวน้อยที่เชื่อง เขาสอดมือกอดเอวบางแล้วออกแรงดึงรั้งคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมอกหนาแน่น
นทีไม่ขัดขืน เขากดจูบที่ต้นคอด้านหลัง มือใหญ่สอดเลื้อยเข้าไปใต้สาบเสื้อลูบวน ปัดป่ายคลึงที่ยอดอกไม่หยุดจนเสียวสะท้านไปทั่วร่างกาย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันกลั้นเสียงน่าอาย
"คุณนที..."
เรียกเสียงแหบพร่า ริมฝีปากของเขาซุกไซ้ซอกคออุ่น ๆ ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ออกมาจากกายบาง
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูถี่ๆ
"อาพงศ์..."
"น้าที..."
เสียงเด็ก ๆ ส่งเสียงร้องเรียกอยู่หน้าห้อง ภานุพงศ์กำลังจูบนทีอย่างดูดดื่ม ถึงกับผงะต้องรีบปล่อยจูบในทันที ต่างมองกันเก้อเขิน แล้วหลุดขำกันทั้งคู่
ภานุพงศ์ผละอ้อมแขนออกจากนที ก้าวลงจากเตียงไปเปิดประตูให้เด็ก ๆ ที่ยืนยิ้มแป้นแล้น
"อาพงศ์..."
หลานแฝดเรียกผู้เป็นอาพร้อมๆกัน
"พวกเราอยากฟังนิทานก่อนนอนค่ะ"
ต้นน้ำรีบบอกผู้เป็นอา พร้อมกับวิ่งนำเข้าไปในห้องแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง ซุกตัวเล็ก ๆ เข้าหาอ้อมกอดของคนเป็นน้าที่ลุกขึ้นนั่ง เจ้าเขื่อนถือหนังสือนิทานอยู่ในมือ ตามกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยอีกคน
"เดี๋ยวอาอ่านให้ฟัง"
เขาหันไปยิ้มละมุนให้กับนที
ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่มขยับขึ้นเตียง แล้วหยิบหนังสือนิทานกับเจ้าเขื่อนที่ยื่นมาให้เขา
ภานุพงศ์เข้าใจว่าเด็กๆหลับกันแล้วเพราะเพิ่งจะเข้าไปดูก่อนที่เขาจะเข้าห้องมานอน
ตอนนี้คำแก้วให้ไปช่วยงานที่ร้านแทนไม่ต้องดูแลเด็ก ๆ นอกจากเสียว่าภานุพงศ์จะไม่มีเวลาจริง ๆ ถึงจะเรียกให้คำแก้วมาอยู่เป็นเพื่อนในบางครั้ง
เขาเปิดหนังสือนิทานที่เคยอ่านค้างไว้เจ้าเขื่อนกับต้นน้ำเข้ามาชิดขนาบข้าง ตั้งใจฟังนิทานที่เขาอ่านให้ฟัง นทีเอนกายลงนอนมองเขาเงียบ ๆ รู้สึกอุ่นใจยามที่เขาอยู่ข้าง ๆ กลายเป็นนทีที่หลับไปก่อนเด็ก ๆ เสียอีก
ไม่นานเด็ก ๆ ก็พากันม่อยหลับไปกันทั้งคู่ เขาวางหนังสือลงจัดแจงขยับตัวเด็ก ๆ ให้นอนสบายขึ้น มองไปที่นที เจ้าตัวหลับไปแล้ว สามคนนอนเรียงกันบนเตียงใหญ่
คิดถึงคำพูดของพี่สะใภ้ก่อนจากไป เธอเป็นกังวลว่าจะไม่มีใครดูแล ฟังดูคล้ายเป็นลางเหมือนฝากฝังให้กับเขา
เขาแอบมองเจ้าตัวตั้งแต่แรกเจอ ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ตากลมโต นัยน์ตาดำสนิทดุจนิจเจียระไน จมูกโด่งคม ริมฝีปากเรียวบางในเวลานี้ที่ได้ครอบครอง หากเหลือเพียงแค่ 'หัวใจ' ของเจ้าตัวเท่านั้น ที่ยังไม่ได้มาครองทั้งดวง...
กลางดึกภานุพงศ์อ้อมไปหานทีที่นอนริมเตียงอีกข้าง ช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในวงแขน
"หื้ออ..."
เขาจุ๊ ๆ ริมฝีปากเบา ๆ เมื่อนทีงัวเงียตื่นแล้วส่งเสียงประท้วงเขา
"ทำอะไรของนาย" เอ่ยถามเบาๆ
"ก็ต่อที่ค้างไว้ไง"
"ห๊า! นายจะบ้าหรอเด็ก ๆ อยู่นะ"
ดุเขาเสียงเบา
"ลงไปข้างล่างกัน"
ถูกเขาอุ้มตัวลอยออกจากห้องลงมายังห้องรับแขก
"ห้ามดูดคอนะ ตอนเช้าฉันมีประชุม..."
"อืมม..."
มีหวังถ้าเด็ก ๆ เข้ามาในห้องทุกวัน นี่เขาไม่ต้องทำรักกันทั่วบ้านเหรอเนี่ย !