Mavilerin Siyahı

Buğu

Buğulu gözleri, titreyen dudaklarıyla karşımdaydı. Fısıltılarla bir şey sayıklıyordu bana. Hafifçe yanaştım ve dinlemeye başladım. Her seferinde aynı şeyi tekrar ediyordu "özür dilerim". O zaman döndüğünü sanmıştım. Geldi işte gitmeyecek çığlıkları içimde birikiyordu. Kelebekler medeniyetini kurmuş ne tarafa uçacağını bilemez vaziyette dolanıyordu. Tekrar etti "özür dilerim" ses tonunu duymaya başladığımda bunun bir dönüş için fazla kısık bir özür dileyiş olduğunu anladım. Korkutmamak için usulca yanına oturdum. Ne için bile diyemeden kafamı salladım. İkinci bir defa gideceğim için özür dilerim, dedi. Gözlerimi kaçırdım gözlerinden. Susmaların en ağırı birikti içimde, gitme kal taraflarından. Buğulu iki çift göz birbirine kenetlenmiş yağmura kardeş olmuşlardı. Öylece sustuk öylece orada birini öldürüp diğerini yaraladık. Ortada ceset yoktu ama katil belliydi. Giden bir kadın ölen bir şair işte. Katili bulmak o kadar zor olamazdı.