Mavilerin Siyahı

İçimdeki Siyah

Kalem kağıt verin bana. Mutluluğun tanımını yazacağım. Önce gözlerinden sonra sesinden başlayacağım yazmaya... Gözlerinde bulduğum sonsuzluğu gökyüzünde bulamamıştım. Denizler kıskanırdı o sonsuzluğu. Giderken mutlu ol demişti ve giderken anlamıştım gökyüzü tek sonsuzluğum olacaktı. Anlattığım sonsuzluğa sonsuz şiirler yazmak ne demek sadece kaybedenler anlardı ve ben anlatmaya başladım giden kadını. Gecenin mürekkebi sayfalarıma siyah damlarken yeter artık diyen annemi duyamayacak kadar hoşaçakal sözüne sağır olmuştum. En son ne zaman iyi bir uyku çektim, en son ne zaman kağıdı kalemi 4 duvarı bırakıp sonsuz gökyüzüne baktım, en son ne zaman dostlarımın neden böylesin diyişine uykum var sözünden başka bişey dedim hatırlamıyorum. Tek hatırladığım en son ne zaman bi meleği sevdiğimdi. Kırılan umutlarımı toplayan çöpçüler gördüm. Onlar benim sessizliğime ses çıkarmayan nadir insanlardandı. Gitme diyememenin verdiği huzursuzluğu sayfalara yazdığım günler gün olmaktan çıkıp yıllara dönüştü. Şimdi 18 yaşında yaşlanmış insan sayfaları yaşlandırıyor. Gelmenin vakti geldi ben bıraktığın yerde beklemenin tanımını yazıyorum.