ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ

ตอนที่ 10

          "ฉันกินเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย"
          "ผมรู้ว่าคุณกินเองได้ ผมอยากทำให้"
          น้ำเสียงจริงจังของคนตัวสูงที่พยายามสื่อให้อีกฝ่ายรู้ถึงความห่วงใย มือใหญ่ยังคงตักโจ๊กขึ้นมาเป่าให้อุ่นเพื่อจะได้กินคล่องไม่ร้อนจนเกินไป ก่อนจะส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ถึงจะบอกว่าไม่ แต่ก็ยอมรับการดูแลของเขาตลอด จนกินโจ๊กในชามเกลี้ยงไม่มีเหลือ
          "คุณจะกินผลไม้ไหม ผมปอกไว้แล้ว"
          "อือ..."

         
          เสียงเคาะประตูดังขึ้น บุรินทร์ก้าวเข้ามาในห้อง
          "พี่รินทร์..."
          เผลอเรียกชื่อเล่นเขาให้ภานุพงศ์ได้ยิน นทีแปลกใจที่เห็นเขามา หันหน้าไปหาคำตอบจากคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
          "เขาเป็นคนช่วยคุณ"
          ภานุพงศ์บอกให้นทีรู้ มือใหญ่ยังคงถือจานผลไม้ที่ปอกเสร็จแล้ว
          "ผมขอคุยกับทีเป็นการส่วนตัว"
          บุรินทร์เอ่ยบอกเสียงเรียบ ทว่าแฝงความสนิทด้วยการเรียกชื่อสั้นๆของคนที่นั่งอยู่บนเตียง แสดงให้รู้อย่างชัดเจนถึงความสัมพันธ์พิเศษ บุรินทร์มองแวบเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับนที แต่คงไม่ง่ายนักเขารู้จักนทีดี
          ภานุพงศ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง แล้วเดินออกมาเงียบๆ ก่อนจะออกไปเขาหันกลับมามองนทีแวบหนึ่ง เห็นบุรินทร์นั่งบนขอบเตียง นทีหันใบหน้าทอดสายตาออกนอกหน้าต่าง ความสนิทของคนทั้งคู่คงมากกว่าที่เขาคิด
          "ทีอยากย้ายไปโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯไหม เพราะเดี๋ยวพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯวันนี้"
          "...ไม่"
          คำตอบที่สั้นและห้วน
          "พี่ดีใจที่ได้คุยกับทีจริงจังสักที หลายปีเลยที่ทีไม่ให้โอกาสพี่ ถ้าเราคุยกันตั้งแต่แรกเราคงไม่ต้องห่างกันนานขนาดนี้ พี่ขอเวลาอีกหน่อย กลางเดือนหน้าจะมีเลือกตั้ง หลังจากนั้นพี่อยากทำอะไรพี่ก็จะทำ รวมทั้งเรื่องของทีด้วย"
          "นี่คุณบุรินทร์ คุณอย่าทำตัวทุเรศมากกว่านี้เลย คุณอยากทำอะไรก็เรื่องของคุณอย่าเอาผมไปอยู่ในชีวิตคุณอีก มันเป็นความฝันของคุณไม่ใช่ของผมเพราะผมไม่ต้องการ! คุณกลับไปเถอะ"
          "ทียังโกรธพี่ พี่เข้าใจ เราจะเริ่มกันใหม่ เหมือนวันแรกที่เราเจอกัน"
          "ออกไป! ถ้าคุณไม่ออกผมจะออกไปเอง" พูดพร้อมกับหย่อนขาเรียวข้างที่ไม่บาดเจ็บลงเตียงแล้วยืน เกาะขอบเตียงไว้ด้วยแขนอีกข้างที่ยังใช้การได้ บุรินทร์รีบลุกอ้อมเตียงหมายจะมาพยุงเจ้าตัว ถูกนทีผลักออกสุดแรง
          ทำให้เสียการทรงตัวต้องหันกลับมานั่งขอบเตียงเหมือนเดิมอย่างเหนื่อยหอบ บุรินทร์รีบรุกเร็วรวบตัวมาโอบกอดไว้แน่น แขนเล็กตกข้างลำตัวไม่กอดตอบเขาแม้แต่น้อย
          "พี่รู้ว่าทียังไม่มีใคร พี่ถึงมั่นใจว่าทียังรักพี่อยู่"
          "คิดเองเออเอง มีผัวไปตั้งหลายคน คนที่ออกไปเมื่อกี้ก็ใช่"
          "นั่นละยิ่งมั่นใจ"
          เขายิ้มที่จับโกหกนทีได้ เจ้าตัวไม่มีแรงออกฤทธิ์เพราะร่างกายไม่เอื้อ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
          ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องรีบเข้ามารายงาน "ท่านครับ คุณวิภาดากำลังขึ้นมา"
          "พี่จะให้ลูกน้องมารับวันที่ทีออกจากโรงพยาบาล"
          "ไม่ต้อง!"
          เขาผละออกจากร่างเล็กบางอย่างเสียดาย หมายจะก้มจูบเจ้าตัวแต่ถูกปฏิเสธด้วยการหันหน้าหนี
          "พี่จะทำให้ทีมั่นใจกับพี่มากกว่านี้"
          "ไม่ต้อง! เสียเวลาเปล่า" นทีสวนทันควัน
          บุรินทร์รีบออกไปก่อนที่วิภาดาจะเข้ามา นทีนั่งห้อยขาหันหลังให้กับประตู มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมา
          "น้าที..."
          เด็กๆส่งเสียงเรียกเมื่อเข้ามาในห้องพร้อมกับปีนไปนั่งบนเตียงกับผู้เป็นน้า วิภาดาเดินยิ้มละมุนตามเข้ามาสมทบ
          "ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลเด็กๆ"
          นทีหันไปยิ้มกล่าวขอบคุณผู้หญิงตรงหน้า
          "ไม่เป็นไรค่ะ เด็กๆน่ารักมาก บ้านที่มีเด็กๆทำให้รู้สึกว่าเป็นบ้านขึ้นมาบ้าง คุณนทีเป็นไงบ้างคะ"
          "อ่อ แค่ตึงๆเองครับ พรุ่งนี้คงกลับบ้านได้แล้ว"
          "แล้วนี่พงศ์เขาไปไหนคะ"
          นั้นนะสิอิตาซื่อบื่อหายไปเลย คงจะสงสัยแน่ๆ นทีพลางคิดกังวลใจ
          "ไม่รู้เหมือนกันครับ"
          "เขื่อนอยากฟังป้าวิเล่านิทานให้ฟังตอนนอนอีก"
          "ใช่ค่ะน้าที ป้าวิเล่านิทานให้ฟังเหมือนอาพงศ์เลยค่ะ"
          "โหว นี่ทุกคนลืมน้าทีกันหมดเลยเหรอ"
          นทีแกล้งทำเสียงงอนหลานๆ
          ถูกหลานแฝดโอบกอดเมื่อทำเสียงงอน
          "เขื่อนรักน้าทีที่1เลย"
          "ต้นน้ำก็เหมือนกันค่ะ"
          เด็กๆ รีบพูดเอาใจคนเป็นน้าที่กำลังแกล้งงอน
          "คุณวิ...ยังไม่มีน้องเหรอครับ"
          นทีเอ่ยถาม พวกเขาแต่งงานกันมาหลายปี ทำไมถึงยังไม่มีลูกซะที
          "ไม่มีค่ะ คุณบุรินทร์เขาไม่ค่อยมีเวลา"
          "ขอโทษครับที่เสียมารยาทถาม"
          "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ชินแล้วใครๆก็ถามกัน" เธอชินกับคำถามนี้ตั้งแต่แต่งงานกับบุรินทร์ มีแค่เธอที่คอยบอกกับใครๆว่าสามีงานยุ่ง ต่อให้สามีเข้าบ้านมา สามีก็แทบไม่แตะต้องตัวเธอเลยด้วยซ้ำ
          ภานุพงศ์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับของกินเต็มสองมือ
          "อาพงศ์มาแล้ว"
          เด็กๆลงจากเตียงไปช่วยถือของที่ผู้เป็นอาถือมา
          "พี่วิสวัสดีครับ"
          "จ๊ะ...ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยเรา"
          "ผมไปเดินตลาดแถวๆนี้มาครับ นี่ก็เที่ยงแล้ว ผมซื้ออาหารทะเลเจ้าอร่อยมาฝากพี่วิด้วย"
          "สมกับเป็นเชฟ ตามหาพงศ์คงไม่ยาก ไปตามหาที่ตลาดเป็นต้องเจอ คุณนทีอยู่กับพงศ์ระวังอ้วนนะคะ"
          ภานุพงศ์กำลังแกะอาหารใส่จาน มีเด็กๆคอยป่วนอยู่ข้างๆเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง
          "ผมก็อยากให้เขาอ้วนนะครับ กลัวเขาจะปลิวไปกับสายลมได้ง่ายๆ" พูดแล้วก็ก้มหน้าจัดอาหารลงจานต่อ ทำเอาคนถูกพาดพิงถึง รู้ว่าถูกเขาพูดเหน็บให้แล้ว
          "พี่วิทานได้แล้วครับ"
          "จ๊ะ พี่ไม่เกรงใจนะ มาเด็กๆป้าวิช่วยแกะปูให้"
          ภานุพงศ์ยกข้าวต้มเป่าฮื้อไปให้นที
          "ฉันกินเอง" นทีรีบบอกเมื่อภานุพงศ์ตั้งท่าจะป้อนพลางเหลือบมองวิภาดาอย่างอาย ๆ
          "ผมสั่งพิเศษให้คุณเลยนะ"
          พลางยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า วิภาดาลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของคนทั้งคู่