ตกบ่วงรักเชฟสุดหล่อ

ตอนที่ 14

          "คำแก้วคุณนทียังไม่กลับเหรอ?"
          "ยังไม่กลับเลยค่ะ"
          ภานุพงศ์เข้าบ้านมาตอน 4 ทุ่มครึ่ง ยังเห็นเด็กๆนั่งดูทีวีเล่นกันอยู่ เขาแวบเข้ามาหลังจากปิดร้าน ให้เด็กในร้านจัดการเก็บงานส่วนที่เหลือ เพราะเขาเป็นห่วงนที
          "อาพงศ์..."
          เด็กๆเรียกผู้เป็นอาพร้อมๆกัน
          "อาพงศ์เล่านิทานให้พวกเราฟังก่อนนอนด้วยนะคะ"
          "เอาไว้คราวหน้าอาจะมาเล่าให้ฟังนะครับ คำแก้วพาเด็กๆขึ้นไปนอนเถอะไป"
          "ค่ะ" คำแก้วรับคำ
          'เหมือนคราวก่อนก็ไปกินเหล้าเมา คงจะเป็นเพราะนายบุรินทร์ เมื่อวานก็นั่งซึมกลับมาไม่พูดไม่จาจนถึงบ้าน' ภานุพงศ์นึกเป็นห่วงจึงลองไปผับที่เจ้าตัวชอบไปนั่งบ่อยๆ

          "คุณรู้จักผมได้ยังไง?" นทีเริ่มมึนแต่ยังคงคุยกับภาคินที่เข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนหัวเราะเสียงใสกับเขาได้อย่างลื่นไหล พลางคิดไปว่าเขาก็ไม่เลวคุยสนุก หน้าตาหล่อเหลาเผลอๆหล่อกว่าอิคนซื่อบื้อเสียอีก ผิวสีแทน ตาคม น่าเสียดายเวลามองแล้วไม่รู้สึกอะไร เก็บไว้คุยแก้เหงา แต่แปลกใจอยู่พอสมควรที่ไม่เคยจำได้ว่าเคยเจอภาคินที่ไหน
          "คุณออกแบบโรงแรมที่ภูเก็ตให้คุณพ่อผม ผมเห็นคุณครั้งแรกก็ตกหลุมรักคุณเลย"
          นทีหัวเราะร่วนกับคำบอกรักของชายหนุ่ม
          "คุณนี่ตลกจัง เป็นพระเอกลิเกมาก่อนรึไง"
          "ผมพูดจริงๆ ผมมองคุณตลอด แต่คุณไม่เคยมองเห็นผมเลยซักนิด"
          ภาคินร่ายยาวถึงความในใจ พลางขยับเข้ามานั่งเบียดชิดนที ส่งสายตาหื่นกระหายให้กับเจ้าตัวอย่างเปิดเผย แขนใหญ่ยกขึ้นพาดบนพนักโซฟาตัวยาวผ่านไหล่บาง
          ไม่รู้เพราะแอลกอฮอล์ในร่างกายมีมากเกิน ทำให้ร่างเล็กส่งยิ้มยั่วให้อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเช่นกัน
          "ผมอยากให้คุณนทีไปเที่ยวที่ภูเก็ตบ้าง ผมจะดูแลคุณเป็นพิเศษ"
          เขาโน้มใบหน้าเข้าไปชิด นทีเริ่มรู้สึกไม่ดีที่อีกฝ่ายรุกถึงเนื้อถึงตัว รู้ตัวว่าพลาดพยายามเบี่ยงกายหลบ
          ภาคินเริ่มรุกเข้าไปอีกขั้น แขนที่พาดบนพนักโซฟาเปลี่ยนมาเกาะไหล่บาง มือเล็กยันแผ่นอกของเขาไว้ ริมฝีปากหยักหนาพยายามจะเข้ามาจูบ นทีเบี่ยงหน้าหลบ มือใหญ่อีกข้างสอดมือไปที่เอวบางลูบผิวเนียนแผ่วเบาหวังเร้าอารมณ์คนที่กำลังต่อต้านเขาอย่างหนัก มุมโซฟาทำให้นทีหมดพื้นที่ในการขัดขืน ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายทำให้ขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจ
          "คุณจะทำอะไร!" ถามเขาเสียงไม่พอใจ แต่กลับไม่มีแรงผลักเขาออกจากร่างกาย
          "ผมจะทำให้คุณสบายตัว" เขากระซิบที่ข้างหู ลมหายใจอุ่น ๆ รินรดต้นคอ นทีย่นคอหนีอย่างรังเกียจ แต่ภาคินกลับรุกหนักตามซุกไซ้กับลำคอขาว ๆ มือเล็กพยายามปัดป้องพัลวัน
         
          ภานุพงศ์เดินเข้าไปในผับ เข้าไปถามบาร์เทนเดอร์ "ขอโทษนะครับ เห็นผู้ชายตัวเล็กๆผิวขาวๆที่ชอบมานั่งคนเดียวบ่อยๆไหมครับ"
          "อ้อ คุณนที นั่งกับเพื่อนอยู่ชั้นสองครับ"
          เขาก้าวเดินขึ้นไปบนชั้นสองตามที่บาเทนเนอร์บอก มองกวาดไปรอบๆ ไฟที่ส่องสลัวๆโต๊ะที่กั้นด้วยกระจกพอให้เป็นส่วนตัว ส่วนใหญ่ลูกค้าคนอื่นๆ นั่งอยู่ด้านล่าง เขาเดินไปจนสุดทางเห็นคนสองคนอยู่มุมโซฟา เมื่อมองในมุมของเขาจะดูเหมือนว่าคนสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม  เขาขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
          "คุณนที!"
          เรียกนทีเสียงดังจนเกือบเหมือนตะคอกใส่ คนสองคนที่มองดูแล้วชวนให้เข้าใจผิดเพราะเหมือนกำลังนัวกันอยู่ต้องผละออกจากกัน นทีสะดุ้งเมื่อเห็นเขายืนทำหน้าทะมึนทึง
          ภานุพงศ์ปรี่เข้าไปดึงคอเสื้อของผู้ชายคนนั้นออกมา แล้วผลักสุดแรงจนอีกฝ่ายเข้ามุมโซฟามือใหญ่ฉวยคว้าข้อมือเล็กกำรวบแน่นออกแรงกระชากเจ้าตัวอย่างแรงให้ลุกขึ้นตามอารมณ์ที่ปะทุจนเดือดดาล
          "ปล่อยมือฉันนะ!" มือเล็กทั้งตีทั้งข่วนแขนของเขา
          ภาคินลุกขึ้นตั้งตัวได้ก็จับไหล่หนาของภานุพงศ์ให้หันกลับมา อัดหมัดหนักๆเข้ามาเต็มๆที่มุมปากของเขาจนหน้าหันเลือดซึมออกจากมุมปากทันที
          ภานุพงศ์ปล่อยมือที่จับนที หันกลับมากำหมัดแน่นฟาดไปที่ภาคินจนล้มลงไปบนโซฟา ตามเข้าไปซ้ำอีกหมัด และอีกหมัดแต่ต้องง้างค้างกลางอากาศเพราะอีกฝ่ายสลบคามือของเขาไปแล้ว
          ภานุพงศ์หันไปมองนทีที่ยืนแทบไม่อยู่ แต่ก็พอมีสติจำเขาได้ เขาออกแรงลากเจ้าตัวปลิวไปตามแรงกระชาก มือเล็กไม่วายตีที่แขนเขาพัลวัน
          ผู้คนต่างมองที่เขาฉุดกระฉากลากถูร่างเล็กบางลงมา เจ้าตัวขืนรั้งตัวไว้แต่ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ ไม่มีใครสนใจที่จะเข้ามาห้าม บางคนยืนดูหลายคนเลือกไม่สนใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
          ภานุพงศ์ลากร่างเล็กมาที่ลานจอดรถ สายตากวาดมองไปรอบๆ เมื่อเห็นรถของเจ้าตัวจอดอยู่ที่มุมเดิม เขาฉุดลากนทีให้เดินไปยังรถยนต์คันหรูสีดำสนิทของเจ้าตัว
          "ไม่! ไม่กลับ!"
          สะบัดมือออกจากการจับกุมอีกฝ่าย ตะโกนใส่เขาเสียงดัง เชิดหน้าท้าทาย
          "ได้ ไม่กลับดีๆ"
          เขากดเสียงต่ำ พยักหน้าให้ สีหน้าดุดัน ก่อนจะก้มลงอุ้มช้อนเจ้าตัวยกร่างเล็กบางพาดขึ้นบนบ่าหนา มือเล็กฟาดไปบนหลังของเขาแรงจนนับไม่ถ้วน
          เขาเดินตรงดิ่งอย่างมั่นคงไปที่รถ หาได้สะเทือนกับมือเล็กๆที่กระหน่ำตีเขาไม่ยั้ง เปิดประตูด้านหลังรถทิ้งร่างเล็กไปกับเบาะนุ่มจนจุก มือเล็กตะกายจะเปิดประตูอีกข้างถูกเขาดึงขาเรียวให้กลับมาหา
          เท้าเล็กๆยกขึ้นถีบเขาไม่ยั้งจนในบางจังหวะต้องหลบรองเท้าของเจ้าตัวที่หลุดมาตามแรงถีบ เขาตามไปทาบทับไว้ทั้งตัว จับรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ กำรวบไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว
          อีกมือล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วสะบัดคลี่ผ้าออก จัดการมัดข้อมือเล็กไว้แน่น นทีตื่นตลึงที่ถูกเขาทำแบบนี้ ปากก็ก่นดาเขาต่างๆนานา ภานุพงศ์ปลดเข็มขัดจากเอวของตนเองแล้วดึงออกมา จับข้อเท้าทั้งสองข้างรวบแล้วมัดด้วยเข็มขัดอย่างแน่นด้วยความรวดเร็ว
          "ไอ้พงศ์! ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ!"
          "ออกฤทธิ์มาให้หมด ดื้ออย่างคุณผมมีแรงรบกับคุณทั้งชีวิต"
          ภานุพงศ์ออกไปเปิดประตูด้านคนขับ เข้าไปนั่งประจำแล้วล็อคประตูทุกด้าน ปากก็ก่นด่าเขามาตลอดทาง มือเล็กๆพยายามแกะเข็มขัดที่ข้อเท้าออกแต่ไม่สำเร็จ
          ยกเท้าถีบไปหลังเบาะที่เขานั่งเป็นระยะ ชายหนุ่มไม่โต้ตอบยังคงขับรถอยู่เงียบๆจนเจ้าตัวหมดแรงเงียบไปเอง
          เมื่อถึงบ้าน
          ภานุพงศ์อ้อมมาเปิดประตูรถ
          "จะลงมาดีๆไหม?"
          เมื่อไม่ตอบ เขาก็ดึงให้เจ้าตัวลงมา ช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม นทีกัดเข้าที่ตรงต้นคอจนฟันคมฝังลงผิวกาย ภานุพงศ์นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
          "ดี! กัดเลย กัดให้ตายกันไปข้าง"
          เขาประชดคนที่อยู่ในอ้อมแขน นทีชะงักรสเลือดเฝือนที่คลุ้งอยู่ในปาก เสียงเงียบเมื่อเข้ามาในบ้าน นทีกลัวเด็กๆจะออกมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้
          คนตัวสูงอุ้มนทีผ่านห้องเด็กๆ ไปอย่างเงียบ ๆ แล้วตรงไปยังห้องนอนของนที เปิดประตูห้องเดินตรงไปที่เตียงหลังใหญ่ โยนร่างเล็กลงเตียงกว้างไม่ถนอม จนคนถูกโยนจุกไม่น้อย เมื่อหยัดกายลุกขึ้นได้มือที่ถูกมัดอยู่ก็หยิบหมอนปาใส่เขาที่กำลังเดินออกจากห้อง
          "ที่หลัง อย่ามาเสือกเรื่องของฉัน ฉันจะไปเอากับใครก็ไม่เกี่ยวกับนาย!"
          ภานุพงศ์หันมามองด้วยสายตาผิดหวัง ไม่เอ่ยคำใดออกมา เขาเดินออกจากห้องเงียบๆ
มือเล็กที่ถูกมัดยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหล
          "ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า ไอ้คนเถื่อน!"
           ก่อนจะล้มตัวลงนอนร้องไห้สะอื้น รู้สึกขายหน้าที่เขาไปเห็น จนต้องโวยวายกลบเกลือน เพราะดื่มจนเมาไม่มีสติ ความจริงถ้าเขาไม่ไปช่วยคงถูกไอ้หมอนั่นจับกดไปแล้ว