Mavilerin Siyahı

yineler

Dönüp baktığım gözlerim uçsuz bucaksız mutluluklarda bir melek arıyor. Resimde görmediğim kanatların, hayal dünyamda hiç olmadıkları kadar beyazlar. Utangaç bir şairin satırlarında sırıtıyorsun, mutlusun, seviliyorsun, şairin yalnızlığını görmüyorsun. O adam öyle bir adam ki gülüşünün her tınısını, sevindiğinde yaptığın her mimik hareketinin en ince ayrıntılarını, gözlerinin içindeki mevsimleri, yüzündeki gökyüzünü, sevebileceğindeki umudu biliyor. Sevgide utanmanın anlamsızlığına anlam vermek güçleştikçe sana yazılan satırlarım, gökyüzünün denize yansıması gibi. Sarılsam sana yağmurun şiddetini hisseder gibi, elini tutsam kaybolsam sonsuzluklarda, otursam yanına kime, neye, niçin yaptığımı gerek duymadan. Başkalarıyla gülüp eğlendiğine değilde bana gülüşüne yaksam sigaramı. Uğradığım son liman olsan. Yormasan, kırmasan, kırıklarını toplamaya yorulmuş sessiz yolcuyu. Çıktığım sonsuz yolda yoldaşım olsan. Sonunu bilmediğim hikayeler yazsak kendi adımıza. Son satırlarımı yazarken mutlu sonum olsan, bıkmadan usanmadan yazsam seni, bizi ve bizim hikayemizi. Son kelimelerimi yazarken duysam "seni seviyorum" dediğini.