Mavilerin Siyahı

Dost Duvarlar

Böyle olmamalıydı. Tertemiz duvarlar yumruklarımla tanışıp, onların mor haliyle dalga geçip, kana bulanmamalıydı. Bir önceki günde mutluluklar saçarken bir anda delik deşik hayallere kapılmamalıydım. Herkes yüzüme bakıp ne oldu dememeliydi. Yok bişey diyip yüzlerine gülmemeliydim. Bağırmamalıydım sağa sola ne oluyor lan, diye. Sonra bi anda susup içimi eşelercesine çalan şarkılar eşliğinde kitaplığıma dalmamalıydım. Kitapların bana çığlıklarını işitip bir yumrukta kitaplığa vurmamalıydım. Ne yapmam gerektiğini beynim değil kalbim söylemeliydi, tabi onuda paramparça etmeselerdi. Ellerimdeki yaraları gözyaşlarımın tuzuyla yakarak acıtmak mutluluk verici hale gelmemeliydi. Tek huzur kaynağım birkaç insandan ibaret olmamalıydı yada o birkaç insan her zaman yanımda olmalıydı. Olanların ardından keşkeler olmamalıydı ve bu kelimelerim hiç yazılmamalıydı. Susmalıydım, ezip geçenlere inat susmalıydım.